آموزش مداحی و اشعار مذهبی

ولی الله کلامی زنجانی

بر لشکر کفر چیره ات باید خواند
خورشید به شام تیره ات باید خواند
درس ادب و ولایت و  تقوا را
در جامعه کبیره ات باید خواند

************************

غلامرضا سازگار

اهل ولا مرحبا فصل سرور آمده
سینه سینای دل مرکز طور آمده
ساقی توحید با جام طهور آمده
جلوه گر از برج غیب آیت نور آمده
محو شده باطل و حق به ظهور آمده
که گشته روشن به او چشم و دل خاص و عام

بیا به بستان وحی فیض دگر را ببین
به دست شمس الضحی رشک قمر را ببین
روی ملک را نگر، جن و بشر را ببین
با پدری چون جواد بهین پسر را ببین
علی بخوانش ولی پیامبر را ببین
امام هادی است این هدایتش مستدام

دهُم ولی خدا امام این نه وراق
به علم او پایبند هشت جهان هفت طاق
شش جهت و پنج حس بدو بَرَد اشتیاق
فتد در این چار ام بدون مهرش فراق
اگر دو عالم کند به مهر او اتفاق
به ذات یکتا شود جحیم، دارالسلام

محبّت او بود عنایت واسعه
به امر و نهیش مدام جاذبه و دافعه
ز فیض او شد قوی باصره و سامعه
عنایتی از کفش عناصر اربعه
حکایتی از دمش زیارت جامعه
کز آن هزار آفتاب درخشد از هر کلام

بیا به بیت الولا جمال داور ببین
جمال داور نگر روی پیمبر ببین
کمال خیرالنسا جلال حیدر ببین
کنار ابن الرّضا رضای دیگر ببین
جواد را با گلی بهشت پرور ببین
بهشت از این گل گرفت آبرو و احترام

ابوالحسن کنیه و علی بود نام او
ز حور دل می‌برد کبوتر بام او
پرندگان هوا شیفتة دام او
درندگان زمین اشک فشان رام او
چشمة آب حیات جرعه‌ای از جام او
الا الا تشنگان از او ستانید جام

پناه من کوی او نگاه من سوی اوست
کعبة من سامره قبلة من روی اوست
رشته توحید من سلسلة موی اوست
بهشت در سایة قامت دلجوی اوست
جهان هستی همه پر از هیاهوی اوست
عالم خلقت کند در حرمش ازدحام

به هر کجا ساکنم مرا وطن سامره است
تکلمم روز و شب به هر سخن سامره است
نقل سخن سامره نُقل دهن سامره است
مرا به حجن چه کار؟ بهشت من سامره است
که خاک آن مظهر حیّ زمن سامره است
به صبحگاهش درود به شامگاهش سلام

بر این زمین آسمان دوخته چشم نگاه
بر این زمین آورد ملک ز گردون پناه
از این زمین می‌وزد نور به عرض اله
از این زمین یافت دل به سوی معبود راه
در این زمین خفته‌اند دو آفتاب و دو ماه
نرجس نیکو سرشت حکیمه با دو امام

بگوش عالم رسد ندای این خاندان
دوده آدم شود فدای این خاندان
ناز به شاهان کند گدای این خاندان
خلقت هستی بود برای این خاندان
زبان «میثم» کند ثنای این خاندان
هماره در روز و شب همیشه در صبح و شام

      خورشيد پر تلألو هفت آسمان شدي
      ذي الحجه شهير زمين و زمان شدي
      
      با اهدنالصراط تو شد راه ، مستقيم
      وقتي كه حمد خواندي و تفسير آن شدي
      
      تكثير گشته آيه ي اياك نعبدوا
      از آن زمان كه هادي اهل جهان شدي
      
      ابن الجواد ! تا كه گدايت شديم ما
      مثل پدر كريم شدي ، مهربان شدي
      
      تا سفره هاي دست كريم تو پهن شد
      ما ميهمان شديم ، تو هم ميزبان شدي
      
      امروز بر دريچه قلبم نزول كن
      لطفي كن و مرا به غلامي قبول كن
      
      هر وقت شيعه سائل و محتاج مي شود
      درياي لطف و جود تو مواج مي شود
      
      دل را به دست غير تو هرگز نمي دهم
      از اين قضيه عشق تو انتاج مي شود
      
      پرهاي جبرئيل نگاهم در آتش است
      وقتي كه خاك پاي تو معراج مي شود
      
      در امتحان رشته عشق و ولاي تو
      هر كس كه زير ده شده اخراج مي شود
      
      تو پادشاه كشور ديني بدون شك
      گاها عمامه بر سر تو تاج مي شود
      
      امروز بر دريچه قلبم نزول كن
      لطفي كن و مرا به غلامي قبول كن
      
      امروز آمديم كه عيدي به ما دهيد
      يك گوشه ، يك كنار به ما نيز جا دهيد
      
      چشمان ما به دست شما خيره گشته اند
      تا كه مجوز سفر سامرا دهيد
      
      از اين چل و دو سال فقط لحظه اي بس است
      تا با اشاره اي دل ما را جلا دهيد
      
      از التماس پر شده دستان خاليم
      وقتش شده كه تكه نان بر گدا دهيد
      
      گفتند كه بلا سبب قرب مي شود
      بي زحمت اي طبيب به ما هم بلا دهيد
      
      امروز بر دريچه قلبم نزول كن
      لطفي كن و مرا به غلامي قبول كن
      
      مسعود يوسف پور

      شروع عشق به نام خدا به نام شما
      من آفریده شدم تا شوم غلام شما
      
      هزار شکر نبوده هنوز روی سرم
      به غیر سایه ی لطف علی الدوام شما
      
      کبوتر دل من که نمی پرد همه جا
      از آن زمان که گرفتار شد به دام شما
      
      برای آنکه جنان را فقط نگاه کند
      نشسته است شب و روز روی بام شما
      
      خوشا به حال کسی که شده در این دنیا
      مسیر زندگی اش روشن از کلام شما
      
      شما تمامی دار و ندار من هستید
      تمام عمر همه اعتبار من هستید
      
      جهان به زیر قدوم تو خار می گردد
      نفس زنی همه عالم بهار می گردد
      
      برای عرض ارادت به محضرت، خورشید
      به سمت گنبد تو رهسپار می گردد
      
      یکی دو شب که نه ، هر شب به سامرا، مهتاب
      میان صحن تو مثل غبار می گردد
      
      اگر که تیغ دو ابروت می کشد ، جانم
      هزار بار به پایت نثار می گردد
      
      اگر به عشق تو مردم شما نخور غصه
      یک عاشقت کم از این صد هزار می گردد
      
      همیشه زنده بود هرکسی فدای تو شد
      و خوش به حالش اگر خاك سامرای تو شد
      
      دلم بهانه گرفته، بهانه ات هادی
      نشسته ام چو گدا پشت خانه ات هادی
      
      نگاه کن به خدا آب و نان نمی خواهم
      تمام حاجت من آستانه ات هادی
      
      بخوان تو جامعه را تنگ شد دلم امشب
      برای زمزمه ی عاشقانه ات هادی
      
      به عرش نقل محافل بیان مدح شماست
      و جبرئیل بخواند ترانه ات هادی
      
      تو آمدی که گرفتاری ام شروع شود
      شوم اسیر تو و آب و دانه ات هادی
      
      تو آمدی که بدانم جلال يعني چه !
      تو آمدی که ببینم جمال يعني چه !
      
      بگیر دست مرا تا به سامرا ببری
      بگیر دست مرا عرش کبریا ببری
      
      ببین که دور و بر من غریبه بسیار است
      بگیر دست مرا ، یار آشنا، ببری
      
      تو رهنمای منی ، تا نیامده شیطان
      بگیر دست مرا تا سوی خدا ببری
      
      همه یقین من این است راه حق آنجاست
      به هر کجا که دلت خواست تا مرا ببری
      
      به آن ضریح تو سوگند می دهم مولا
      مرا تو یک شب جمعه به کربلا ببری...
      
      که روضه خوان بشوم در حریم خون خدا :
      "میان آن همه لشكر ...حسين... وا...تنها..."
      
