اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س)

        
      بهشت را مبر از خانه ناگهان بانو
      براي بي کسي فاطمه بمان بانو
      
      به جان دختر مظلومه ات مرو از دست
      مساز اشک يتيمانه را روا بانو
      
      بمان و فاطمه را خود عروس کن آري
      که دختران همه محتاج مادران بانو
      
      براي غربت من جان به لب شدي اما
      بدان که غربت زهراست بعد از آن بانو
      
      به باغ ياس تو سيلي زنند باور کن
      بمان که ياس نميرد جوان جوان بانو
      
      ميان اين در و ديوار فضه ميطلبد
      مرو که مشکل او را کني نهان بانو
      
      بمان براي هميشه ،هميشه يارم باش
      مرا هنوز غريب وطن بدان بانو
      
      نمانده هيچ برايت که يک کفن بخري
      عباي ختم رسل بر تو ارمغان بانو
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضي در شب دهم ماه رمضان91
       
          *********************
       
        
      مي سوزم و چو شمع سحر آب مي شوم
      از غصه ي فراق تو بي تاب مي شوم
      
      دارم به پاي پيکر تو گريه مي کنم
      بر لحظه هاي آخر تو گريه مي کنم
      
      اکنون که زخم رفتن تو بر جگر نشست
      اين کوه درد بر سر دوش پدر نشست
      
      با دخترت تو اين دم آخر سخن بگو
      مادر بيا و حرف دلت را به من بگو
      
      باباي من ز هجر تو دلگير مي شود
      قلب جوان او ز غمت پير مي شود
      
      مادر بيا به خاط زهرا بمان مرو
      حتي گرفته است دل آسمان مرو
      
      مادر بمان ز بيت نبوت صفا مبر
      آرامش و قرار دل مصطفي مبر
      
      مادر بمان و از دل اين خانه پا مکش
      بر صورت شکسته ي خود اين عبا مکش
      
      داري تو عزم رفتن از اين خانه مي کني
      سقف دل مرا ز چه ويرانه مي کني
      
      من التماس مي کنم اي مادر عزيز
      امشب بيا و خاک عزا بر سرم مريز
      
      اين زندگي بدون تو دشوار مي شود
      تو مي روي و دسته گلت خار مي شود
      
      تو مي روي و فاطمه ات مي شود يتيم
      گردد دچار رنج و مصيبات بس عظيم
      
      تو مي روي و فاطمه آزار مي کشد
      آزار ها از آن در و ديوار مي کشد
      
      تو مي روي و شعله کشد دست بر رخم
      روزي به تازيانه دهد خلق پاسخم
      
      تو مي روي و داغ به سينه نشستني است
      روزي رسد که پهلوي زهرا شکستني است
      
      رضا رسول زاده
       
          *********************       
       
      دارد براي همسر خود گريه مي کند
      با گريه هاي کوثر خود گريه مي کند
      
      همسر فقط نبود خديجه براي او
      او در فراق ياور خود گريه مي کند
      
      ديروز بر عمويش و حالا به همسرش
      فردا براي دختر خود گريه مي کند
      
      روزي که شعله مي شود اجر رسالتش
      آنجا به ياس پرپر خود گريه مي کند
      
      روزي که با جراحت پهلوي خود کسي
      بر حال و روز شوهر خود گريه مي کند
      
      طفلي در امتداد مصيبات کوچه بر
      آثار درد مادر خود گريه مي کند
      
      يک روز مي رسد که زني بين قتلگاه
      بر کشته هاي بي سر خود گريه مي کند
      
      وقت نزول آيه سنگين کعب ني
      بر پيکر برادر خود گريه مي کند
      
      …يا ايها الرسول ببين رأس روي ني
      دارد به حال خواهر خود گريه مي کند
      
      عباس را بگو که دل زخم دختري
      دارد براي معجر خود گريه مي کند
      
      محمدبياباني

       
     *********************
      

      لحظاتي كه نشستي بغل بستر من
      اين قَدَر گريه نكن فاطمه جان در بر من
      
      ديدن اشك تو والله برايم سخت است
      پس عذابم نده در اين نفس آخر من
      
      تو اجازه نده تنها بشود پيغمبر
      بعد من باش كنار پدرت دختر من
      
      صَرف دين پدرت شد لحظات عمرم
      وقف شد دار و ندارم به ره همسر من
      
      همه‌ي زندگي‌ام خرجيِ اسلام شده
      جان من نيز فداي سر پيغمبر من
      
      از همه ثروت من كه به هواي دين رفت
      يك كفن نيست بپيچند بر اين پيكر من
      
      اين همه سال غمي در دل من راه نيافت
      ولي امشب غم فرداي تو آمد سر من
      
      مي‌روم زود ز پيش تو دليلش اين است
      كه نبينم چه مي‌آيد به سر كوثر من
      
      مي‌روم تا كه نبينم كه به ضرب سيلي
      چه مي‌آرند به روز گل نيلوفر من
      
      پدرت گفته كه پهلوي تو را مي‌شكنند
      واي از صدمه‌ي مسمار و گل پرپر من
      
      وسط هجمه‌ي مردم تو صدا خواهي زد:
      محسنم كشته شد اي واي بيا مادر من
      
      علي صالحي

       
      *********************       
       
      همسنگر بي مثل و مانندم خديجه
      بر عشق تو يک عمر پابندم خديجه
      
      اي در تمام عرصه هاسنگ صبورم
      اي ياور ديرينه ام کوه غرورم
      
      اي تکيه گاه شانه زخمي احمد
      اي هرقدم تصديق تو يار محمد
      
      شد پشت گرمي ام هميشه همت تو
      ترويج دين آغاز شد با ثروت تو
      
      سرمايه اصلي آئين پيمبر
      مال حلالت بوده و شمشير حيدر
      
      تو اولين زن درديار مسلميني
      منصوب حق برنام ام المومنيني
      
      تو پابه پايم درد و محنت مي کشيدي
      بار رسالت را به دوشت مي کشيدي
      
      تو آبروي سرزمين هاي حجازي
      هم سفره ي من بوده اي درعشق بازي
      
      تو حامي زحمت کش دين خدائي
      تنها پرستار مناجات حرائي
      
      در مهرباني و وفا غوغا تو هستي
      الگوي همسرداري زهرا تو هستي
      
      حالا دگر گيسو سپيد و قد کماني
      در هر نوائي اشهدخود را بخواني
      
      دستان پر مهر تو ديگر پينه بسته
      گرد غريبي بر سر و رويت نشسته
      
      هي پلک هاي بسته را وا ميکني تو
      
      رخسار زهرا را تماشا مي کني تو
      
      دراين ديار بي کسي جان مي سپاري
      سر روي خاک سرد قبرستان گذاري
      
      تو واسطه کردي به سويم دخترت را
      تا بين پيراهن بپيچم پيکرت را
      
      برآبرويت حق در رحمت گشوده
      از آسمان بهرت کفن نازل نموده
      
      اماکجائي تا ببيني نور ديده
      درکربلايک پيکري را سربريده
      
      جزگيسوي زينب پريشان را نفهمد
      هرگز کسي معناي عريان را نفهمد
      
      قاسم نعمتي
       
      *********************

      
      شب گذشته کمي خوب شد سخن مي گفت
      برايم از خودش از حال خويشتن مي گفت
      
      از اينکه سنگ گرفته به معجرش به سرش
      و يک به يک همه اش را براي من مي گفت
      
      به اهل بيت پيمبر چقدر ايمان داشت
      کنار ما سه تن از پنج تن مي گفت
      
      برايم از همه اموال و مال داشتنش
      برايم از کفني هم نداشتن مي گفت
      
      درست مثل کسي که خودش خبر دارد
      فقط حسين حسين و حسن حسن مي گفت
      
      کفن رسيد به دستش ولي نشد خوشحال
      برايم از پسرم " شاه بي کفن" مي گفت
      
      بباف دختر من پيرهن براي غريب
      به فاطمه ز حسين و ز پيرهن مي گفت
      
      علي اکبر لطيفيان

       
     *********************       
       
      سلام بر تو که خير النسا به ما دادي
      سلام بر تو که درس وفا به ما دادي
      سلام بر تو که با جان، بها به ما دادي
      سلام بر تو که روح عطا به ما دادي
      
      چه گويم و چه نويسم ز مدحتان بانو
      شما که شمس و قمر پيشتان زده زانو
      
      فرشته اي که خدا هديه کرده بر احمد
      مليکه اي که نگاهش طراوت انگيزد
      زني که که غير رسول و خدا نمي بيند
      کسي که طاقت و صبرش بود فزون از حد
      
      زني نبوده به جز همسر رسول خدا
      که در تمامي عمرش ز او نبوده جدا
      
      شريک زندگيِ مصطفي شما هستي
      به دل مليکه? مهر و وفا شما هستي
      انيس درد و غم مرتضي شما هستي
      به غصه ها که بود مبتلا شما هستي
      
      پناه جمع خلايق به روز واهمه اي
      خديجه همسر پيغمبر، اُمّ فاطمه اي
      
      درود بر تو که اول زن مسلماني
      عزيز حضرت طاها عزيز يزداني
      براي ختم رسولان تو جان جاناني
      خدا گواهست که فخر تمام نسواني
      
      روا بود که بگويم بقاي اسلامي
      به صدق و نيتِ پاکت صفاي اسلامي
      
      خديجه اي و خدا بر شما نظر دارد
      که با وجود شما مصطفي سپر دارد
      دلم هميشه هواي تو را به سر دارد
      خوشا کسي که برايت دو ديده تردارد
      