      رضا رسول زاده
       
      ********************
       
       
      هرکه را آسمانی اش کردند
      در نگاه تو فانی اش کردند
      
      هرکسی را که عطر و بوی تو داشت
      غرقِ در مهربانی اش کردند
      
      در بهشت خدا محبّ تو را
      لایق حکمرانی اش کردند
      
      و سپس عاشق ولایت را
      تا ابد جاودانی اش کردند
      
      از سبوی تو هرکسی مِی زد
      مست آئینه خوانیش کردند
      
      هر نبی را جدا جدا اوّل
      پای درس تو فانی اش کردند
      
      هرکسی را لیاقتی دادند
      خرج دلبر جوانی اش کردند
      
      با نگاهت دوباره زنده شدیم
      تو نظر کرده ای که بنده شدیم
      
      عشق سرمست دلربایی توست
      عاشق جلوه ی خدایی توست
      
      جـبرئیل آفـریـدن ای آقـا
      ذرّه ای از هنرنمایی توست
      
      ریزه خوار قدیمی ات حاتم
      شغل حاتم فقط گدایی توست
      
      از نگاه تو کفر می لرزد
      این همان ارث مرتضایی توست
      
      از دم تو مسیح جان گیرد
      لیک عیسی خودش فدایی توست
      
      کربلایی، مدینه ای، حاجی ست
      هر محبّی که سامرایی توست
      
      مست جام توایم یا هادی
      ما غلام توایم یا هادی
      
      دست خالی منم، کریم تویی
      روح رحمان و یا رحیم تویی
      
      فخر دارم به آسمان و زمین
      چون امیر من از قدیم تویی
      
      پیش دریای علم جاویدت
      همه جاهل، فقط علیم تویی
      
      عرش حق اعتبار دارد چون
      ساکن کوی آن حریم تویی
      
      بهر ایران بس است، استادِ
      شاه عبدالعظیم تویی
      
      تو کلیمُ اللَه از تبار علی
      گفت موسی فقط کلیم تویی
      
      کی شود شیعه ی شما گمراه؟
      راه ایمان مستقیم تویی
      
      با تو من تا خدا سفر کردم
      با تو از لامکان گذر کردم
      
      جامعه یک حدیث ناب تو بود
      جامعه بهترین خطاب تو بود
      
      هر سلامش معارفی کامل
      این قدیمی ترین شراب تو بود
      
      هست قرآن کتاب ختم رسل
      به خدا جامعه کتاب تو بود
      
      جامعه کٌُنهِ معرفت سازی است
      این زیارت در احتساب تو بود
      
      پشت چشمان تو بُود خورشید
      پس طلوع از پس نقاب تو بود
      
      سحری من خدا خدا کردم
      لحن لبیک حق جواب تو بود
      
      جامعه، نافله و عاشورا
      از وصایای مستجاب تو بود
      
      هادی فاطمه دعایم کن
      متّقی در ره خدایم کن
      
      هرکه در این سرا ولایت داشت
      از ولای شما روایت داشت
      
      هرکسی در مسیر ایمانش
      به خدا از شما هدایت داشت
      
      مورد لطف حضرت زهراست
      دلت از هرکسی رضایت داشت
      
      تا خدا رفت و رستگارش کرد
      هرکه را چشم تو عنایت داشت
      
      در مسیر عبورتان آقا
      ملکی پر به زیر پایت داشت
      
      بهر بخشیدن تمام بشر
      خاک پای شما کفایت داشت
      
      دست خالی نرفته هرکس که
      سفری سوی سامرایت داشت
      
      طالب عزّت و سرورم من
      با شما انعکاس نورم من
      
      می رسد بوی حضرت هادی
      عطر گیسوی حضرت هادی
      
      قبله ی عاشقان و سرمستان
      خم ابروی حضرت هادی
      
      شیر هم صید می شود بین
      پیچشِ موی حضرت هادی
      
      ماه شرمنده می شود نزد
      رخ مهروی حضرت هادی
      
      در گلستان یار، شد مهدی
      گل خوشبوی حضرت هادی
      
      فخر دارد به باغ های بهشت
      تربت کوی حضرت هادی
      
      هرکه را فیض طاعتش دادند
      می ناب شهادتش دادند
      
      حرف تو حرف ناب ایمان است
      همه اش آیه های قرآن است
      
      آن ولایت که گفته ای آقا
      مرکز ثقل آن در ایران است
      
      انقلابِ ولاییِ ایران
      همه از التفات جانان است
      
      لقب شیعه ی حقیقی ِ تو
      به خدا لایق شهیدان است
      
      گشته بیدار امّت اسلام
      این همان وعده ی امامان است
      
      دشمنی با گناه و استکبار
      پر پرواز هر مسلمان است
      
      هرکه تهدید می کند ما را
      بی گمان در مسیر شیطان است
      
      کاش می شد شهیدتان باشم
      تا ابد رو سفیدتان باشم
      
      گردش روزگار دست شماست
      در خزان هم بهار دست شماست
      
      من گرفتار سامرا هستم
      اذن دیدار یار دست شماست
      
      آبرو دارم از محبّت تو
      هادیا، اعتبار دست شماست
      
      ضرب شصتی نشان دشمن ده
      یا علی ذوالفقار دست شماست
      
      ای چهارم علی ز آل علی
      کوثر خوشگوار دست شماست
      
      بیقرارم تو التیامم ده
      در دو عالم قرار دست شماست
      
      شکر حق سائل شما هستم
      روزیِ بی شمار دست شماست
      
      من نمک گیر سفره ات هستم
      از سبوی ولای تو مستم
      
      جواد پرچمی
  
       
      ********************

       
       
      بالاتر از این هاست لوایی که تو داری
      خورشید دمیده ز عبایی که تو داری
      از بنده نوازی و عطایی که تو داری
      آقای جهان است گدایی که تو داری
      
      ما خاک بخیلیم و شما ابر سخایی
      محبوب شده از کرمت شغل گدایی
      
      چون جامه که بر قامت زیبا بنشیند
      مهر تو به دلهای مصفا بنشیند
      هرکس به دلش مهر تو آقا بنشیند
      مهرش به دل حضرت زهرا بنشیند
      
      لطف خود زهراست که ما اهل یقینیم
      آن روز دعا کرده که امروز چنینیم
      
      تو آینه داری و کلام تو گهر بار
      در وصف تو ماندند...چه گفتار و چه اشعار
      حقا که زلالی و نجیبی و نسب دار
      بر شیر ندارد اثری زوزه ی کفتار
      
      در عالم از این نکته هزاران اثر افتاد
      با آل علی هر که در افتاد ور افتاد
      
      بیراهه نرفتیم اگر هادی ما اوست
      ذکر ولی الله همان جلوه ی یا هوست
      چون شیشه ی عطری که به یک واسطه خوشبوست
      در چنته ی ما نیست به جز مرحمت دوست
      
      العبدُ و ما فی یده کان لمولاه
      از برکت خورشید کند جلوه گری ماه
      
      تو هادی مایی و جهان بی تو سراب است
      اوصاف تو در آیه ی تطهیر کتاب است
      تو عشق مدامی و دمت مستی ناب است
      جای ولی الله کجا بزم شراب است؟
      
      یک آیه بخوان آتش کفرش به یم افتد
      یک شعر بگو کاخ و سرایش به هم افتد
      
      گفتند شراب و دلت ای ماه کجا رفت
      از مجلس بغداد سوی شام بلا رفت
      لب پاره شد و ناله ی زینب به هوا رفت
      خون از لب شه، روح زجان اُسرا رفت
      
      شد مجلس اغیار همان بزم خرابه
      وقتی که سر افتاد به دامان ربابه
      
      سیدعلی رکن الدین
       
    ********************

       
       
      یادتان هست نوشتم که دعا می خواندم
      داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم
      
      از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد
      محکمات کلمات تو مسلمانم کرد
      
      کلماتی که همه بال و پر پرواز است
      مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است
      
      کلماتی که پر از رایحهً غار حراست
      خط به خط جامعه آیینهً قرآن خداست
      
      عقل از درک تو لبریز تحیر شده است
      لب به لب کاسه ی ظرفیت من پر شده است
      
      همه ی عمر دمادم نسرودیم از تو
      قدر درکِ خودمان هم نسرودیم از تو
      
      من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم
      عرق شرم به پیشانی دفتر دارم
      
      شعرهایم همه پژمرد و نگفتم از تو
      فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو
      
      دل ما کی به تو ایمان فراوان دارد
      شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد
      
      بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم
      رفته رفته نکند جعفر کذاب شویم
      
      تا تو را گم نکنم بین کویر ای باران
      دست خالیِ مرا نیز بگیر ای باران
      
      من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست
      کلماتم کلماتی ست حقیر ای باران
      
      یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود
      یاد کردیم تو را دیر به دیر ای باران
      
      نام تو در دل ما بود و هدایت نشدیم
      مهربانی کن و نادیده بگیر ای باران
      
      ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد
      ما که از نسل غدیریم ، غدیر ای باران
      
      پسر حضرت دریا! دل مارا دریاب
      ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران
      
      سامرا قسمت چشمان عطش خیزم کن
      تا تماشا کنمت یک دل سیر ای باران
      
      سید حمیدرضا برقعی
       
      ********************
       
       
      از ابتدا گِل من را خدا مطهر کرد
      و بعد عشق تو را در دلم مقدر کرد
      
      به نور ناب نگاه چهارده خورشید
      وجود و فطرت و ذات مرا منوّر کرد
      
      زلال ناب ولایت به جان من نوشاند
      سپس تمام دلم را به نام حیدر کرد
      
      به فضل و رحمت زهرا سرشت قلبم را
      زلال اشک مرا از تبار کوثر کرد
      
      سپس کمی نمک روضه در وجودم ریخت
      به عطر سیب حسینی مرا معطّر کرد
      
      مرا اسیر غزلهای چشم تو می خواست
      نگاه روشنتان را کمیت پرور کرد
      
      چگونه می شود الطاف بی کران تو را
      چگونه می شود ای با شکوه باور کرد
      
      خدا اراده نموده که شاعرت باشم
      همیشه هر سحر جمعه زائرت باشم
      
      به غیر وادی عشق تو نیست وادی ما
      ولایت تو مبانی اعتقادی ما
      
      شکوه بی حد تفسیر شیعه برکت توست
      رهین محضر تو فقه اجتهادی ما
      
      میان چشم تو آیات فتح را دیديم
      خروش تو شده روحیه ی  جهادی ما
      
      و آيه آيه قنوتت ترنّم ملکوت
      خلوص سجدة تو مسلک عبادی ما
      
      همیشه نور هدایت چراغ محفل ماست
      به لطف این که تو هستی امام هادی ما
      
      اگر کم از جلوات جلالی ات گفتیم
      بذار این همه را پای کم سوادی ما
      
      شدیم مثل گدایان سامرائی تو
      مگیر خرده بر این خواهش زیادی ما
      
      چه می شود که گدایِ گدای تو باشیم
      چه می شود بپذیری فدای تو باشیم
      
      همیشه می وزد از مرقدت نسیم بهشت
      پر است صحن و سرای تو از شمیم بهشت
      
      کنار گنبد و گلدسته های تو دیدیم
      شکوه عرش خدا، شوکت عظیم بهشت
      
      عبور می‌کند از بین صحن اطهر تو
      مسير روشن حق، راه مستقیم بهشت
      
      همیشه رزق من از دست با کرامت توست
      میان جنت الاعلی تویی نعیم بهشت
      
      همين که چشم من آقا به چشم تو افتاد
      شدم اسير نگاهت شدم مقیم بهشت
      
      دوباره شوق زيارت هوائيم کرده
      منم کبوتر صحن تو، یا کریمِ بهشت
      
      میان صحن و سرایت کبوترم کردی
      تو بال های مرا نذر این حرم کردی
      
      بخوان زیارت پر محتوای جامعه را
      بخوان که خوب بفهمم بهای جامعه را
      
      بخوان که روح بگیرد ولی شناسی مان
      بخوان و شرح بده آيه آيه جامعه را
      
      نگاه روشن تو ای «مَعادِنُ الرَّحمَة»
      بنا نهاده در عالم بنای جامعه را
      
      میان عرش و زمین ، در تمامی ملکوت
      ببین تجلّی بی انتهای جامعه را
      
      بگیر دست مرا، «عادَتُکُمُ الاِحسان»
      ببار بر دل من روشنای جامعه را
      
      تو خواستی که فقط پیرو ولی باشیم
      همیشه در خط مولایمان علی باشیم
      
      بخوان مرا که به عشق تو مبتلا باشم
      بخوان مرا که هوائي سامرا باشم
      
      چه خوب مي شود آقاي من شوي تا من
      تمام عمر در اين آستان گدا باشم
      
      مرا اسير خودت کن که با عناياتت
      ز بندهاي تعلق دگر رها باشم
      
      نگاه روشنت اعجاز بي حدي دارد
      طلا و مس نه، نظر کن که کيميا باشم
      
      تو خانه دل من را تکان بده شايد....
      ...در آستانة تو زائر خدا باشم
      
      بده برات زيارت که يک شب جمعه
      کنار قبر شهيدان کربلا باشم
      
      شوم دوباره دخيل دو قبر شش گوشه
      فدائي تو و ارباب با وفا باشم
      
      تمام دار و ندارم همه فداي حسين
      چه مي شود که بميرم شبي براي حسين
      
      یوسف رحیمی
       
    ********************
      
       
      آستان خدا کمال شما
      هفت پرواز زیر بال شما
      
      با شما می شود به قرب رسید
      ای وصال خدا وصال شما
      
      گاه با آدم و گهی با نوح
      بی زمان است سن وسال شما
      
      مثل جبرئیل می شود بالم
      با همین غوره های های کال شما
      
      روزگاری است در پی دلم اید
      گرچه نا قابل است مال شما
      
      بال ما را به آسمان ببرید
      تا خداوند لا مکان ببرید
      
      هر کسی تو را سلام کند
      به مقام تو احترام کند
      
      کاش در صحن سامرات خدا
      تا قیامت مرا غلام کند
      
      پرو بال کبوترانه ی من
      در حریم تو میل دام کند
      
      هر که بی توست واجب است به خود
      خواب احرام را حرام کند
      
      بر دلم واجب است بعد طواف
      عرض دین محضر امام کند
      
      نیمه ی ماه حج که شد باید
      شیعه در محضر شما آید
      
      ای مسیحا ی سامرا هادی
      آفتاب مسیر ما هادی
      
      علی ابن محمد ابن علی
      نوه ی اول رضا هادی
      
      نیست جز دامن کرامت تو
      پرده خانه خدا هادی
      
      ذکر هر چهارشنبه ام این است
      یا رضا یا جواد یا هادی
      
      به ملک هم نمی دهم هرگز
      گریه زائر تو را هادی
      
      یک شبی را کنار ما ماند ی
      سر سجاده جامعه خواندی
      
      تو دعا را معرفی کردی
      مرتضی را معرفی کردی
      
      با فراز زیارت سبزت
      راه ما را معرفی کردی
      
      مرتضی و حسین و فاطمه و
      مجتبی را معرفی کردی
      
      نه فقط اهل بیت را بلکه
      تو خدا را معرفی کردی
      
      سامرایت غریب بود اما
      کربلا را معرفی کردی
      
      با تو ما مرتضی شناس شدیم
      تا قیامت خدا شناس شدیم
      
      ریشه های محبت ما تو
      مزرعه های سبز دنیا تو
      
      خواهش سرزمین پائین من
      اشتیاق بهشت بالا تو
      
      گاه ابلیس می شوم بی تو
      گاه جبریل می شوم با تو
      
      می نمی دانم این که من دارم
      به تو نزدیک می شوم یا تو.....
      