      اگر اجازه دهي در عزايتان بانو
      ز ديده اشک ببارم برايتان بانو
      
      ميلاد يعقوبي


  *********************

      
      شکر خدا که تحت لواي خديجه ايم
      بعد از هزار سال گداي خديجه ايم
      
      مهرش نتيجه ي دهه اول من است
      ما يک دهه تمام براي خديجه ايم
      
      ده شب فقط به خاطر او گريه مي کنيم
      ما پيش واز روز عزاي خديجه ايم
      
      اصلاً به ما چه مردم دنيا پيِ چه اند؟
      ماها که در پي نوه هاي خديجه ايم
      
      بي مهر او عبادت عالم قبول نيست
      ما با خديجه، عبد خداي خديجه ايم
      
      مهر خديجه را به سر شانه مي برم
      شکر خدا که مادر زهراست، مادرم
      
      در لحظه ي شکسته شدن پا شدن خوش است
      در خشک سال، عاشق دريا شدن خوش است
      
      دلداده ها معامله با يار مي کنند
      بهر رسول اين همه تنها شدن خوش است
      
      قبل از غدير گفت: علي رهبر من است
      قبل از غدير شيعه مولا شدن خوش است
      
      دنبال مال نيست اسير نگارها
      بانوي ما به مادر زهرا شدن خوش است
      
      سختي بکش محله محله که عاقبت
      مادر بزرگ طايفه ي ما شدن خوش است
      
      بد نيست سنگ کوچه به پيشاني ات خورد
      گاهي شبيه زينب کبري شدن خوش است
      
      آن قدر سنگ خوردي و بال و پرت شکست
      اي مادرم ،سرم به فدايت، سرت شکست
      
      علي اکبر لطيفيان

       
      *********************

      
      بيچاره دستي که در اين شب ها فقيرت نيست
      يعني دخيل دست هاي دستگيرت نيست
      
      بايد براي خانه ي تو زير پايي شد
      بيچاره بال جبريلي که حصيرت نيست
      
      هرگر نمي خواهم ببينم آن شبي را که
      در سفره ي افطار ما نان و پنيرت نيست
      
      قرباني نامت شدن عين حيات ماست
      مرده تر از مرده است هرکس که بميرت نيست
      
      تو منت دين خدا بر گردنم هستي
      آري تو امّ المؤمنيني و نظيرت نيست
      
      تو بانوي اسلامي و تاج سرم هستي
      کوري چشم دشمنانت مادرم هستي
      
      اي همسر شايسته ي پيغمبر مکه
      اي جده ي شهر مدينه ؛ مادر مکه
      
      اي که برايت حاجيان احرام مي بندند
      قبر شريفت قبله گاه ديگر مکه
      
      تو مادري ات نيز بوي نوکري ميداد
      مي خواستي باشي کنيز دختر مکه
      
      تو زينب پيغمبري و سال هاي سال
      سينه سپر کردي براي رهبر مکه
      
      هر جا که پيغمبر به جنگ فتنه ها مي رفت
      تو يک تنه بودي برايش لشگر مکه
      
      مکه مدينه نيست در آتش نمي افتي
      کاري با تو ندارد ديوار و در مکه
      
      تو بانوي اسلامي و تاج سرم هستي
      کوري چشم دشمنانت مادرم هستي
      
      علي اکبر لطيفيان


        *********************


       
      مادر سلام حال غريبت چگونه است؟
      مادر بگو که رنج مصيبت چگونه است؟
      
      حالي غريب داري و در فکر رفتني
      دردي به سينه داري و حرفي نمي زني
      
      داري براي رفتن خود چانه مي زني
      موي مرا به گريه چرا شانه مي زني
      
      با دانه هاي اشک تو افطار ميکنم
      همسايه را ز داغ تو بيدار ميکنم
      
      همسايه ها براي تو پرپر نمي زنند
      داري تو ميروي و به تو سر نمي زنند
      
      مادر بگو که مکه چه آورده بر سرت
      که قد خميده ميروي از پيش دخترت
      
      مادر ! پدر غروب تو را گريه ميکند
      و خاطرات خوب تو را گريه ميکند
      
      بخشيده اي تمام خودت را به آفتاب
      و زنده شد به مهر تو مادر ابوتراب
      
      چيزي نمانده است که ديگر فدا کني
      بايد براي رفتن زهرا دعا کني
      
      حالا که پر کشيدن تو گشته باورم
      آيا کفن براي تو مانده است مادرم؟
      
      هي تشنه ميشوي و مرا ميزني صدا
      و هي سلام مي دهي امشب به کربلا
      
      گريه گرفت و مکه دوباره در آب رفت
      مادر دوباره وضو گرفت و دوباره به خواب رفت
      
      مادر؛ پدر تشهد خود را تمام کرد
      و جبرئيل آمد و بر تو سلام کرد
      
      مادر جواب فاطمه را لااقل بده
      يا لا اقل به دختر خود هم اجل بده
      
      چشم و چراغ خانه ي خورشيد الامان
      رنگين کمان بيت نبوت نرو ...بمان
      
      اينجا که مکه است مدينه چگونه است
      جريان ميخ و آن در و سينه چگونه است
      
      اينجا بهانه نيست مدينه بهانه است
      آنجا جواب گريه من تازيانه است
      
      مکه اگر چه طعنه ي زخم زبان زدند
      اينجا به دست هاي علي ريسمان زدند
      
      مکه اگرچه در به روي خويش بسته اند
      اما مدينه پهلوي من را شکسته اند
      
      رحمان نوازني
       
      *********************

      
      از ماتم تو فاطمه جان گريه مي کنم
      بي صبر مي شوم و چنان گريه مي کنم
      
      يا اينکه در مصيبتت از دست مي روم
      يا اينکه با تمام توان گريه مي کنم
      
      زهرا به ياد غربت تو زار مي زنم
      با قلب خسته و نگران گريه مي کنم
      
      در التهاب نالة تو آب مي شوم
      مانند شمع از دل و جان گريه مي کنم
      
      در پشت در به رنگ گل لاله مي شوي
      پهلو شکسته ! ناله زنان گريه مي کنم
      
      با روضه هاي پهلو و بازو و چهره ات
      با روضة بلال و اذان گريه مي کنم
      
      اصلاً ببين که با همة روضه هاي تو
      اندازة زمين و زمان گريه مي کنم
      
      بانوي بي حرم به خدا من به ياد آن ....
      ....قبر بدون نام و نشان گريه مي کنم
      
      آه اي خديجه مادر غم ! نه فقط شما
      من هم به ياد مادرمان گريه مي کنم
      
      کي مي شود شبي بدهم جان برايتان
      عالم فداي غربت بي انتهايتان
      
      يوسف رحيمي
        
           *********************       
       
      ميسوزم از شرار نفس هاي آخرت
      از لحن جانگداز وصاياي آخرت
      
      دستم به دست بي رمقت مي شود دخيل
      در پيش ديدگان گهربار جبرئيل
      
      دستم شبيه دست تو تبدار ميشود
      ديوار غصه بر سرم آوار ميشود
      
      رحمي نما به حال پريشان دخترت
      مادر مکش عباي پدر را تو بر سرت
      
      دلواپس غروب توأم،آفتاب من
      بر روزهاي روشن من،رنگ شب مزن
      
      در جام لحظه هاي خوشم شوکران مريز
      مادر نمک به زخم جگرهايمان مريز
      
      محزون رنج هاي پدر ميشوم مرو
      من شاهد عزاي پدر ميشوم مرو
      
      مادر بمان کنار گل ياس باغ خود
      آتش مزن به حاصل خود با فراق خود
      
      فصل بهار خانه مان را خزان مکن
      مادر بمان و نيت ترک جهان نکن
      
      مادر حلال کن که دعايم اثر نکرد
      شرمنده ام قنوت عشايم اثر نکرد
      
      اشک غمت به ساحل پلک ترم نشست
      سنگ فراق شيشه ي قلب مرا شکست
      
      امن يجيب خواندن من بي نتيجه ماند
      زهرا يتيم گشت و پدر بي خديجه ماند
      
      وحيد قاسمي
       
          *********************     
       
      خبر پيک اجل مادر کوثر شده بود
      صحبت از رفتن غمخوار پيمبر شده بود
      
      مالک الموت برايش پرو بال آورده
      مادر حضرت صديقه کبوتر شده بود
      
      وقف اسلام شد و وقف خدا و قرآن
      عاشقانه چقدر حامي رهبر شده بود
      
      اصلا از برکت او هست اگر اسلام است
      اينچنين بود که او از همه برتر شده بود
      
      تا چه حد است مقامش که کنار زهرا
      نام او وارد ادعيه ي دفتر شده بود؟
      
      بار بست همدم و دلدار پيمبر حالا
      نوبت ام ابيهايي دختر شده بود
      
      دختري ماند از او ، دختري همچون خود او
      دختري که سپر و حامي همسر شده بود
      
      چقدر غصه ي کج راهي مردم را خورد
      چقدر آه شد و ديده ي او تر شده بود
      
      علت بوي خوش شهر مدينه از اوست
      عود آتش زده اند – شهر معطر شده بود !
      
      دختري ماند از او دختري همچون خود او
      زينبي که همه عمر وقف برادر شده بود
      
      عزت و هيبت او هيمنه ي دشمن ريخت
      خطبه خواند ، کوفه و مي ديد که حيدر شده بود
      
      يک تنه خود يه سپاه است ، بترسد دشمن
      چه کسي گفت که او لحظه اي مضطر شده بود
      
      به کجا ختم شد اين شعر چرا اينگونه  ؟
      قافيه ها همگي مادر و دختر شده بود !
      
      ياسر مسافر



موضوعات مرتبط: حضرت خدیجه(س) - رحلت

برچسب‌ها: اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س) مهدی وحیدی
[ 29 / 4 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س)


           
      خسته شده ؛خمیده شده ؛خون جگر شده
      لاغر شده ؛شکسته شده ؛محتضر شده
      
      زهرا برای مادر خود گریه میکند
      مادر برای دختر خود دیده تر شده
      
      او پا به پای همسر خود سنگ خورده است
      زخم زبان شنیده و بشکسته تر شده
      
      قسمت نشد عروسی او را به پا کند
      با حسرت عروسی او همسفر شده
      
      زهرای خویش را که بر ما سپرد گفت
      دلواپس هجوم دری شعله ور شده
      
      وقتی کفن نبود و عبا خواست گریه کرد
      وقتی کفن رسید غمش بیشتر شده
      
      او دوختن به دختر خود یاد میدهد
      گویا ز غارت نوه اش با خبر شده
      
      زهرا ؛نبی ؛خدیجه ...همه گریه میکنند
      این یک کفن برای همه درد سر شده
      **
      اگر شاعر این شعر را میشاسید لطفا اطلاع دهید