      چه کسی از مسیر گمراهی
      داده ما را نجات ؟ ...آقا تو
      
      تو مرا با ولایتم کردی
      آمدی و هدایتم کردی
      
      دل من درکفت اسیر بود
      به دخیل تو مستجیر بود
      
      گر شود ثروتم سلیمانی
      باز هم بر درت فقیر بود
      
      شکر حق می کنم صدای بلند
      حضرت هادی ام امیر بود
      
      آبرو خرج می کنی بسکه
      کرم سفره ات کثیر بود
      
      شب میلاد تو به ذی الحجه
      مطلع شوکت غدیر بود
      
      ریشه ناب اعتقاد علی
      پسر حضرت جواد علی
      
      دوست دارم گدای تو باشم
      سائل دست های تو باشم
      
      مثل بال و پر کبوترها
      دائما در هوای تو باشم
      
      دوست دارم که از زمان ازل
      تا ابد خاک پای تو باشم
      
      نیمه شب های ماه ذی الحجه
      زائر سامرای تو باشم
      
      یا دعای قنوت من باشی
      یا قنوت دعای تو باشم
      
      ما فقیریم سفره ای وا کن
      سامرایی حواله ی ما کن
      
      با تو این عقل ها بزرگ شدند
      اعتقادات ما بزرگ شدند
      
      پای دلهای شیعیان آن قدر
      گریه کردید تا بزرگ شدند
      
      با نگاه تو با محبت تو
      اِبن سکّیت ها بزرگ شدند
      
      خوب شد بچه های خانه ما
      پای درس شما بزرگ شدند
      
      بچه های قبیله ما با
      کربلا کربلا بزرگ شدند
      
      بی تو دل های ما بهار نداشت
      مثل یک شاخه ای که بار نداشت
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      ********************
       
      بال كسي به اوج هوايت نمي رسد
      حتي ملك به گرد دعايت نمي رسد
      
      دسـتان آسمان به بلنـداي آسمان
      بر خاك ريشه هاي عبايت نمي رسد
      
      آقا بدون نور تو حتي فرشته هم
      گمراه مي شود ؛ به هـدايت نمي رسد
      
      تو چهارمين علي سرير ولايتي
      درك زمين به فهم ولايت نمي رسد
      
      فخر گدايي سر كويت همين بس است
      صد پادشاه هم به گدايت نمي رسد
      
      ما را غلام حضرت هادی نوشته اند
      دیوانگان غیر ارادی نوشته اند
      
      وقتي قرار شد که كمي سروري كنم
      بايد هميشه پاي شما نوكري كنم
      
      روي زمين كه رد و نشان از شما كم است
      بايد نظر به نقطه ي بالاتري كنم
      
      وقتي قرار شد به تو نزديك تر شوم
      بايد كه التماس به چشم تري كنم
      
      بار رسالت غم تو روي دوش من
      پس مي توان به عشق تو پيغمبري كنم
      
      با اين گدايي سر کوی تو بی گمان
      بايد به كل عالميان سروري كنم
      
      چون دل ميان زلف كسي ساده گم شدم
      شكر خدا اسير امام دهم شدم
      
      مسعود اصلانی

      شروع عشق به نام خدا به نام شما
      من آفریده شدم تا شوم غلام شما
      
      هزار شکر نبوده هنوز روی سرم
      به غیر سایه ی لطف علی الدوام شما
      
      کبوتر دل من که نمی پرد همه جا
      از آن زمان که گرفتار شد به دام شما
      
      برای آنکه جنان را فقط نگاه کند
      نشسته است شب و روز روی بام شما
      
      خوشا به حال کسی که شده در این دنیا
      مسیر زندگی اش روشن از کلام شما
      
      شما تمامی دار و ندار من هستید
      تمام عمر همه اعتبار من هستید
      
      جهان به زیر قدوم تو خار می گردد
      نفس زنی همه عالم بهار می گردد
      
      برای عرض ارادت به محضرت، خورشید
      به سمت گنبد تو رهسپار می گردد
      
      یکی دو شب که نه ، هر شب به سامرا، مهتاب
      میان صحن تو مثل غبار می گردد
      
      اگر که تیغ دو ابروت می کشد ، جانم
      هزار بار به پایت نثار می گردد
      
      اگر به عشق تو مردم شما نخور غصه
      یک عاشقت کم از این صد هزار می گردد
      
      همیشه زنده بود هرکسی فدای تو شد
      و خوش به حالش اگر خاك سامرای تو شد
      
      دلم بهانه گرفته، بهانه ات هادی
      نشسته ام چو گدا پشت خانه ات هادی
      
      نگاه کن به خدا آب و نان نمی خواهم
      تمام حاجت من آستانه ات هادی
      
      بخوان تو جامعه را تنگ شد دلم امشب
      برای زمزمه ی عاشقانه ات هادی
      
      به عرش نقل محافل بیان مدح شماست
      و جبرئیل بخواند ترانه ات هادی
      
      تو آمدی که گرفتاری ام شروع شود
      شوم اسیر تو و آب و دانه ات هادی
      
      تو آمدی که بدانم جلال يعني چه !
      تو آمدی که ببینم جمال يعني چه !
      
      بگیر دست مرا تا به سامرا ببری
      بگیر دست مرا عرش کبریا ببری
      
      ببین که دور و بر من غریبه بسیار است
      بگیر دست مرا ، یار آشنا، ببری
      
      تو رهنمای منی ، تا نیامده شیطان
      بگیر دست مرا تا سوی خدا ببری
      
      همه یقین من این است راه حق آنجاست
      به هر کجا که دلت خواست تا مرا ببری
      
      به آن ضریح تو سوگند می دهم مولا
      مرا تو یک شب جمعه به کربلا ببری...
      
      که روضه خوان بشوم در حریم خون خدا :
      "میان آن همه لشكر ...حسين... وا...تنها..."
      