**************************

      از درد غربت داشت كوثر گريه ميكرد
      زهرا به روي قبر مادر گريه ميكرد
      
      خاك مزار مادرش را ميگرفت و
      با دست خود ميريخت بر سر گريه ميكرد
      
      ياد گذشته ياد آينده براي
      اين مادر و دختر، پيمبر گريه ميكرد
      
      گرم تماشاي عزاداري آنها
      يك گوشه اي آرام حيدر گريه ميكرد
      
      تكرار شد اين قِصه اما در دل شب
      اين بار زينب زار و مضطر گريه ميكرد
      
      بر روي قبر مخفي مادر به ياد
      آن شعله ها و ياس پرپر گريه ميكرد
      
      وقتي كه خون تازه از مسمار ميريخت
      انگار بر حال علي در گريه ميكرد
      
      دست خدا را دست بسته ميكشيدند
      زهرا به مظلومي شوهر گريه ميكرد
      
      صيادها با تازيانه حمله كردند
      كوچه قفس بود و كبوتر گريه ميكرد
      
      يك روز هم زينب به زير تازيانه
      در قتلگه پيش برادر گريه ميكرد
      
      وقتي كه طفلان بين آتش ميدويدند
      بر نيزه چشم آب آور گريه ميكرد
      
      علي صالحي

**************************

      امشب فرشتگان خدا سوگوار تو
      پر مي کشند گريه کنان تا ديار تو
      
      هم ناله با دل همهٔ‌ آسمانيان
      جبريل روضه خوان شده بانو کنار تو
      
      تنها نه لاله هاي دل داغدار ما
      گلهاي اشک چشم ملائک نثار تو
      
      تا صبح ماند مثل تمام ستاره ها
      چادر نماز سبز تو چشم انتظار تو
      
      دلخسته ام به وسعت دلتنگي و فراق
      زانو بغل گرفته ام امشب کنار تو
      
      مي سوزد از فراق تو با قلب دخترت
      تا صبح مات و غمزده شمع مزار تو
      
      يادم نمي رود شب آخر شب سفر
      باران اشک فاطمهٔ‌ بيقرار تو
      
      گفتي به فاطمه غم خود را خديجه جان
      آتش زدي به پهنهٔ‌ دريا و آسمان
      
      از ماتم تو فاطمه جان گريه مي کنم
      بي صبر مي شوم و چنان گريه مي کنم
      
      يا اينکه در مصيبتت از دست مي روم
      يا اينکه با تمام توان گريه مي کنم
      
      با غربت تو شهر مدينه چه مي کند؟
      با قلب خسته و نگران گريه مي کنم
      
      «چون چاره نيست صبر به ناچار مي کنم»
      مانند شمع از دل و جان گريه مي کنم
      
      ديوار و در، غروب تو را ناله مي زنند
      پهلو شکسته! ناله زنان گريه مي کنم
      
      با روضه هاي پهلو و بازوي خسته ات
      با روضهٔ‌ بلال و اذان گريه مي کنم
      
      اصلاً ببين که با همهٔ‌ روضه هاي تو
      اندازهٔ‌ زمين و زمان گريه مي کنم
      
      از کوچه هاي فاطميه دل نمي کَنَم
      هر شب به ياد مادرمان گريه مي کُنم
      
      عمريست که در آرزوي خاکبوسي ِ
      قبري بدون نام و نشان گريه مي کنم
      
      کي مي شود که جان بدهم در عزايتان
      عالم فداي غربت بي انتهايتان
      
      یوسف رحیمی

**************************

      بالاتر از بالایی و بالانشینی
      هر چند با ما خاکیان روی زمینی
      
      شایستۀ وصف زبان کردگاری
      نه درخور توصیف های اینچنینی
      
      ده روز آغاز مرا حسن ختامی
      یعنی دعای هر شبم را آمینی
      
      حسن تو محض با پیمبر بودنت نیست
      قبل از مسلمان بودنت هم بهترینی
      
      انگشتر پیروزی دین خدا را
      تو با بهای جان و اموالت نگینی
      
      طرد تو از سمت قریشی های مکه
      باعث نشد یک لحظه هم از پابشینی
      
      نام تو از لب های پیغمبر نیفتاد
      در هر کجا همراه ختم المرسلینی
      
      مثل فدک نام تو را هم غصب کردند
      تو بهترین مصداق ام المومنینی
      
      حالا ببین نسل تو دنیا را گرفته
      با این حساب اول شما ام البنینی
      
      این روزهای آخر عمر خودت را
      هر روز با یک غصۀ تازه قرینی
      
      رخساره ی تو رنگ رفتن را گرفته
      احساس تلخ لحظه های واپسینی
      
      در چشم هایت اشک حرف درد دارد
      انگار از یک قصّه ی دیگر غمینی
      
      دلواپس ایام تلخ روزگار
      بعداز فراق رحمت للعالمینی
      
      دلواپس یک سینۀ بی تاب هستی
      دلواپس یک میخ داغ و آتشینی
      
      رفتی که زهرا دخترت را در هجوم
      چل مرد نامرد و فشار در نبینی
      
      ای کاش بودی تا در آغوشش بگیری
      وقتی که آنجا گفت یا فضّه خذینی
      
      از همسرت جای کفن پیراهنش را
      میخواستی... اما چرا با شرمگینی
      
      ای وای از آن پیکری که بی کفن ماند
      وقتی که می کردند با نی لاله چینی
      
      محمد بیابانی

**************************

      تو كيستي كه سينه ي ما بي قرار توست
      چشم زمين و چشم زمان سوگوار توست
      
      كم نيست اين كه مادر زهراي اطهري
      سوگند مي خورم كه همين افتخار توست
      
      در هر كجا هميشه كنار پيمبر و
      در هر كجا هميشه پيمبر كنار توست
      
      مادر بزرگ محترم خانواده اي
      داماد خانواده علي بي قرار توست
      
      دنياي تو هميشه هوايش بهاري است
      در بين خانه ات نوه هايت بهار توست
      
      خيل كثير خانه ي پيغمبر از تو بود
      زهراي خانه ي نبوي يادگار توست
      
      بيخود نبي به پاي كسي پا نمي شود
      هر مادري كه مادر زهرا نمي شود
      
      دنباله دار عشق و اويس قرن شدي
      در شب دليل گريه ي چشمان من شدي
      
      جايت اگرچه زير كساي نبي نبود
      مادر شدي خلاصه ي آن پنج تن شدي
      
      در هر نماز نافله پشت پيمبرت
      محو عروج هر شبي خويشتن شدي
      
      دخت علي ز چهره ي تو ارث برده است
      اي مادري كه مادر ام الحسن شدي
      
      چندين كفن اگر چه محياي تو شده
      مادر بزرگ يك نوه ي بي كفن شدي
      
      گريان روضه هاي رسول خدا شدي
      گريان داغ غربت يك پاره تن شدي
      
      جبريل گفت روضه ي زخمي دوباره را
      در روي خاك يك بدن پاره پاره را
      
      مسعود اصلانی

**************************

      شکر خدا که عبد خدای خدیجه ایم
      ما بنده ایم و زیر لوای خدیجه ایم
      ما عاقبت به خیرِ دعای خدیجه ایم
      سینه کبودهای عزای خدیجه ایم
      
      از لطف فاطمه است که ما مادری شدیم
      با یک دعای نیمه شبش کوثری شدیم
      
      وقتی خدیجه مادر ما شیعه ها بُوَد
      دیگر چه غم که جای من و تو کجا بُوَد
      با یک دعاش، حاجت ما هم روا بُوَد
      از چه پی عبای رسول خدا بُوَد؟!
      
      وقف خدا شده همه مال و منال او
      پیغمبر خدا شده محو خصال او
      
      او اوّلین زنی است که غم پرور نبی است
      کوری چشم عایشه ... او همسر نبی است
      هم همسر نبی است وَ هم یاور نبی است
      یعنی که بعد شیر خدا لشکر نبی است ...
      
      ... آثار رنج در وجناتش عیان شده
      مانند محتضر شده و نیمه جان شده
      
      این روزها که حال و هوایش عوض شده
      از بس که گریه کرده صدایش عوض شده
      مکّه، مدینه شد که صفایش عوض شده
      از چه خدیجه طرز دعایش عوض شده؟!
      
      دختر برای مادر خود گریه می کند
      مادر برای دختر خود گریه می کند
      
      دنیا بنا نداشت به زهرا وفا کند
      دنیا بنا نداشت که حق را ادا کند
      می خواست که خون به دل مرتضی کند
      با هیزم آمده که جهنّم به پا کند
      
      نامردِ بی حیا ... روی او را کبود کرد
      با تازیانه بازوی او را کبود کرد
      
      محمد فردوسی

**************************

      شب است و بغض سکوت و صدای گریه آب
      شکسته قلب رسول و ندارد امشب خواب
      کنار بستر مرگ یگانه امّیدش
      گرفته زمزمه، یا رب خدیجه را دریاب
      **
      همانکه هستی خود را به هستی ام بخشید
      همانکه سوخت به پای منادی توحید
      همانکه گرمی پشت رسالت من بود
      و می تپید برای نبوّت خورشید
      **
      در آن زمان که شب سرد کفر جولان داشت
      زبان زخم عدو، تیغ تیز و برّان داشت
      خدیجه مرهم دلگرمی رهَم میشد
      به آفتاب وجودم همیشه ایمان داشت
      **
      همانکه درک مقامش مقام می آرد
      و جبرئیل برایش سلام می آرد
      همان سرشت زلال و مطّهری که خدا
      ز نسل پاک و شریفش امام می آرد
      **
      مقام و منزلتش را کسی چه میداند
      شریک امر رسالت همیشه میماند
      قد خمیده و موی سفید او امشب
      هزار روضه برای رسول میخواند
      **
      برای مادر ایمان سزاست گریه کنیم
      و با سرشک امامان سزاست گریه کنیم
      برای آنکه ز من هم غریب تر گردید
      شبیه شام غریبان سزاست گریه کنیم
      **
      قنوت امشب زهرا فقط شده مادر
      به روی سینه مادر نهاده سر، کوثر
      الهی مادر یاسم غریب می میرد
      غریب بود و غریبانه جان دهد آخر
      **
      خدیجه گریه نکن این همه از این غم ها
      که گریه ها بنماید به جای تو زهرا
      برای فاطمه امشب نماز صبر بخوان
      ببوس سینه او را ببوس دستش را
      **
      اگر تو بودی،یاس تو غنچه وا میکرد
      بجای تکیه بر آن در، تو را عصا میکرد
      اگر خدیجه تو بودی، به پشت در زهرا
      بجای فضّه در آنجا تو را صدا میکرد
      **
      خسوف بر رخ ماهش نمینشست ای کاش
      و گوشواره ز گوشش نمیگسست ای کاش
      میان آن همه نامحرم و به پیش علی
      کسی ز فاطمه پهلو نمیشکست ای کاش
      **
      اگر کفن تو نداری عبای من به تنت
      ولی چه چاره کنم بر حسین بی کفنت
      می آوری تو به مقتل خدیجه، زهرا را
      چه می کنی تو در آن لحظه های آمدنت
      
      رحمان نوازنی



موضوعات مرتبط: حضرت خدیجه(س) - رحلت

برچسب‌ها: اشعار وفات حضرت خدیجه کبری(س) مهدی وحیدی
[ 27 / 4 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار مناجات با خدا

      
      خدا کند که منم دعوت شما باشم
       نسیم کوچکی از خلوت شما باشم
      
       و در کنار همین سفره ها کنار شما
       نمک بریزم و هم صحبت شما باشم
      
       فرار کرده ام از دست ظلمت نفسم
       که ظلّ تربیت رحمت شما باشم
      
       خدا کند که نظر کرده را نظر نکنند
       که در نظاره ی بی منّت شما باشم
      
       مخواه بین گداهای قیمتی حرم
       گدای بی غم و بی قیمت شما باشم
      
       ضیافت است و گدایت و انتخاب شما
       خدا کند که منم قسمت شما باشم
      
       اگر چه قیمت من با گناه قسمت شد
       اگر چه بنده ی بی قیمت شما باشم
      
       ولی به قیمت کرب و بلا نگاهم کن
       که من غلام همین هیئت شما باشم
      
      رحمان نوازنی
  
       
      ********************
       
       
      امشب فقط براي خودم گريه مي‌كنم
      از دست كارهاي خودم گريه مي‌كنم
      
      صحبت به مرگ و قبر و عذابش رسيده است
      در مجلس عزاي خودم گريه مي‌كنم
      
      با اينكه كلّ زندگي‌ام مضحكانه بود
      حالا ز ماجراي خودم گريه مي‌كنم
      
      اعمال من دليل نزول عذابهاست
      از وحشت بلاي خودم گريه مي‌كنم
      
      چون بعدِ مرگشان همه از هم فراري‌اند
      حق مي‌دهي براي خودم گريه مي‌كنم؟
      
      علي صالحي
     
       
      ********************
       
   
       
      باز امشب لحظه تنهائیم
      فکر کردم بر دل دنیائیم
      
      بسکه زنجیر بدی محکم شده
      روزگارم دائما درهم شده
      
      مردگی کردم به جای زندگی
      سرکشی کردم به جای بندگی
      
      بار و بندیلم پر از سنگینی است
      بال پروازم فقط تزئینی است
      
      در جوانی یاد پیری نیستم
      یاد ایام اسیری نیستم
      
      سبزی عمر مرا زردی زده
      سر درختی مرا سردی زده
      
      ساعتم روی عبادت کوک نیست
      جای طاعت در دل متروک نیست
      
      ظاهرا در چشم مردم عاقلم
      باطنا از حال و روزم غافلم
      
      روبرو با احترام و با ادب
      پشت سر دادم به هرکس صد لقب
      
      خار را در چشم مردم دیده ام
      شاخه را در چشم خود گم دیده ام
      
      گردنم همسایه حق دارد ولی ....
      چند طفل مستحق دارد ولی ....
      
      یک زمان استاد عرفان می­شوم
      یک زمان شاگرد شیطان می­شوم
      
      زندگیم دور پرگاری شده
      ماجرای چرخ عصاری شده
      
      غرق در دریای افکار کجم
      تا ثریا رفته دیوار کجم
      
      بعد چندین سال هیئت آمدن
      گاه گاهی گریه می­خندد به من
      
      این همه اشک ندامت ریختم
      نقشه راه سعادت ریختم
      
      باز اما در سر جای خودم
      بی هدف دنبال فردای خودم
      
      مادرم میگفت با مردم بساز
      با همین یک لقمه گندم بساز
      
      سر به زیر و سر به راه و ساده باش
      همنشین هر شب سجاده باش
      
      نان به نرخ روز خوردن خوب نیست
      حاصل این مزرعه مرغوب نیست
      
      گوش من اما بدهکاری نداشت
      در نظر جز تیره و تاری نداشت
      
      من ضرر کردم فقط در نفس خویش
      نعل وارونه زدم بر اسب خویش
      
      بس کن ای نفسم که شرمم میشود
      از خجالت سرخ وگرمم میشود
      
      ای خدایی که بدی را میخری
      بار کج را هم به منزل میبری؟
      
      تا تو هستی هیچ راهی بسته نیست
      آب از جو رفته هم برگشتنی است
      
      بار الها سفره مهمانی است
      بار الها فرصت پایانی است
      
      یاد آن ساعت که اصغر تشنه بود
      یا علی اکبر به زیر دشنه بود
      
      یاد آن لحظه که قاسم قد کشید
      جان عبدالله، آن طفل شهید
      
      یاد آن دم که امیر علقمه
      ناله می­زد پیش چشم فاطمه
      
      یاد غم های غروب کربلا
      آتش و دود و فرار بچه ها
      
      یاد آن روزی که زینب خسته بود
      دستهایش پیش دشمن بسته بود
      
      یاد آن شب که رقیه خون جگر
      بوسه می­زد بر گل زخم پدر
      
      دست خالی آمدم دستم بگیر
      ای خدای راحم توبه پذیر
      
      ما سیه پوشان روز محشریم
      سهم ارثیه ز هیئت می­بریم
      
      محمد امین سبکبار
       
      ********************

       
       
      روندارم که به این خانه بیارند مرا
      با مناجات مگرکه بکشانند مرا
      
      یازده ماه فراری شدنم می ارزید
      تا در این ماه سرسفره نشانند مرا
      
      چون غباری به سردامنتان بنشستم
      کرمی کن که معاصی نتکانند مرا
      
      آمدم توبه کنم بسکه سرم خورده به سنگ
      پس بگو پای برهنه ندوانند مرا
      
      من بیچاره که از فیض رجب جاماندم
      چه کنم تا که به یاران برسانند مرا
      
      روسیاهم تو که احوال مرا می دانی
      وای اگر از در این خانه برانند مرا
      
      راه بخشیده شدن درمه غفران این است
      ازغلامان حسین تو بخوانند مرا
      
      مهدی نظری
       
         ********************
       
       
      دوباره سفره ی اشک است و فیض ماه خودم
      دوباره نیمه شبی و بساط آه خودم
      
      رسیدم اول کاری که معترف بشوم
      نشان به کس ندهم نامه ی سیاه خودم
      
      کسی به جز تو خبردار نیست از حالم
      میان محکمه آرم که را گواه خودم ؟
      
      قشون اشک فرستاده ام به درگاهت
      ذلیل عفو توام با همه سپاه خودم
      
      به من تو راه نشان دادی و نفهمیدم
      فقط دویدم و رفتم به کوره راه خودم
      
      چه ظلم ها که نکردم به خود در این دنیا
      چه چوب ها که نخوردم من از نگاه خودم
      
      حیا نکردم و دنبال معصیت رفتم
      شدم من عبد فراری و دل بخواه خودم
      
      چه صبر داری و خسته نمی شوی از من
      خودم که خسته ام از این همه گناه خودم
      
      تمام ترس من این است مرگ من برسد
      که پی نبرده ام آن دم به اشتباه خودم
      
      به دست های خودم ساختم قفس ها را
      ببین که حبس شدم در میان چاه خودم
      
      " بجز حسین مرا ملجا و پناهی نیست "
      بگو به من که :  بیا بنده در پناه خودم
      
      میان قبر بگویم حسین و گریه کنم
      دلم خوش است به این اشک گاه گاه خودم
      
      رضا رسول زاده
       
       ********************
      

      
      شب ها که گرم اشک و مناجات می شویم
      قدری شبیه مادر سادات می شویم
      
      از نور فاطمه به سحر فیض می بریم
      تا معتکف به کنج خرابات می شویم
      
      ما آمدیم تا که گرفتارمان کنی
      زلفی نشان دهی همه اثبات می شویم
      
      لب وا نکرده برگه ی عفو تو می رسد
      از این همه گذشتن تو مات می شویم
      
      این نفس ، دست از سر ما که نمی کشد
      در عمر خویش خرج مکافات می شویم
      
      ذکر "علی علی" است که آزادمان کند
      وقتی اسیر دام بلیات می شویم
      
      حق من است تا بزنی ام ، نمی زنی
      با چشم رحمت تو مراعات می شویم
      
      با روضه ی حسین ز بس گریه می کنیم
      غافل ز عرض کردن حاجات می شویم
      
      هر چه صلاح ماست به کشکول مان بریز
      ورنه گدا به شیوه ی عادات می شویم
      
      در پیش روزی است که انگشت بر دهان
      حسرت نصیب از این همه اوقات می شویم
      
      باور نمی کنیم که با بودن حسین
      در آتش عذاب مجازات می شویم
      
      تا مرگ ما رسد ، علی از راه می رسد
      آماده پس برای ملاقات می شویم
      
      رضا رسول زاده
       
           ********************
       
       
      اي واي بر من تا گرفتاري ندارم
      با تو كه خلقم كرده‌اي كاري ندارم
      
      هر بار كه مي‌آيم اينجا هم برايت
      چيزي به غير از حرف تكراري ندارم
      
      مي‌خواهم از تو كه مرا فوراً ببخشي!
      از اين دُرُشتي كردنم عاري ندارم
      
      طوري طلبكارانه مي‌آيم به سويت
      گويا به تو اصلاً بدهكاري ندارم
      
      مي‌دانم از من ، تو بدت مي‌آيد امّا
      ردّم كني ديگر كس و كاري ندارم
      
      علي صالحي
   
       
      ********************

       
       
      آمدم تا كه از اين وضع نجاتم بدهي
      از عذابت برَهاني و براتم بدهي
      
      تو غَني هستي و من از همه محتاج ترم
      مستحق نيستم آيا كه زكاتم بدهي؟
      
      كرم توست كه آورده مرا تا اينجا
      پس فقط دست خودِ توست ثباتم بدهي
      
      ديدي اين نفْس چه بازيچه‌ي شيطانم كرد؟!
      آمدم خاتمه‌اي بر هَمَزاتم بدهي
      
      خيلي از سختيِ جان كندنِ خود مي‌ترسم
      دارم امّيد نجات از سَكَراتم بدهي
      
      تو اگر اشك دهي گريه كنم نذر حسين...
      چه نيازي‌ست دگر آب حياتم بدهي
      
      قصه‌ي زندگي‌ام را برسان تا اينكه...
      مرگ را در سفري به عتباتم بدهي
      
      علي صالحي

       
        ********************

       
       
      خجالتم نده و عاصی ام خطاب مکن
      نده جواب مرا ...لااقل جواب مکن
      
      صدا بزن که سحرها کمی بلند شوم
      مرا به وقت مناجات غرق خواب مکن
      
      همیشه خواسته هایم برای نفسم بود
      دعای من که دعا نیست مستجاب مکن
      
      همین که ترس برم داشته خودش کافیست
      تو با عتاب دلم را پر اضطراب مکن
      
      عتاب کردن تو بدتر از جهنم هاست
      جهنمم ببر اما دگر عتاب نکن
      
      چقدر جار زدم من که دوستم داری
      بیا مقابل مردم مرا خراب مکن
      
      خودت اجازه نده بعد از این گناه کنم
      زیاد روی من و توبه ام حساب مکن
      
      اگر که عبد نبودم نجف نمیرفتم
      مرا به خاطر شاه نجف عذاب مکن
      
      سوا مکن که همه با همیم جان حسین
      همه غلام حسینیم انتخاب مکن
      
      علی اکبر لطیفیان
       
      ********************
        
       
      بگیر از دل ما ظلمت معاصی را
      غرور و غفلت و کفران و ناسپاسی را
      
      به حق مغفرت و رحمت و خطاپوشیت
      مران ز درگه خود بندگان عاصی را
      
      ببین گناه و تعلق اسیرمان کرده
      به قلبمان بده بال و پرِ خلاصی را
      
      چقدر غافلم از محضر امام زمان
      ببار نور یقین و ولی شناسی را
      
      کنار گریه کنان حسین فاطمه ات
      به روی ما بگشا باب اختصاصی را
      
      بگیر هر چه که داریم، زندگیمان را
      ولی مگیر شبی خیمۀ مراثی را
      
      یوسف رحیمی



موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدامناجات با خدا

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا مهدی وحیدی
[ 26 / 4 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار مناجات با خدا