      رضا رسول زاده
       
      ********************
       
       
      هرکه را آسمانی اش کردند
      در نگاه تو فانی اش کردند
      
      هرکسی را که عطر و بوی تو داشت
      غرقِ در مهربانی اش کردند
      
      در بهشت خدا محبّ تو را
      لایق حکمرانی اش کردند
      
      و سپس عاشق ولایت را
      تا ابد جاودانی اش کردند
      
      از سبوی تو هرکسی مِی زد
      مست آئینه خوانیش کردند
      
      هر نبی را جدا جدا اوّل
      پای درس تو فانی اش کردند
      
      هرکسی را لیاقتی دادند
      خرج دلبر جوانی اش کردند
      
      با نگاهت دوباره زنده شدیم
      تو نظر کرده ای که بنده شدیم
      
      عشق سرمست دلربایی توست
      عاشق جلوه ی خدایی توست
      
      جـبرئیل آفـریـدن ای آقـا
      ذرّه ای از هنرنمایی توست
      
      ریزه خوار قدیمی ات حاتم
      شغل حاتم فقط گدایی توست
      
      از نگاه تو کفر می لرزد
      این همان ارث مرتضایی توست
      
      از دم تو مسیح جان گیرد
      لیک عیسی خودش فدایی توست
      
      کربلایی، مدینه ای، حاجی ست
      هر محبّی که سامرایی توست
      
      مست جام توایم یا هادی
      ما غلام توایم یا هادی
      
      دست خالی منم، کریم تویی
      روح رحمان و یا رحیم تویی
      
      فخر دارم به آسمان و زمین
      چون امیر من از قدیم تویی
      
      پیش دریای علم جاویدت
      همه جاهل، فقط علیم تویی
      
      عرش حق اعتبار دارد چون
      ساکن کوی آن حریم تویی
      
      بهر ایران بس است، استادِ
      شاه عبدالعظیم تویی
      
      تو کلیمُ اللَه از تبار علی
      گفت موسی فقط کلیم تویی
      
      کی شود شیعه ی شما گمراه؟
      راه ایمان مستقیم تویی
      
      با تو من تا خدا سفر کردم
      با تو از لامکان گذر کردم
      
      جامعه یک حدیث ناب تو بود
      جامعه بهترین خطاب تو بود
      
      هر سلامش معارفی کامل
      این قدیمی ترین شراب تو بود
      
      هست قرآن کتاب ختم رسل
      به خدا جامعه کتاب تو بود
      
      جامعه کٌُنهِ معرفت سازی است
      این زیارت در احتساب تو بود
      
      پشت چشمان تو بُود خورشید
      پس طلوع از پس نقاب تو بود
      
      سحری من خدا خدا کردم
      لحن لبیک حق جواب تو بود
      
      جامعه، نافله و عاشورا
      از وصایای مستجاب تو بود
      
      هادی فاطمه دعایم کن
      متّقی در ره خدایم کن
      
      هرکه در این سرا ولایت داشت
      از ولای شما روایت داشت
      
      هرکسی در مسیر ایمانش
      به خدا از شما هدایت داشت
      
      مورد لطف حضرت زهراست
      دلت از هرکسی رضایت داشت
      
      تا خدا رفت و رستگارش کرد
      هرکه را چشم تو عنایت داشت
      
      در مسیر عبورتان آقا
      ملکی پر به زیر پایت داشت
      
      بهر بخشیدن تمام بشر
      خاک پای شما کفایت داشت
      
      دست خالی نرفته هرکس که
      سفری سوی سامرایت داشت
      
      طالب عزّت و سرورم من
      با شما انعکاس نورم من
      
      می رسد بوی حضرت هادی
      عطر گیسوی حضرت هادی
      
      قبله ی عاشقان و سرمستان
      خم ابروی حضرت هادی
      
      شیر هم صید می شود بین
      پیچشِ موی حضرت هادی
      
      ماه شرمنده می شود نزد
      رخ مهروی حضرت هادی
      
      در گلستان یار، شد مهدی
      گل خوشبوی حضرت هادی
      
      فخر دارد به باغ های بهشت
      تربت کوی حضرت هادی
      
      هرکه را فیض طاعتش دادند
      می ناب شهادتش دادند
      
      حرف تو حرف ناب ایمان است
      همه اش آیه های قرآن است
      
      آن ولایت که گفته ای آقا
      مرکز ثقل آن در ایران است
      
      انقلابِ ولاییِ ایران
      همه از التفات جانان است
      
      لقب شیعه ی حقیقی ِ تو
      به خدا لایق شهیدان است
      
      گشته بیدار امّت اسلام
      این همان وعده ی امامان است
      
      دشمنی با گناه و استکبار
      پر پرواز هر مسلمان است
      
      هرکه تهدید می کند ما را
      بی گمان در مسیر شیطان است
      
      کاش می شد شهیدتان باشم
      تا ابد رو سفیدتان باشم
      
      گردش روزگار دست شماست
      در خزان هم بهار دست شماست
      
      من گرفتار سامرا هستم
      اذن دیدار یار دست شماست
      
      آبرو دارم از محبّت تو
      هادیا، اعتبار دست شماست
      
      ضرب شصتی نشان دشمن ده
      یا علی ذوالفقار دست شماست
      
      ای چهارم علی ز آل علی
      کوثر خوشگوار دست شماست
      
      بیقرارم تو التیامم ده
      در دو عالم قرار دست شماست
      
      شکر حق سائل شما هستم
      روزیِ بی شمار دست شماست
      
      من نمک گیر سفره ات هستم
      از سبوی ولای تو مستم
      
      جواد پرچمی
  
       
      ********************

       
       
      بالاتر از این هاست لوایی که تو داری
      خورشید دمیده ز عبایی که تو داری
      از بنده نوازی و عطایی که تو داری
      آقای جهان است گدایی که تو داری
      
      ما خاک بخیلیم و شما ابر سخایی
      محبوب شده از کرمت شغل گدایی
      
      چون جامه که بر قامت زیبا بنشیند
      مهر تو به دلهای مصفا بنشیند
      هرکس به دلش مهر تو آقا بنشیند
      مهرش به دل حضرت زهرا بنشیند
      
      لطف خود زهراست که ما اهل یقینیم
      آن روز دعا کرده که امروز چنینیم
      
      تو آینه داری و کلام تو گهر بار
      در وصف تو ماندند...چه گفتار و چه اشعار
      حقا که زلالی و نجیبی و نسب دار
      بر شیر ندارد اثری زوزه ی کفتار
      
      در عالم از این نکته هزاران اثر افتاد
      با آل علی هر که در افتاد ور افتاد
      
      بیراهه نرفتیم اگر هادی ما اوست
      ذکر ولی الله همان جلوه ی یا هوست
      چون شیشه ی عطری که به یک واسطه خوشبوست
      در چنته ی ما نیست به جز مرحمت دوست
      
      العبدُ و ما فی یده کان لمولاه
      از برکت خورشید کند جلوه گری ماه
      
      تو هادی مایی و جهان بی تو سراب است
      اوصاف تو در آیه ی تطهیر کتاب است
      تو عشق مدامی و دمت مستی ناب است
      جای ولی الله کجا بزم شراب است؟
      
      یک آیه بخوان آتش کفرش به یم افتد
      یک شعر بگو کاخ و سرایش به هم افتد
      
      گفتند شراب و دلت ای ماه کجا رفت
      از مجلس بغداد سوی شام بلا رفت
      لب پاره شد و ناله ی زینب به هوا رفت
      خون از لب شه، روح زجان اُسرا رفت
      
      شد مجلس اغیار همان بزم خرابه
      وقتی که سر افتاد به دامان ربابه
      
      سیدعلی رکن الدین
       
    ********************

       
       
      یادتان هست نوشتم که دعا می خواندم
      داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم
      
      از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد
      محکمات کلمات تو مسلمانم کرد
      
      کلماتی که همه بال و پر پرواز است
      مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است
      
      کلماتی که پر از رایحهً غار حراست
      خط به خط جامعه آیینهً قرآن خداست
      
      عقل از درک تو لبریز تحیر شده است
      لب به لب کاسه ی ظرفیت من پر شده است
      
      همه ی عمر دمادم نسرودیم از تو
      قدر درکِ خودمان هم نسرودیم از تو
      
      من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم
      عرق شرم به پیشانی دفتر دارم
      
      شعرهایم همه پژمرد و نگفتم از تو
      فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو
      
      دل ما کی به تو ایمان فراوان دارد
      شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد
      
      بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم
      رفته رفته نکند جعفر کذاب شویم
      
      تا تو را گم نکنم بین کویر ای باران
      دست خالیِ مرا نیز بگیر ای باران
      
      من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست
      کلماتم کلماتی ست حقیر ای باران
      
      یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود
      یاد کردیم تو را دیر به دیر ای باران
      
      نام تو در دل ما بود و هدایت نشدیم
      مهربانی کن و نادیده بگیر ای باران
      
      ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد
      ما که از نسل غدیریم ، غدیر ای باران
      
      پسر حضرت دریا! دل مارا دریاب
      ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران
      