  
            خراب آمده ام تا کنی تو آبادم
      هزار شکر نگفتند ز چشمت افتادم
      
      خراب باده ی عَفوم، ببخش رسوا را
      مُقِّر و مُعترفم از هزار بیدادم
      
      مدد نمیشوم آقا به غیر دستانت
      بگیر دست مرا با تمام ایرادم
      
      بدون وجه تو سوگند سخت محتاجم
      که هرچه آبرویم داده ای ز کف دادم
      
      من از عِقاب تو سوی خودت گریزانم
      گناه میکنم و باز میکنی یادم
      
      همیشه بنده ی دربست خود صدایم کن
      خدا نکرده نکن از اطاعت آزادم
      
      اگرچه سوی تو آلوده دامن آمده ام
      ولی به اسم تو سوگند پاک بنیادم
      
      میان این همه مهمان بعید میدانم
      که مفتضحم بکنی در میان افرادم
      
      نشاندی ام به کنار خداییان اما
      هزار مزه ندارد سکوت و فریادم
      
      به زیر بال خود افتاده بودم اما زود
      رسید دست عطای کسی به فریادم
      
      سحر گشود به رویم تمام دردها را
      دمی که ناله رب الحسین سر دادم
      
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب دوم ماه رمضان92

************************

      گرچه من پشت درم، راه ندی حق داری
      گرچه من دربدرم، راه ندی حق داری
      
      بسكه من اين در و آن در زده ام حالا كه
      خورده اينجا گذرم، راه ندی حق داری
      
      همه جا پرسه زدم غير در خانه ی تو
      حال بشكسته پرم، راه ندی حق داری
      
      از رفيقان شهيدم به خدا جاماندم
      حال كه يك نفرم، راه ندی حق داری
      
      گرچه بر سفره تو شاه و گدا مهمانند
      بسكه من خيره سرم، راه ندی حق داری
      
      بس كه تو شاهد عصيان مني امشب كه
      من گداي سحرم، راه ندی حق داری
      
      به اميدم كه كسي باز شفاعت  بكند
      طفل شش ماهه مگر باز وساطت بكند
      
      محمود قاسمي

************************

      از نسیم سحری روح به جانم دادند
      چشمی از خون جگر اشک فشانم دادند
      
      تا شدم هم نفس محفل رندان سحر
      لذت زمزمه و آه و فغانم دادند
      
      باورم نیست که با این همه عصیان و قصور
      ره به مهمانی ماه رمضانم دادند
      
      بهترین وقت ملاقات خدایی است نماز
      فیض دیدار به هنگام اذانم دادند
      
      ضعف روزه ز تن ناقص من رخت ببست
      بهر انجام عبادات توانم دادند
      
      نام آقا نمک سفره ی افطار من است
      کرم حضرت یار است که نانم دادند
      
      هر چقدر دور شدم باز عطایم کردند
      توبه بشکستم و هر بار زمانم دادند
      
      ناسپاسی به سر نعمت حق باعث شد
      که حواله به سرای دگرانم دادند
      
      مانده بودم که کجا درد دل ابراز کنم
      به کرم خانه ی ارباب مکانم دادند
      
      به خدا آرزویی ندارم هیچ دیگر
      حرم کرب و بلا را که نشانم دادند
      
      دلم از روز ازل هست گرفتار حسین
      به غلامی درش نام و نشانم دادند
      
      در همان روز که هر کس ز کسی بگریزد
      از تولای علی برگ امانم دادند
      
      بخداوند قسم شور حسین می گیرم
      روز محشر اگرم اذن بیانم دادند
      
      احسان محسنی فر

************************

      رمضان آمد و من آمده ام
      باز هم قید خودم را زده ام
      
      راه گم کرده ترین بنده منم
      پیش چشمان تو شرمنده منم
      
      میزبانی و منم مهمانت
      لقمه ای اشک بده از خانت
      
      رمضان آمده با طعم دعا
      سفره انداخته اند در همه جا
      
      سر این خوان همه نوع آدم هست
      شاه اگر هست گدایی هم هست
      
      عمر یک سال جلوتر رفته
      از خودم حوصله ام سرفته
      
      یازده ماه گناه آلودم
      من همانم که همیشه بودم
      
      چشم، حقّ بدنم را خورده
      هر کسی خواست دلم را برده
      
      خو گرفته است به بن بست خودم
      طاقتم طاق شد از دست خودم
      
      سالها در تن خود گم شده ام
      تاجر سفره ی گندم شده ام
      
      لحظه هایم به تجارت رفته
      از کفم این همه فرصت رفته
      
      مددی من به خودم برگردم
      جان بگیرم به تنم برگردم
      
      روسیاهم  خدایا چه کنم ؟
      بی پناهم خدایا چه کنم؟
      
      من بدم شاه ولی بد نکند
      پشت در آمده  را رد نکند
      
      مهدی رحیمی

************************

      
      خورشید پشت ابر نشانی به ما بده
      ای ماه مژده رمضانی به ما بده
      
      مثل نسیم صبح از اینجا گذر کن و
      باد صبای مشک فشانی به ما بده
      
      بی کس تر از همیشه رساندیم خویش را
      آواره ایم... جا و مکانی به ما بده
      
      از بس که در پی همه غیر از تو بوده ایم
      از پا نشسته ایم... توانی به ما بده
      
      از سفره ای که وقت سحر پهن می کنی
      مانده غذا و خورده ی نانی به ما بده
      
      "با روضه حسین نفس تازه می کنیم"
      روضه بخوان دوباره و جانی به ما بده
      
      محمد بیابانی

************************

      مانده در درد و رنج... درمانده
      با دلی پرگناه آمده ام
      این منم ؛ بنده ای خطاکارم
      خسته و روسیاه آمده ام
      **
       این منم آنکه بعد مدت ها
      عقل او یادی از جنون کرده
      نوکری بد که با گناهانش
      قلب ارباب خویش خون کرده
      **
       داد و فریاد میزنم اینجا
      تا که شاید توجهت را جلب
      بس که کردم گناه آخرسر...
      ...اندک اندک شدم قسی القلب
      **
      سفره گسترده و برای من
      لقمه ای از کرم نمی آید
      اشک من توی چشم زندانی ست
      در دعا گریه ام نمی آید
      **
      سائلان را ز خانه رد کردن
      تو خودت گفته ای که ننگین است
      دست من سوی تو دراز شده
      ما گدائیم، شغلمان این است
      **
      هرچه کردی گناه بود ای دل!
      گاه با نیت ثواب اما...
      آبرویم چو آب از کف رفت
      خانه ات... خانه ات خراب اما...
      **
       من کبوتر ... سپید.... زاده شدم
      که مرا غرق در سیاهی کرد
      مهربان! با تمام این اوصاف
      با من خسته دل چه خواهی کرد؟
      
      پیمان طالبی

************************

      لحظه ها میل بندگی دارند
      وقت  ادعیه خوانی دل شد
      چشم را باید  اشک پاشی کرد
      وقت خانه تکانی دل شد
      **
      حال و روز زمین چه دیدنی است
      آسمان رخت نو به تن کرده است
      سالروز تولد ماه است
      چقدر شب ستاره آورده است
      **
      رد پای فرشته ها روی
      جانماز زمین شکوفا شد
      همه دل تنگ این هوا بودند
      غنچه ی سـبز ربنا وا شد
      **
      بزم عشقی خدا به پا کرده است
      همه دعوت شدند و مهمانند
      خوش نشینان  سفره ی افطار
      ریزه خوار بهار قرآنند
      **
      در همین  لحظه های نورانی
      باری از دوش یک نفر بردار
      روزه داری فقط نخوردن نیست
      چون علی کیسه ی سحر بردار
      
      صابر خراسانی

************************

      به هربهانه دلم میل یاردارد و بس
      هوای دیدن روی نگارداردو بس
      
      جوانیم شده رنگ خزان ز هجرانت
      به وصل روی تو عاشق بهاردارد و بس
      
      مزن به رویم اگردست من شده خالی
      مکن گله که : غلامم شعاردارد و بس
      
      اگر زمانه به طعنه ردم کندغم نیست
      که نوکرت دوجهان با تو کار دارد و بس
      
      کرم نما و قدم رنجه کن در این دل ما
      که باغ ما دو روان چشمه ساردارد و بس
      
      تمام هستی من مایه سوز عشق تو شد
      ولی دوباره هوای قماردارد و بس
      
      دگربه آینه دل تو را نمیبینم
      که صحن آینه گرد و غبار دارد و بس
      
      خدا بدون رضایت مرا نمیخواهد
      گدا به نام کریم اعتبار دارد و بس
      
      زمین کرببلا وعده گاه نوکر هاست
      که درحریم حسین دل، قرار دارد و بس
         
      قاسم نعمتی

************************

      باور نمی کنم که مرا هم خریده ای
      آخر مگر ز عبد فراری چه دیده ای
      
      لایق نبوده ام بنشینم کنار تو
      با لطف خود مرا به حضورت کشیده ای
      
      هرگز به روی من نزدی عبد عاصی ام
      اصلاً نگفته ای که تو پرده دریده ای
      
      با این همه گناه و خطایی که داشتم
      هرگز ندیده ام ز گدایت بُریده ای
      
      گفتم دگر ز چشم تو افتادم ای خدا
      امّا هنوز در بر من آرمیده ای
      
      من بی توجّهی به تو کردم ولی مُدام
      ناز مرا به خاطر زهرا کشیده ای
      
      ماه مبارک است و دلم شد سرای تو
      از روح خود دوباره به جسمم دمیده ای
      
      شرم از عذاب نوکر زهرا نموده ای
      گفتی بیا که نوکر قامت خمیده ای
      
      وقتی میان کوچه زمین خورد مادرم
      آنجا صدای ناله ی او را شنیده ای
      
      محمد فردوسی

************************

      من را هميشه خواندي و نشناختم تو را
      از غصه ها رهاندي و نشناختم تو را
      
      اين بنده‌ی اسير معاصي و نفس را
      از درگهت نراندي و نشناختم تو را
      
      بی یاد تو گذشت همه عمر من ولی
      با من هميشه ماندي و نشناختم تو را
      
      بر خان رحمت و کرم و استجابتت
      عمري مرا نشاندي و نشناختم تو را
      
      شب هاي جمعه تو نمک اشک و روضه را
      بر جان من چشاندي و نشناختم تو را
      
      با رأفت و بزرگي و آقائيت مرا
      تا کربلا رساندي و نشناختم تو را
      
      یوسف رحیمی

************************

      در پیشگاه قدسی تو ای خدای من
      می دانم اینکه رنگ ندارد حنای من
      
      از بس که توبه کردم و توبه شکسته ام
      چنگی به دل نمی زند این توبه های من
      
      با اینکه مُهر خاتمه خورده به نار تو
      آزاد و خودسر است عنان هوای من
      
      یا رب ببین که از سر تکرار معصیت
      دیگر شکسته قبح معاصی برای من
      
      گر تو مرا رها کنی از دست می روم
      بی لطف تو شود دل دوزخ سرای من
      
      ای مالکی که فضل بریّه از آن توست
      دستی بکش به روی سر بی نوای من
      
      سوگند می خورم به مقام ربوبیت
      جز آستان تو نبوَد التجای من
      
      آن فطرسم که در پی قنداقه آمدم
      یعنی شکسته بال و پر ربّنای من
      
      امشب بیا به خاطر ارباب بی کفن
      منّت گذار و درگذر از این خطای من
      
      جان حسین ... روزی ما را رقم بزن
      امضا نمای تذکره ی کربلای من
      
      محمد فردوسی

************************


      بگذارید بر احوال خودم گریه کنم
      بر سیه کاری اعمال خودم گریه کنم
      
      فعل و قولم همه بی مورد و مردود بود
      جای آنست بر افعال خودم گریه کنم
      
      تا شبی پنجره رحمت حق باز شود
      هر سحر بر بدی حال خودم گریه کنم
      
      ذره ای خوب و بد ای وای عقوبت دارد
      به " فمن یعمل مثقال " خودم گریه کنم
      
      نیست تقصیر کسی آیینه ام تار شده
      جلوه گر نیست بر اهمال خودم گریه کنم
      
      راه دل گم شد و پیدا نشد آن گمشده ام
      ره دهیدم که به اضلال خودم گریه کنم
      
      من پرستوی حرم بودم و دور افتادم
      تا به بشکسته پر و بال خودم گریه کنم
      
      کاروان رفت به پا بوسی حق بگذارید
      منکه جا مانده امیال خودم گریه کنم
      
      قرعه افتاد که من از شهدا جا ماندم
      سخت بر این دل بد فال خودم گریه ککنم
      
      نشدم معتکف خیمه نورانی یار
      بر سیه بختی اقبال خودم گریه کنم
      
      مددی تا به غریبی نگارم نالم
      همتی تا که بر احوال خودم گریه کنم
      
      سید محمد میرهاشمی



موضوعات مرتبط: ماه رمضان ومناجات باخدامناجات با خدا

برچسب‌ها: اشعار مناجات با خدا مهدی وحیدی
[ 26 / 4 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار مناجات با امام زمان(عج) در ماه مبارک رمضان

     چشمم به انتظار تو تر شد نيامدي
      اشكم شبيه خون جگر شد نيامدي
      
      گفتم غروب جمعه تو از راه مي رسي
      عمرم در اين قرار به سر شد نيامدي
      
      تا خواستم به جاده ي وصل تو رو كنم
      غفلت مرا رفيق سفر شد نيامدي
      
      در مسجديم وطاعت اين ماه شغل ماست
      بي قبله هر نماز به سر شد نيامدي
      
      اين نفس بد مرام مرا خوار و زار كرد
      روز و شبم به لغو سپر شد نيامدي
      
      رسوايي گداي تو از حد گذشته است
      عمرم به هر گناه هدر شد نيامدي
      
      از ما گناه سر زد و تو شاهدش شدي
      ديدي دلم به راه دگر شد نيامدي
      
      خسران زده كسي است كه از يار غافل است
      بي تو دعا بدون اثر شد نيامدي
      
      از ما كه منفعت نرسيده براي تو
      هر چه ز ما رسيده ضرر شد نيامدي
      
      گفتيم لا اقل سر افطار مي رسي
      ديده به راه ماند و سحر شد نيامدي
      
      احسان محسني فر
       
      *********************
       
       
      این روزها که زمزمه ی یار می کنم
      خیلی هوای دیدن دلدار می کنم
      
      در ماه مغفرت نشد آقا ببینمت
      بر بی لیاقتی خود اقرار می کنم
      
      یک بار هم نشد بنشینم کنار تو
      از بس که بر معاصی ام اصرار می کنم
      
      این نفس سر کش از چه رهایم نمی کند؟!
      این چه گناهی است که تکرار می کنم؟!
      
      بار خطا کمیت مرا لنگ می کند
      طیّ طریق را ز چه دشوار می کنم؟!
      
      این «تحبس الدّعا» شدنم بی سبب که نیست
      از بس که رو به سفره ی اغیار می کنم
      
      گفتم به خود که حداقل ای کریم شهر
      یک شب کنار سفره ات افطار می کنم ...
      
      فهمیده ای به درد تو آقا نمی خورم
      زیرا خلاف امر تو رفتار می کنم
      
      من نوکر تو هستم و محتاج لطف تو
      خود را به تو همیشه بدهکار می کنم
      
      دل را که حجم معصیت آن را گرفته است
      با اشک های روضه سبک بار می کنم
      
      خون جگر ز دیده سرازیر می شود
      وقتی که یاد کوچه و دیوار می کنم
      
      سیلی ز روی پوشیه دردش چگونه است؟!
      این درد را به جان خود اظهار می کنم
      
      محمد فردوسی
       
      *********************
       
       
      ز فرط معصیت آهم به سینه کاری نیست
      میان آینه ام نقشی از نگاری نیست
      
      قساوت دل آلوده کار دستم داد
      دگر ز دیده ام اشک زلال جاری نیست
      
      همه خدایی خود را بگرد و خوب ببین
      که رو سیاه تر از من گناه کاری نیست
      
      همه جوارح من با گناه مانوس است
      گرسنگی و عطش رسم روزه داری نیست
      
      رفاقت من و تو رنگ و بوی دیگر داشت
      به حال و روز دلم جای آه و زاری نیست؟
      
      بیا و بی ادبی های مرا ندیده بگیر
      به غیر جود و کرم از تو انتظاری نیست
      
      تمام دل خوشی من محبت علی است
      ز هیچ کس به جز آقا امید یاری نیست
      
      حرام باشد اگر رو به غیر او بزنم
      کریم تر ز علی هیچ سفره داری نیست
      
      سگ قدیمی دربار شاه لو کشفم
      به جز مقابل شه جای خاکساری نیست
      
      قسم به چادر خاکی برای حفظ ولا
      شبیه مادر سادات جان نثاری نیست
      
      خوشا به حال کسانی که با بصیرت محض
      حمایت از ولی امرشان شعاری نیست
      
      مدال عشق حسین است سینه های کبود
      حریف سینه ما شعله های ناری نیست
      
      به گریه بهر حسین یار مادرش هستم
      ز هجر کرب و بلایش به دل قراری نیست
      
      خدا ز سوز دل زینب آفریده مرا
      به نام سینه زن کربلا خریده مرا
      
      قاسم نعمتي

       
*********************

       
       
      جدا از این برکات سحر شدن کافی است
      بیایی و بروی... بی خبر شدن کافی است
      
      عزیز فاطمه تا کی به هر دری بزنم
      بیا بیا که دگر در به در شدن کافی است
      
      ز نان شبهه ببین تحبس الدعا شده ام
      دعای هر سحرم بی اثر شدن کافی است
      
      خودت به ترک گناهان مرا بده یاری
      که غصه های دلت بیشتر شدن کافی است
      
      چگونه گریه کنم تا به من نگاه کنی ؟
      بس است ، این همه دور از نظر شدن کافی است
      
      تو رحم کن به دلی که فقط تو را دارد 
      به من سری بزن  ، این خونجگر شدن کافی است
      
      رضا رسول زاده
       
      *********************

       
       
      احیا گذشت و شب دیدار نیامد
      این جمعه هم از دست شد و یار نیامد
      دل خون شد و یوسف سر بازار نیامد
      بس دیده به ره مانده و دلدار نیامد
      
      چشمان به ره مانده سراغ از که بگیرند
      وقت است که جامانده ز  هجر تو بمیرد
      
      سخت است که از محضر تو دور بمانم
      وز روی چو خورشید تو مهجور بمانم
      تا کی ز فرامین تو معذور بمانم
      در دوستی ات وصله ناجور بمانم
      
      عمری ز رهت مانده ام و عار ندارم
      حتی به سحر دیده بیدار ندارم
      
      اعمال من مدعی انگار خراب است
      با روزه نا خالص من کار خراب است
      حالا دل من لحظه افطار خراب است
      حال سحرم همچو شب تار خراب است
      
      اصلا نکند نیمه شبم مال خدا نیست
      یا چشم و دلم هیچ به دنبال خدا نیست
      
      هم سفره ی ذکر تو نشد یک سحر من
      قرآن شب احیا نشد تاج سر من
      توبه ز قنوتی که نشد بال و پر من
      یک بار حلال تو نشد چشم تر من
      
      العفو من انگار فراتر ز لبم نیست
      مرضی رضای تو مگر نیمه شبم نیست
      
      در پیش نگاه تو از این روی خجل؛ آه
      از دست و زبان و قدم و دیده ی دل؛ آه
      از تنگی و از تیرگی خانه گل؛ آه
      در لحظه یاری تو از حال کسل؛ آه
      
      ای وای اگر از ره تو باز بمانم
      در باز کن آن گونه که همراز بمانم
      
      مردیم ز هجران تو ای یار کجایی
      گفتیم سحر یا دم افطار بیایی
      بد نیست کمی با دل ما راه بیایی
      همراه نخواهی مگر ای کرب و بلایی؟
      
      یک بار بخوان نوکر بیچاره خود را
      رسوا مکن این عاشق آواره ی خود را
      
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
     *********************

       
       