      سامرا قسمت چشمان عطش خیزم کن
      تا تماشا کنمت یک دل سیر ای باران
      
      سید حمیدرضا برقعی
       
      ********************
       
       
      از ابتدا گِل من را خدا مطهر کرد
      و بعد عشق تو را در دلم مقدر کرد
      
      به نور ناب نگاه چهارده خورشید
      وجود و فطرت و ذات مرا منوّر کرد
      
      زلال ناب ولایت به جان من نوشاند
      سپس تمام دلم را به نام حیدر کرد
      
      به فضل و رحمت زهرا سرشت قلبم را
      زلال اشک مرا از تبار کوثر کرد
      
      سپس کمی نمک روضه در وجودم ریخت
      به عطر سیب حسینی مرا معطّر کرد
      
      مرا اسیر غزلهای چشم تو می خواست
      نگاه روشنتان را کمیت پرور کرد
      
      چگونه می شود الطاف بی کران تو را
      چگونه می شود ای با شکوه باور کرد
      
      خدا اراده نموده که شاعرت باشم
      همیشه هر سحر جمعه زائرت باشم
      
      به غیر وادی عشق تو نیست وادی ما
      ولایت تو مبانی اعتقادی ما
      
      شکوه بی حد تفسیر شیعه برکت توست
      رهین محضر تو فقه اجتهادی ما
      
      میان چشم تو آیات فتح را دیديم
      خروش تو شده روحیه ی  جهادی ما
      
      و آيه آيه قنوتت ترنّم ملکوت
      خلوص سجدة تو مسلک عبادی ما
      
      همیشه نور هدایت چراغ محفل ماست
      به لطف این که تو هستی امام هادی ما
      
      اگر کم از جلوات جلالی ات گفتیم
      بذار این همه را پای کم سوادی ما
      
      شدیم مثل گدایان سامرائی تو
      مگیر خرده بر این خواهش زیادی ما
      
      چه می شود که گدایِ گدای تو باشیم
      چه می شود بپذیری فدای تو باشیم
      
      همیشه می وزد از مرقدت نسیم بهشت
      پر است صحن و سرای تو از شمیم بهشت
      
      کنار گنبد و گلدسته های تو دیدیم
      شکوه عرش خدا، شوکت عظیم بهشت
      
      عبور می‌کند از بین صحن اطهر تو
      مسير روشن حق، راه مستقیم بهشت
      
      همیشه رزق من از دست با کرامت توست
      میان جنت الاعلی تویی نعیم بهشت
      
      همين که چشم من آقا به چشم تو افتاد
      شدم اسير نگاهت شدم مقیم بهشت
      
      دوباره شوق زيارت هوائيم کرده
      منم کبوتر صحن تو، یا کریمِ بهشت
      
      میان صحن و سرایت کبوترم کردی
      تو بال های مرا نذر این حرم کردی
      
      بخوان زیارت پر محتوای جامعه را
      بخوان که خوب بفهمم بهای جامعه را
      
      بخوان که روح بگیرد ولی شناسی مان
      بخوان و شرح بده آيه آيه جامعه را
      
      نگاه روشن تو ای «مَعادِنُ الرَّحمَة»
      بنا نهاده در عالم بنای جامعه را
      
      میان عرش و زمین ، در تمامی ملکوت
      ببین تجلّی بی انتهای جامعه را
      
      بگیر دست مرا، «عادَتُکُمُ الاِحسان»
      ببار بر دل من روشنای جامعه را
      
      تو خواستی که فقط پیرو ولی باشیم
      همیشه در خط مولایمان علی باشیم
      
      بخوان مرا که به عشق تو مبتلا باشم
      بخوان مرا که هوائي سامرا باشم
      
      چه خوب مي شود آقاي من شوي تا من
      تمام عمر در اين آستان گدا باشم
      
      مرا اسير خودت کن که با عناياتت
      ز بندهاي تعلق دگر رها باشم
      
      نگاه روشنت اعجاز بي حدي دارد
      طلا و مس نه، نظر کن که کيميا باشم
      
      تو خانه دل من را تکان بده شايد....
      ...در آستانة تو زائر خدا باشم
      
      بده برات زيارت که يک شب جمعه
      کنار قبر شهيدان کربلا باشم
      
      شوم دوباره دخيل دو قبر شش گوشه
      فدائي تو و ارباب با وفا باشم
      
      تمام دار و ندارم همه فداي حسين
      چه مي شود که بميرم شبي براي حسين
      
      یوسف رحیمی
       
    ********************
      
       
      آستان خدا کمال شما
      هفت پرواز زیر بال شما
      
      با شما می شود به قرب رسید
      ای وصال خدا وصال شما
      
      گاه با آدم و گهی با نوح
      بی زمان است سن وسال شما
      
      مثل جبرئیل می شود بالم
      با همین غوره های های کال شما
      
      روزگاری است در پی دلم اید
      گرچه نا قابل است مال شما
      
      بال ما را به آسمان ببرید
      تا خداوند لا مکان ببرید
      
      هر کسی تو را سلام کند
      به مقام تو احترام کند
      
      کاش در صحن سامرات خدا
      تا قیامت مرا غلام کند
      
      پرو بال کبوترانه ی من
      در حریم تو میل دام کند
      
      هر که بی توست واجب است به خود
      خواب احرام را حرام کند
      
      بر دلم واجب است بعد طواف
      عرض دین محضر امام کند
      
      نیمه ی ماه حج که شد باید
      شیعه در محضر شما آید
      
      ای مسیحا ی سامرا هادی
      آفتاب مسیر ما هادی
      
      علی ابن محمد ابن علی
      نوه ی اول رضا هادی
      
      نیست جز دامن کرامت تو
      پرده خانه خدا هادی
      
      ذکر هر چهارشنبه ام این است
      یا رضا یا جواد یا هادی
      
      به ملک هم نمی دهم هرگز
      گریه زائر تو را هادی
      
      یک شبی را کنار ما ماند ی
      سر سجاده جامعه خواندی
      
      تو دعا را معرفی کردی
      مرتضی را معرفی کردی
      
      با فراز زیارت سبزت
      راه ما را معرفی کردی
      
      مرتضی و حسین و فاطمه و
      مجتبی را معرفی کردی
      
      نه فقط اهل بیت را بلکه
      تو خدا را معرفی کردی
      
      سامرایت غریب بود اما
      کربلا را معرفی کردی
      
      با تو ما مرتضی شناس شدیم
      تا قیامت خدا شناس شدیم
      
      ریشه های محبت ما تو
      مزرعه های سبز دنیا تو
      
      خواهش سرزمین پائین من
      اشتیاق بهشت بالا تو
      
      گاه ابلیس می شوم بی تو
      گاه جبریل می شوم با تو
      
      می نمی دانم این که من دارم
      به تو نزدیک می شوم یا تو.....
      
      چه کسی از مسیر گمراهی
      داده ما را نجات ؟ ...آقا تو
      
      تو مرا با ولایتم کردی
      آمدی و هدایتم کردی
      
      دل من درکفت اسیر بود
      به دخیل تو مستجیر بود
      
      گر شود ثروتم سلیمانی
      باز هم بر درت فقیر بود
      
      شکر حق می کنم صدای بلند
      حضرت هادی ام امیر بود
      
      آبرو خرج می کنی بسکه
      کرم سفره ات کثیر بود
      
      شب میلاد تو به ذی الحجه
      مطلع شوکت غدیر بود
      
      ریشه ناب اعتقاد علی
      پسر حضرت جواد علی
      
      دوست دارم گدای تو باشم
      سائل دست های تو باشم
      
      مثل بال و پر کبوترها
      دائما در هوای تو باشم
      
      دوست دارم که از زمان ازل
      تا ابد خاک پای تو باشم
      
      نیمه شب های ماه ذی الحجه
      زائر سامرای تو باشم
      
      یا دعای قنوت من باشی
      یا قنوت دعای تو باشم
      
      ما فقیریم سفره ای وا کن
      سامرایی حواله ی ما کن
      
      با تو این عقل ها بزرگ شدند
      اعتقادات ما بزرگ شدند
      
      پای دلهای شیعیان آن قدر
      گریه کردید تا بزرگ شدند
      
      با نگاه تو با محبت تو
      اِبن سکّیت ها بزرگ شدند
      
      خوب شد بچه های خانه ما
      پای درس شما بزرگ شدند
      
      بچه های قبیله ما با
      کربلا کربلا بزرگ شدند
      
      بی تو دل های ما بهار نداشت
      مثل یک شاخه ای که بار نداشت
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      ********************
       
      بال كسي به اوج هوايت نمي رسد
      حتي ملك به گرد دعايت نمي رسد
      
      دسـتان آسمان به بلنـداي آسمان
      بر خاك ريشه هاي عبايت نمي رسد
      
      آقا بدون نور تو حتي فرشته هم
      گمراه مي شود ؛ به هـدايت نمي رسد
      
      تو چهارمين علي سرير ولايتي
      درك زمين به فهم ولايت نمي رسد
      
      فخر گدايي سر كويت همين بس است
      صد پادشاه هم به گدايت نمي رسد
      
      ما را غلام حضرت هادی نوشته اند
      دیوانگان غیر ارادی نوشته اند
      
      وقتي قرار شد که كمي سروري كنم
      بايد هميشه پاي شما نوكري كنم
      
      روي زمين كه رد و نشان از شما كم است
      بايد نظر به نقطه ي بالاتري كنم
      
      وقتي قرار شد به تو نزديك تر شوم
      بايد كه التماس به چشم تري كنم
      
      بار رسالت غم تو روي دوش من
      پس مي توان به عشق تو پيغمبري كنم
      
      با اين گدايي سر کوی تو بی گمان
      بايد به كل عالميان سروري كنم
      
      چون دل ميان زلف كسي ساده گم شدم
      شكر خدا اسير امام دهم شدم
      
      مسعود اصلانی

 یادتان هست نوشتم که دعا می خواندم
داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم

از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد
محکمات کلمات تو مسلمانم کرد

کلماتی که همه بال و پر پرواز است
مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است

کلماتی که پر از رایحهً غار حراست
خط به خط جامعه آیینهً قرآن خداست

عقل از درک تو لبریز تحیر شده است
لب به لب کاسه ی ظرفیت من پر شده است

همه ی عمر دمادم نسرودیم از تو
قدر درکِ خودمان هم نسرودیم از تو

من که از طبع خودم شکوه مکرر دارم
عرق شرم به پیشانی دفتر دارم

شعرهایم همه پژمرد و نگفتم از تو
فصلی از عمر ورق خورد و نگفتم از تو

دل ما کی به تو ایمان فراوان دارد
شیرِ در پرده به چشمان تو ایمان دارد

بیم آن است که ما یک شبه مرداب شویم
رفته رفته نکند جعفر کذاب شویم 

تا تو را گم نکنم بین کویر ای باران
دست خالیِ مرا نیز بگیر ای باران

من زمین گیرم و وصف تو مرا ممکن نیست
کلماتم کلماتی ست حقیر ای باران

یاد کرد از دل ما رحمت تو زود به زود
یاد کردیم تو را دیر به دیر ای باران

نام تو در دل ما بود و هدایت نشدیم
مهربانی کن و نادیده بگیر ای باران

ما نمردیم که توهین به تو و نام تو شد
ما که از نسل غدیریم ، غدیر ای باران

پسر حضرت دریا! دل مارا دریاب
ما یتیمیم و اسیریم و فقیر ای باران

سامرا قسمت چشمان عطش خیزم کن
تا تماشا کنمت یک دل سیر ای باران

سید حمیدرضا برقعی

 بالاتر از این هاست لوایی که تو داری
خورشید دمیده ز عبایی که تو داری
از بنده نوازی و عطایی که تو داری
آقای جهان است گدایی که تو داری

ما خاک بخیلیم و شما ابر سخایی
محبوب شده از کرمت شغل گدایی

چون جامه که بر قامت زیبا بنشیند
مهر تو به دلهای مصفا بنشیند
هرکس به دلش مهر تو آقا بنشیند
مهرش به دل حضرت زهرا بنشیند

لطف خود زهراست که ما اهل یقینیم
آن روز دعا کرده که امروز چنینیم

تو آینه داری و کلام تو گهر بار
در وصف تو ماندند...چه گفتار و چه اشعار
حقا که زلالی و نجیبی و نسب دار
بر شیر ندارد اثری زوزه ی کفتار

در عالم از این نکته هزاران اثر افتاد
با آل علی هر که در افتاد ور افتاد

بیراهه نرفتیم اگر هادی ما اوست
ذکر ولی الله همان جلوه ی یا هوست
چون شیشه ی عطری که به یک واسطه خوشبوست
در چنته ی ما نیست به جز مرحمت دوست

العبدُ و ما فی یده کان لمولاه
از برکت خورشید کند جلوه گری ماه

تو هادی مایی و جهان بی تو سراب است
اوصاف تو در آیه ی تطهیر کتاب است
تو عشق مدامی و دمت مستی ناب است
جای ولی الله کجا بزم شراب است؟

یک آیه بخوان آتش کفرش به یم افتد
یک شعر بگو کاخ و سرایش به هم افتد

گفتند شراب و دلت ای ماه کجا رفت
از مجلس بغداد سوی شام بلا رفت
لب پاره شد و ناله ی زینب به هوا رفت
خون از لب شه، روح زجان اُسرا رفت

شد مجلس اغیار همان بزم خرابه
وقتی که سر افتاد به دامان ربابه

سیدعلی رکن الدین

آقا از اینکه اینهمه تنها شدی ببخش
از اینکه خرج مردم دنیا شدی ببخش

مظلومی مقام تو تقصیر دشمن است
اما غریب بین احبّا شدی ببخش...

تا قبل از این برای تو کاری نکرده ایم
مظلو م بی وفا شدن ما شدی ...ببخش

تقصیر ماست حُرمتتان را شکسته اند
زخمی بی تفاوتی ما شدی ببخش

حسین رستمی

 هرکه را آسمانی اش کردند
در نگاه تو فانی اش کردند

هرکسی را که عطر و بوی تو داشت
غرقِ در مهربانی اش کردند

در بهشت خدا محبّ تو را
لایق حکمرانی اش کردند

و سپس عاشق ولایت را
تا ابد جاودانی اش کردند

از سبوی تو هرکسی مِی زد
مست آئینه خوانیش کردند

هر نبی را جدا جدا اوّل
پای درس تو فانی اش کردند

هرکسی را لیاقتی دادند
خرج دلبر جوانی اش کردند

با نگاهت دوباره زنده شدیم
تو نظر کرده ای که بنده شدیم

ادامه شعر در ادامه مطلب

شروع عشق به نام خدا به نام شما
من آفریده شدم تا شوم غلام شما
هزار شکر نبوده هنوز روی سرم
به غیر سایه ی لطف علی الدوام شما
کبوتر دل من که نمی پرد همه جا
از آن زمان که گرفتار شد به دام شما
برای آنکه جنان را فقط نگاه کند
نشسته است شب و روز روی بام شما
خوشا به حال کسی که شده در این دنیا
مسیر زندگی اش روشن از کلام شما

شما تمامی دار و ندار من هستید
تمام عمر همه اعتبار من هستید

جهان به زیر قدوم تو خار می گردد
نفس زنی همه عالم بهار می گردد
برای عرض ارادت به محضرت، خورشید
به سمت گنبد تو رهسپار می گردد
یکی دو شب که نه ، هر شب به سامرا، مهتاب
میان صحن تو مثل غبار می گردد
اگر که تیغ دو ابروت می کشد ، جانم
هزار بار به پایت نثار می گردد
اگر به عشق تو مردم شما نخور غصه
یک عاشقت کم از این صد هزار می گردد

همیشه زنده بود هرکسی فدای تو شد
و خوش به حالش اگر خاك سامرای تو شد

دلم بهانه گرفته، بهانه ات هادی
نشسته ام چو گدا پشت خانه ات هادی
نگاه کن به خدا آب و نان نمی خواهم
تمام حاجت من آستانه ات هادی
بخوان تو جامعه را تنگ شد دلم امشب
برای زمزمه ی عاشقانه ات هادی
به عرش نقل محافل بیان مدح شماست
و جبرئیل بخواند ترانه ات هادی
تو آمدی که گرفتاری ام شروع شود
شوم اسیر تو و آب و دانه ات هادی

 تو آمدی که بدانم جلال يعني چه !
تو آمدی که ببینم جمال يعني چه !

بگیر دست مرا تا به سامرا ببری
بگیر دست مرا عرش کبریا ببری
ببین که دور و بر من غریبه بسیار است
بگیر دست مرا ، یار آشنا، ببری
تو رهنمای منی ، تا نیامده شیطان
بگیر دست مرا تا سوی خدا ببری
همه یقین من این است راه حق آنجاست
به هر کجا که دلت خواست تا مرا ببری
به آن ضریح تو سوگند می دهم مولا
مرا تو یک شب جمعه به کربلا ببری...

که روضه خوان بشوم در حریم خون خدا :
"میان آن همه لشكر ...حسين... وا...تنها..."

 
رضا رسول زاده

الا ز خالق و خلقت سلام حضرت هادی
الا ولای تو فیض مدام حضرت هادی
الا کلام تو خیرالکلام حضرت هادی
الا به دست تو دین را زمام حضرت هادی
تویی به ملک الهی امام حضرت هادی
وصی حضرت خیرالانام حضرت هادی

ادامه شعر در ادامه مطلب

شکر خدا تو سینه عشق  امام هادی دارم
تموم زندگیم و پای ولایتش میذارم
یه ساقی رسیده  چرا باهات پیمونه نیست
اگه باشی کاهل  تقصیر صاحبخونه نیست
لطف خدا زیاده 2
امشب شب عزیز دل جواده

*****

خدا بیامرزه اونی که منو برات جدا کرد
سفارش تو، شهرری رو شبیه کربلا کرد
تویی امام   جامونده های کرببلا
بده براتم   آقا تو در راه خدا
لطف خدا زیاده 2
امشب شب عزیز دل جواده

*****

ذکر علی علی می گیرم اسم تو هم علیه
حاجیا دور کعبه میگن صاحب حرم علیه
ولایت حیدر شده همه ی تاب و تبم
اشهد ان علی ولی الله رو لبم
حیدر شه غدیره 2
بر مومنین عالم علی امیره