      اشعار شب قدر
      
      ای محو تماشای تو چشمان پری ها
      از رایحه ات مست تمام سحری ها
      
      خون است دل ما ز فراق رخ ماهت
      محصول غم عشق تو شد خونجگری ها
      
      ای گمشده این دل سرگشته کجائی
      بس نیست مگر در طلبت در به دری ها
      
      ای همسفر باد صبا نام مرا هم
      کن ثبت نگارا به صف همسفری ها
      
      با سالک بیچاره بگو راه کدام است
      باید که به تو ختم شود رهسپری ها
      
      ای یار سحر خیز ، سحر خیز نمایم
      محبوب تو باشد سحر و دیده تری ها
      
      باید که نمازی به تمنای تو خوانیم
      فارغ ز غم نان و تب سیم و زری ها
      
      ای کاش برای دل من ازغم عشقت
      بالا برود زود تب بهره وری ها
      
      شوق نفسی دیدن تو جان به لبم کرد
      ما را برهان یار از این جان به سری ها
      
      با باد صبا من گله از زلف تو کردم
      تا چند بمانیم در این بی خبری ها
      
      تا چند کنی ناز برای من مجنون
      تا چند کنی جلوه به چشم دگری ها
      
      شیرین سخنی گر به سخن لب بگشائی
      تعطیل شود کارتمام شکری ها
      
      آوای انا المهدی تو از حرم عشق
      پایان بدهد بر همه نوحه گری ها
      
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
   *********************
       
      اشعار شب قدر 
      
      آقا بیا که بی تو پریشان شدن بس است
      از دوری تو پاره گریبان شدن بس است
      
      کنعان دل، بدون تو شادی پذیر نیست
      یوسف!ظهور کن که پریشان شدن بس است
      
      یعقوب دیده ام چه قَدَر منتظر شود؟
      یعنی مقیم کلبه ی احزان شدن بس است
      
      گریه  فراق گریه فراق  این چه رسمی است؟
      دیگر بس است این همه گریان شدن بس است
      
      موی سپید و بخت سیاه مرا ببین
      دیگر بیا که بی سر و سامان شدن بس است
      
      تا کی گناه پشت گناه ایّها العزیز؟
      تا کی اسیر لذّت عصیان شدن ... بس است
      
      خسته شدم از این همه بازی روزگار
      مغلوب نفس خاطی و شیطان شدن بس است
      
      سر گرم زندگی شدنم را نگاه کن
      بر سفره های غیر تو مهمان شدن بس است
      
      یک لحظه هم اجازه ندادی ببینمت
      گفتی برو که دست به دامان شدن بس است
      
      باشد قبول می روم امّا دعای تو ...
      ... در حقّ من برای مسلمان شدن بس است
      
      دست مرا بگیر که عبدی فراری ام
      دست مرا بگیر، گریزان شدن بس است
      
      اِحیا نما در این شب اَحیا دل مرا
      دل مردگی و این همه ویران شدن بس است
      
      آقا بیا به حقّ شکاف سر علی
      از داغ هجرت آتش سوزان شدن بس است
      
      محمد فردوسی
       
    *********************
       
      اشعار شب قدر
      
      دیدن روی تو بر دیده جلا می بخشد
      قدم یار به هر خانه صفا می بخشد
      
      بدتر از درد جدایی به خدا دردی نیست
      خاک پاهای تو گفتند دوا می بخشد
      
      از پس پرده ی غیبت هم اگر باشد ،باز
      دست تو هرچه طلب کرد گدا می بخشد
      
      شب احیاست ببین مرده ی عشقت هستیم
      کو نگاه تو که جان بر تن ما می بخشد؟
      
      شب قدر است ولی ما همه پستیم آقا
      گوش چشم تو به ما قدر و بها می بخشد
      
      رو سیاهیم ولی دست به دامان توأیم
      تو اگر واسطه باشی که خدا می بخشد
      
      ابر وقتی که ببارد همه جا میبارد
      پس اگر خواست ببخشد همه را می بخشد
      
      در جواب به علیٍ به علی گفتن ما
      مادرت تذکره ی کرب و بلا می بخشد
      
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید 
       
*********************
       
      اشعار شب قدر
      
      ای کاش می شد با تو قرآن سر بگیرم
      در آسمانی نگاهت پر بگیرم
      
      ای کاش می شد امشب ای قرآن ناطق
      دست شما را جای قرآن سر بگیرم
      
      ای کاش می شد لااقل یک بار در خواب
      با دست آغوشم تو را در بر بگیرم
      
      ای کاش پایم واشود در خیمه اش تا
      یک لقمه نان و عشق از دلبر بگیرم
      
      ای کاش در تقدیر من امشب نویسند
      پای تو را یک شب به چشم تر بگیرم
      
      ای کاش می شد تا برای سجده از تو
      مهری زخاک تربت مادر بگیرم
      
      تقدیرم ای کاش این شود با تو محرم
      ده روز روضه بر تن بی سر بگیرم
      
      من عاشقم خرده ز ای کاشم مگیرید
      ای کاش ها را کاش ازاین در بگیرم
      
      موسی علیمرادی
       
       *********************
       
      اشعار شب قدر
      
      خوش آنكه در غم تو، قلب مبتلا دارد
      به دست سبحه ی ذكر و لب دعا دارد
      
      فقیر گوشه نشین محبتت هستم
      بساز با دل آنكه، فقط تو را دارد
      
      سحر بدون حضورت، غروب دل تنگی ست
      دلم بدون تو كِی، رغبت غذا دارد؟
      
      كنار سفره افطار ما نمی آیی؟
      كه احتیاط، یقین لقمه های ما دارد...
      
      زمانه پر شده از مکر و حیله و نیرنگ
      مگر ز ساعت تو مدعی حیا دارد
      
      چرا ظهور تو را در گناه می جویم؟
      تفكری كه فقط، حاصل فنا دارد
      
      پناه بر تو از این فرقه های شیطانی
      كه عزم دشمنی و كینه با شما دارد
      
      اگر چه جاهلم و پرگناه می فهمم
      كه پیروی ز شما، قیمت خدا دارد
      
      بگو رَوَد به كناری، بمیرد از ذلّت
      كسی كه دل ز مرام شما جدا دارد
      
      بیا و در شب احیا مرا هم احیا كن
      كه مرده دل،‌ ز حریم تو جا كجا دارد؟
      
      به قدر ذره شب قدر، اگر مرا نخری
      چه ارزشی دگر این عمر بی بها دارد؟
      
      حسین نیت شب زنده داری ام باشد
      دلم هوای سحرهای كربلا دارد
      
      طواف مرقد شش گوشه ی حسین غریب...
      ...امامِ من به خدا با شما صفا دارد
      
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
   *********************

       
      اشعار شب قدر -شب نوزدهم
      
      گم کرده ام به ظلمت شب نور ماه را
      حس می کنم بدون تو سختی راه را
      
      تا کی بناست از غم و داغ مُفارقت
      هر صبح و شام سر بکشم جام آه را
      
      این جمعه هم گذشت و ندیدم نگار خود
      یعنی نشد که تکیه زنم تکیه گاه را
      
      هر هفته ای که می گذرد آه می کشم
      طی می کنم بدون تو هر سال و ماه را
      
      ای کعبه ای که خال سیاهت مطاف ماست
      روزی نما که بوسه زنم قبله گاه را
      
      آقا اگر چه نوکر خوبی نبوده ایم
      از ما مکن دریغ تو نیمه نگاه را
      
      آخر چگونه بی مدد مهربانیت
      جبران کنیم این همه عمر تباه را
      
      مقصود ما در این شب احیا فقط تویی
      احیا نما تو این دل غرق گناه را
      
      قرآن به سر بگیر و به زهرا قسم بده
      پروردگار بنده ی بی سر پناه را
      
      شاید به آبروی تو و نام مادرت
      بخشد خدا معاصی این روسیاه را
      
      آقا بیا به فرق پُر از خون مرتضی
      امشب درآر بنده ی در قعر چاه را
      
      محمد فردوسی
       
 *********************

       
       
      برگرد انتظار اهالی آسمان
      خیره به راه آمدنت مانده چشممان
      
      داریم از نیامدنت زجر میکشیم
      عجل علی ظهورک یا صاحب الزمان
      
      هر جمعه بغض راه گلوی مرا گرفت
      از روزهای سخت بدون تو الامان
      
      یک چشمه اشک گشته و خیره به راه تو...
      ...مانده دو چشم خسته ی من ؛عشق بی نشان
      
      دوریِ تو خسارت دنیای عاشق است
      ما مرده ایم بی تو بیا پیش ما بمان
      
      ما زائران جاده عشق سه شنبه ایم
      سنگ صبور این دل مان ،چاه جمکران
      
      مسعود اصلانی
       
*********************
       
       
      سرد است بی حضور تو حال و هوای ما
      بغضش گرفته دست قنوت دعای ما
      
      آقای من زمان ظهورت نیامده؟
      یا اینکه بی اثر شده آقا بیای ما
      
      وقتی که نیستی بخدا بی حضور تو
      هر شب قدم زده غمِ تو پا به پای ما
      
      از زندگی بدون تو خیری ندیده ام
      بی تو چه سخت میگذرد روزهای ما
      
      بی اختیار میچکد اشک نگاه ها
      اصلا تو را بهانه گرفته صدای ما
      
      ما قلبمان شکست برای حرم؛ بگو ...
      ... آقا چه شد سفارش کرب و بلای ما
      
      مسعود اصلانی
       
     *********************

       
       
      ماه خدا رسید ولی تو نیامدی
      وقت دعا رسید ولی تو نیامدی
      
      ماه از تو ،سفره از تو ،خدایی شدن ز تو
      لطفت به ما رسید ولی تو نیامدی
      
      سلطانی و مقربیِ سائلان ز تو ست
      شاها گدا رسید ولی تو نیامدی
      
      از دستِ دوری از قدم سست ،عاشقت...
      ....تا ناکجا رسید ولی تو نیامدی
      
      دل مرده ایم و در ظلمات گنه اسیر
      آب بقا رسید ولی تو نیامدی
      
      مهر طبیب و لذت درمان برابر است
      دارالشفا رسید ولی تو نیامدی
      
      سر قرار سحرهای ارک مان آقا
      هر آشنا رسید ولی تو نیامدی
      
      مست شهادتیم که عطر حضورتان
      از لاله ها رسید ولی تو نیامدی
      
      سال امام هادی و انوار جدتان
      از سامرا رسید ولی تو نیامدی
      
      از افتتاح و زمزمه ی یا حسین مان
      تا کربلا رسید ولی تو نیامدی
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب هشتم ماه رمضان91
       
    *********************
       
       
      هيچ اميدي نباشد بر من و احوال من
      مستحق هيــچ پروازي نباشد بال من
      
      كارهاي من وصالت را به تاخير افكند
      بوي هجران مي دهد پرونده اعمال من
      
      من دگر آن نوكر خوب و قديمي نيستم
      اين لباس نوكري گريد بر اين احوال من
      
      بارها دستم گرفتي و نمـك گيرت شدم
      بارها شد ، جاي من تو آمــدي دنبال من
      
      بارها خوردم زمين از جا بلندم كرده اي
      شكر يك نعمـت نكرد آخر زبان لال من
      
      ياد آن حال و هواي خلوت با تو بخيــر
      با دعاي خويش ده تغيير سوء حـال من
      
      تا دم آخر منم شرمنده احسـان تو
      من گنه كردم تو كردي گريه براحوال من
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
       
     *********************

       
       