*****

 شبای نزدیک غدیره دوباره بی قرارم
آقایی جز علی ندارم   شاعر ذوالفقارم
ولایت حیدر  برای خلقت هدفه
دل بی قرارم  بنده ی شاه نجفه
حیدر شه غدیره 2
بر مومنین عالم علی امیره

رضا تاجیک

این دل عاشقم دوباره           تا به آسمونا پر کشیده
همه بیاین بریم گدایی           نوه ی امام رضا رسیده
اگه در حال نمازی             یا که در راز و نیازی
تمومش کن تا بریم ما          برای غریب نوازی

*****
 قدم میذارم روی ابرا          تا میون مجلسش می شینم
حس میکنم که خنده های      رضایت زهرا رو می بینم
ذات رحمان و رحیمه         با اصالت و کریمه
نمایندش توی ایران           حضرت عبدالعظیمه

*****

تو دلبری رو دست نداره         کیه که اسیر این آقا نیست
شاعر لحظه ی حضورش        به خدا به جز خود خدا نیست
اگه از مسافرای                  حرم آقا جا موندم
خدا می دونه همیشه              زیارت جامعه خوندم

*****

دلم میخواد یه شب که پام و      تو حرم سامرا بذارم
از اونجا جونم و  به پای         زیارت کربلا بذارم
چون که نزدیکه محرم           دوست دارم براش بمیرم
با امام هادی امشب              ذکر یا حسین می گیرم

رضا تاجیک

امشب همه نورانی ز ماه شب عشقند
امشب همه ی حور و ملک در تب عشقند

امشب همهی حور و ملک قطره به قطره
چون جام طهورای جنان در لب عشقند

امشب چه شده مرکب عشقم شده پا کوب
امشب همه ی ماه رخان کوکب عشقند

امشب چه شده ماه جواد آمده دنیا
امشب همگی جمع به دور رب عشقند

امشب همه گی مست ز جام علویّ اند
انگار تماشاگر بر رویّ علیّ اند

 جعفر ابوالفتحی

آفتاب عزّت از عرش جلال آمد پدید
روز عید شادمانى را هلال آمد پدید

آفتابِ فضل، تابان گشت از کوه شکوه
ظلمت شب هاى هجران را وصال آمد پدید

روز، روزِ شادى و وقت نشاط آمد از آنک
بهترین روزهاى ماه و سال آمد پدید

اخترى گردید از برج ولایت جلوه گر
کز جمالش آیتى فرخنده فال آمد پدید

آسمان علم را تابنده ماه آمد عیان
بوستان شرع را خرم نهال آمد پدید

در سپهر عزّ و شوکت آفتاب آمد فراز
بر هماى دین و دانش پر و بال آمد پدید

دشمنان را مایه درد و الم شد آشکار
دوستان را دافع رنج و ملال آمد پدید

اى مسلمان دیده ات روشن که از لطف خدا
هادى الامّه شه احمد خصال آمد پدید

عشق و دل را موجبات اتّحاد آمد عیان
جان و تن را موجبات اتّصال آمد پدید

رکن دین، بحر سخا،غیث کرم، غوث امم
نور حق، شمس الضحى، فضل الکمال آمد پدید

عالمى فضل و تعالى، قلزمى علم و کمال
بر سریر جاه و اورنگ جلال آمد پدید

شوکت و جاه و سعادت را محیط، آمد عیان
حکمت و علم و فضیلت را جمال آمد پدید

جلوه دیگر به خود بگرفت عالم بهر آنک
بر رخ زیباى خلقت خط و خال آمد پدید

هر چه خواهى از خدا «طایى» بخواه امروز چون
بهر حاجت خواستن نیکو محال آمد پدید

طایى شمیرانى

امشب از جام ولایت سر خوشم
از دل و جان باده را سر می کشم

میکده دارد هوای دیگری
در طرب آورده می را ساغری

هر طرف آید ندای نوش نوش
می رسد از عالم بالا سروش

ملک ایمان را چراغانی کنید
سینه را جمله جوشانی کنید

از "سمانه" شد عیان روی نگار
کز رخش آمد به دنیا نو بهار

مه خجل از طلعت زیبای او
جمع مستان واله مینای او

در سرای فاطمه گل باز شد
گوئیا بار دگر اعجاز شد

دیده بگشوده به عالم نوگلی
که بود نور دو چشمان علی

تهنیت آید ز سوی کبریا
در حریم خانه ی ابن الرضا

او بود چشم و چراغ فاطمه
درد ها سازد بگردون خاتمه

زینت عرش است و ارکان وجود
مهره زیبای خلاق ودود

باز یاران، وا گل شادی شده
سالروز مولد هادی شده

عاشقان احساس مستی می کنند
خاک پایش کل هستی می کنند

می زند خنده به مستان روزگار
می سراید نغمه از شادی هزار

نوبهاران با دلی افروخته
بر تن گل جامه گل دوخته

در جنان زهرای اطهر لب گشاد
کامده دنیا گل باغ جواد

بهجت قلب علی مرتضاست
نور چشمان علی موسی الرضاست

حبیب الله موحد

به یمن تو گدای اهل بیتم
گدای هل اتای اهل بیتم

به لطف آستان مستجابت
مسلمان دعای اهل بیتم

به نام تو پس از عمری غریبی
غلام آشنای اهل بیتم

زیارت جامعه خواندی و حالا
سگ کهف الورای اهل بیتم

ادامه شعر در ادامه مطلب

بال كسي به اوج هوايت نمي رسد
حتي ملك به گرد دعايت نمي رسد
 
دسـتان آسمان به بلنـداي آسمان
بر خاك ريشه هاي عبايت نمي رسد
 
آقا بدون نور تو حتي فرشته هم
گمراه مي شود ؛ به هـدايت نمي رسد
 
تو چهارمين علي سرير ولايتي
درك زمين به فهم ولايت نمي رسد
 
فخر گدايي سر كويت همين بس است
صد پادشاه هم به گدايت نمي رسد
 
ما را غلام حضرت هادی نوشته اند
دیوانگان غیر ارادی نوشته اند
 
وقتي قرار شد که كمي سروري كنم
بايد هميشه پاي شما نوكري كنم
 
روي زمين كه رد و نشان از شما كم است
بايد نظر به نقطه ي بالاتري كنم
 
وقتي قرار شد به تو نزديك تر شوم
بايد كه التماس به چشم تري كنم
 
بار رسالت غم تو روي دوش من
پس مي توان به عشق تو پيغمبري كنم
 
با اين گدايي سر کوی تو بی گمان
بايد به كل عالميان سروري كنم
 
چون دل ميان زلف كسي ساده گم شدم
شكر خدا اسير امام دهم شدم
 
مسعود اصلانی

آستان خدا کمال شما
هفت پرواز زیر بال شما
 
با شما می شود به قرب رسید
ای وصال خدا وصال شما
 
گاه با آدم و گهی با نوح
بی زمان است سن وسال شما
 
مثل جبرئیل می شود بالم
با همین غوره های های کال شما
 
روزگاری است در پی دلم اید
گرچه نا قابل است مال شما

ادامه شعر در ادامه مطلب

 
از ابتدا گِل من را خدا مطهر کرد
و بعد عشق تو را در دلم مقدر کرد
 
به نور ناب نگاه چهارده خورشید
وجود و فطرت و ذات مرا منوّر کرد
 
زلال ناب ولایت به جان من نوشاند
سپس تمام دلم را به نام حیدر کرد
 
به فضل و رحمت زهرا سرشت قلبم را
زلال اشک مرا از تبار کوثر کرد

ادامه شعر در ادامه مطلب

نقی نامی که فخر آسمان است
تلفظ کردنش خط دهان است

ز القاب امام هادی ماست
امامی که عزیز شیعیان است

امام ماه روی باوقاری
که جد حضرت صاحب زمان است

زلال چشمه های او پاک تر از
همان نهری که در جنت روان است

نقی چون مظهر پاکیست نامش
برای قرن آسوده گران است

به نام مادر آئین سوگند
همان که صبح چشمش جاودان است

نخواهد از نفس افتاد این عشق
که از هادی به قلب عاشقان است

به کوری دو چشم آن حقیری
که از فرط حقارت بد دهان است

به هر دیوار این دنیا نوشتیم
نقی زیباترین نام جهان است