      گفتم که بی قرار تو باشم ....ولی نشد
      تنها در انتظار تو باشم ....ولی نشد
      
      گفتم به دل که جلب رضایت کند ... نکرد
      گفتم که جان نثار تو باشم ولی نشد
      
      گفتم که میرسی تو و من هم دعا کنم
      در دولت تو یار تو باشم ولی نشد
      
      گفتم که تا اجل نرسیده است لحظه ای
      در خیمه ات کنار تو باشم ولی نشد
      
      گفتم که خاک پای تو را تاج سر کنم
      چون خاک رهگذار تو باشم ولی نشد
      
      گفتم به قدر آه دل دلشکستگان
      در روزگار تو باشم ولی نشد
      
      گفتم دعا کنم که بیایی ببینمت
      مانند مهزیار تو باشم ولی نشد
      
      گفتم شمیم ماه مبارک که میرسد
      در روضه بی قرار تو باشم ....ولی نشد
      
      سید مجتبی شجاع
       
  *********************
       
       
      رسد ز نم نم گریه صدای آمدنت
      به اشک دیده بخوانم دعای آمدنت
      
      گذشت نیمه شعبان و من عوض نشدم
      چه کار کرده دل من برای آمدنت
      
      چه دیده ها که به راهت سپید شد
      چه گریه دار شده ماجرای آمدنت
      
      تو خواستی که بیایی سری به ما بزنی
      ولی نبود مهیا فضای آمدنت
      
      در آن میان که بوی گناه می آید
      نباشد ای پسر نور جای آمدنت
      
      اگر چه شیعه کند پیشه راه تقوی را
      دعا و گریه شود ره گشای آمدنت
      
      سلام ما به شهیدان که با تن بی سر
      چه عاشقانه نشستند پای آمدنت
      
      تقاص سیلی نامرد به کوچه می گیری
      در ابتدای ظهور و ابتدای آمدنت
      
      چه می شود که بگیریم سر به روی دست
      شویم همسفر کربلای آمدنت

 



موضوعات مرتبط: امام زمان(عج) - مناسبت ها

برچسب‌ها: اشعار مناجات با امام زمان(عج) در ماه مبارک رمضان مهدی وحیدی
[ 20 / 4 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار ولادت حضرت رقیه (س)

[ 11 / 4 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]

اشعار ولادت حضرت رقیه (س)


       
      زنده هستم به عشق دلداري
      به اميد طلوع ديداري
      
      گاه دنبال زندگي هستم
      گاه دنبال چوبه‌ي داري
      
      جرعه‌اي نور ، كاسه‌اي خورشيد
      مرحمت كن به قلب بيماري
      
      با خيال تو دائم‌الذكرم
      موقع خواب و وقت بيداري
      
      ما گرفتار عشق مولائيم
      اي به قربان اين گرفتاري
      
      شعله‌ي عشق خانمان سوز است
      عشق در اصل آتش افروز است
      
      مثل صبح بهار بيدارم
      دور تو در مدار تكرارم
      
      لب به لب ابر و باد و بارانم
      آسمانم ولي نمي‌بارم
      
      در تكاپوي نور سرزده‌ام
      تازه‌ام ميل عاشقي دارم
      
      از همان اول تولد ، نه
      قبل از آن كرده‌اي گرفتارم
      
      چه بهشتي چه دوزخي باشم
      دست از اين عشق برنمي‌دارم
      
      خاك عاشق به گريه گِل شده است
      دل ما با رقيه دل شده است
      
      موجي از شور و همهمه آمد
      دور قنداقه زمزمه آمد
      
      چشم عباس باز روشن شد
      دلبر شاه علقمه آمد
      
      كوري چشم دشمنان علي
      باز هم بوي فاطمه آمد
      
      فاتح ماجراي كوفه و شام
      باعث عزت همه آمد
      
      و براي غرور و غيرت و اشك
      معني و وصف و ترجمه آمد
      
      چه بگويم به وصف اين دختر
      كه هلاكش شده علي‌اكبر
      
      پريِ قصه‌هاي رؤيايي
      چقدر تو شبيه زهرايي
      
      زانوي غم بغل نگير عشقم
      گرچه زخمي ولي مسيحايي
      
      عمه قربان اشك چشمانت
      كه عزادار مشك سقايي
      
      من كه گفتم پدر سفر رفته
      از چه در انتظار بابايي
      
      ناگهان يك طبق رسيد از راه
      با چه شوري و با چه غوغايي...
      
      محمد بختیاری
       
      *********************
       
       
      حورا شده در گرد تو پروانه ترین ها
      تو کعبه ی عشّاقی و جانانه ترین ها
      
      ای لیلی صحرای دل حضرت ارباب
      مجنون شده ی عشق تو دیوانه ترین ها
      
      سوگند که تا روز قیامت همه هستیم
      با منکرتان دشمن و بیگانه ترین ها
      
      کوچک حرمت جنّت ما خانه به دوشان
      جذّاب تر از قصر ملوکانه ترین ها
      
      گندم بده تا پر بزنم ، جلد تو باشم
      محتاج تو ما کفتر بی دانه ترین ها
      
      در بندم و دلداده ی عشقم بنویسید
      کلبِ درِ بانوی دمشقم بنویسید
      
      تا از حرمت عطر خداوند بیاید
      صدها ملکِ عاشقِ در بند بیاید
      
      در مدح صفات تو کمیت کلمه لنگ
      یا این که زبان قلمم بند بیاید
      
      ارباب شود میل نگاهش به تو افزون
      وقتی به لبانت گل لبخند بیاید
      
      هر جا سخن از نام شکربار شما شد
      در زیر زبان ها مزه ی قند بیاید
      
      خوان کرمت جمع نگردیده، چو سائل
      با دست تهی صد دفعه هر چند بیاید
      
      در حقّ من اتمام نما جود و کرم را
      کم کن تو دگر فاصله تا خاک حرم را
      
      بی پله رسیدن به خدا فرض محال است
      بی یاد تو جنت همه اش خواب و خیال است
      
      عقلی نرسیده که بفهمد تو که هستی
      در فهم کمالات شما میوه ی کال است
      
      عمریست که از دست تو یک تذکره خواهم
      تا چند به ره دیده پیِ روز وصال است
      
      یک دفتر پر خاطره در شرح غمت کم
      با این که فقط عمر تو کمتر ز سه سال است
      
      یک دخترِ با پای پُر از آبله...زنجیر...
      سیلی ،رخ نیلی قدِ خم؟ جای سوال است
      
      شد زمزمه ات ((من الّذی اَیتَمَنی)) آه...
      آمد سر و گفتی که تو بابای منی؟ آه...
      
      گفتند چه حاجت به بیان است همین است
      تعطیل بهانه...بله بابای تو این است
      
      سنگ است به جای گل و سیلی است نوازش
      احوال هر آن کس که یتیم است همین است
      
      تا نیزه عروج پدرت بود چه زیبا !
      شمس فلک نی شده و عرش نشین است
      
      از ناقه فتادی همه گفتند که انگار
      زهراست که در کوچه تنش نقش زمین است
      
      این ها همه بغضی است که از فاطمه دارند
      یعنی که شروع ستم از شهر مدینه است
      
      ای کاش دگر منتقم از راه بیاید
      برچیده ز لب های زمان آه بیاید
      
      توحید شالچیان ناظر
       
      *********************
       
       
      سلام ما به حضور مطهّرت خاتون
      درود ، دختر ارباب عشق و زیبائی
      سلام روشنی چشمهای ثارالله
      درود آبی بی انتهای دریائی
      **
      خوش آمدی و قدم رنجه کردی ای خاتون
      و غصّه را ز دل نا امید ما بردی
      تو آمدی و شب سوّمم مجزّا شد
      مرا به مُحرِمی خانه ی خدا بردی
      **
      به روی دست تمامی خانه می چرخی
      تمام خانه پر از شور و غرق احساس است
      به روی دست علی اکبری و می خندی
      چه قدر خنده ی تو دلنشین عبّاس است
      **
      منم که تاج گدائی تو به سر دارم
      توئی که دست ترحّم براین سرم داری
      منم که خسته ام و بال من شکسته شده
      توئی که پیش خودت مرهم پرم داری
      **
      شبیه فاطمه ای و همیشه اهل کرم
      یتیم و سائل و در بند هم گدای شما
      حساب دفتر لطفت ، پر از کرامت هاست
      و باید از تو بخواهم برات کرببلا
      **
      به طبع خسته ی من خرده ای نگیر ای نور
      که بال پر زدنم زخمیِ ِ غروب شماست
      هنوز هم که هنوز است چشم خونباری
      مقیم بارش باران عصر عاشوراست . . .
      
      وحید محمدی
       
      *********************

       
       
      اين كيست كه بهشت شده رو نماي او
      قصري هزار آينه شد سرسراي او
      
      آميخته به عصمت و توحيد و معرفت
      زرّينه خشت محكم اول بناي او
      
      بانوي ماهتاب دميده است تا فقط
      هنگام خواب قصه بگويد براي او
      
      سمت نگاه مشرقي اش صبح دائم است
      خورشيد سالهاست نشسته به پاي او
      
      عطر هزار باغچه گل در ترنّمش
      شهر بهار ساكن سبز هواي او
      
      آئينه تداعي لبخند فاطمه است
      انگار روبرو شده با خنده هاي او
      
      وقتيكه از سپر مدينه طلوع كرد
      خورشيد زندگاني خود را شروع كرد
      
      از شاخه طلايي طوبي كه چيده شد
      در ساق عرش عطر رهايي وزيده شد
      
      در صُلب سيب مهر تبلور نمود و بعد
      در پوشش طهارت محض آفريده شد
      
      شيوا ترين سلام سپيده به آفتاب
      در لحظه تلألوء سبزش شنيده شد
      
      تلفيقي از هدايت و نور است اين شهاب
      خطي كه روي صفحه ظلمت كشيده شد
      
      قبل از شروع خلقت عالم كمال يافت
      آنروز متصّف به صفات حميده شد
      
      اشراق مهر سجده به خاك زمين اوست
      تكوين عشق ، معجزه كمترين اوست
      
      صبح ولادتش همه جا عطر سيب داشت
      گل بانويي كه ايل و تباري نجيب داشت
      
      نيلوفر عفاف به قنداقه اش دخيل
      گلبوسه نسيم زعطرش نصيب داشت
      
      مي آمد از طراوت گلخانه خدا
      بيخود نبود رايحه اي دلفريب داشت
      
      شيرين زبان قافله نازدانه ها
      تن پوشي از حرير پر عندليب داشت
      
      از وقت آفرينش نور مطهرش
      با نام پاك فاطمه اُنسي عجيب داشت
      
      تنها سه ماه آخر عمر سه ساله اش
      اندازه سه قرن فرازو نشيب داشت
      
      مصطفی متولی



موضوعات مرتبط: حضرت رقیه(س) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت حضرت رقیه (س) مهدی وحیدی
[ 11 / 4 / 1392 ] [ ] [ مهدی وحیدی ]
[ ]