آموزش مداحی و اشعار مذهبی

عـارفه دهــقانی

سلام حُسنِ زمین و زمان...سلام حسین
سَرت سلامت و ماهِ رُخت تمام حسین

چقدر دور سَرت آفتاب میگردد
ستاره ها همه محوِ تو  صبح و شام... حسین!

تو سروری و عجب نیست پیشِ پای سَرت
*بِایستند درختان به احترام حسین

سَرت به نیزه بلند است در برابرِ من...
چنان بلند که شد رَشکِ خاص و عام حسین

اسارتِ سَر و داغِ فراق و از طرفی
غمِ اهانتِ پسکوچه های شام  حسین!

دلم که تنگ تر از دستِ مردمانِ شب است،
شکسته مثل سَرت بین ازدحام، حسین

خدا اگر بپذیرد، قشنگ خواهد شد
هرآنچه بر سَرم آمد در این قیام ،حسین!

**"سَرم خوشست و به بانگِ بلند میگویم":
همیشه درد، حسین است و التیام،حسین

*اشاره به بخشی از شعر سپید استاد گرمارودی
**تضمین از مصرعی از حافظ

بخوان قرآن تو با آوای نیزه
خیالت راحت آن بالای نیزه

نشد وا معجری ، جز آن یکی که
سر عباس بستم ، پای نیزه

امیر حسین سالاروند

**********************

رفتی و غم برگ و برت در بغلم ماند
صدخاطره وقت سفرت در بغلم ماند

خوابیده ای ای خواب زده در بغل خاک
بیخوابی وقت سحرت در بغلم ماند

بستی به نوک تیر دلم را و پریدی
شال عربی کمرت دربغلم ماند

تیرسه پر آمد سپرت بند به مو شد
ای بی سپر من سه پرت در بغلم ماند

آتش زده ولله مرا کاش ببینی
قدری نم چشمان ترت دربغلم ماند

سیراب شدی یا نشدی؟ آب نخوردی؟
خشکی لبت با جگرت در بغلم ماند

رفتی و شبم بی تو دگر ماه ندارد
خاموشی روی قمرت در بغلم ماند

این تیر که نه!نیزه بی رحم تو را کشت
یک تکه تن مختصرت دربغلم ماند

من هلهله را میشنوم دید ندارم
ای دلخوشی من خبرت در بغلم ماند

تب کرده زمن رفتی و سرد آمده ای آه..
گرمای تن شعله ورت در بغلم ماند

هربار که افتاد ز نی مادرت افتاد
برداشتمش باز سرت دربغلم ماند

مادر بخدا آب دل سیر نخورده
من مانده ام و داغ تو ای شیر نخورده

سید پوریا هاشمی

**********************

می زدی تا زیر گریه می شدم بی اختیار
با شروع هقهقت می زد رقیه زار زار

بر نیامد چون ز مشک و آب دریا هیچ کار
شد لبت نا خواسته بر خشکی و تاول دچار

رفتی و حالا شدم یک مرتبه بعد تو آب
سوخته مادر سرت بر نیزه زیر آفتاب

سیب سرخی بر سر نیزه بگو معناش چیست؟
ماندم از گوش تا گوش گلو معناش چیست؟

حنجرت شد وصل بر یک تار مو معناش چیست؟
قبر تو با نیزه ها شد زیر و رو معناش چیست؟

حال من را می کند آرامشت اینجا خراب
 سوخته مادر سرت بر نیزه زیر آفتاب

غنچهء شش ماهه ام را با صف دشمن چه کار
کرده یک تیر سه شعبه با سر و گردن چه کار

طفلکم آخر تو را با گرمی آهن چه کار
می کند آب فرات این روزها با من چه کار

می دهد گهوارهء خالی تو من را عذاب
سوخته مادر سرت بر نیزه زیر آفتاب

خسته از خیمه نشینی ها شدی باشد درست
نیزه دارت کرده بر نیزه سرت را بد درست

سنگ ها کردند بر رویت هزاران رد درست
کرده ای در کوفه پیش چشم هاشان سد درست

کاشکی آورده بودم چند تا با خود نقاب
سوخته مادر سرت بر نیزه زیر آفتاب

رضا دین پرور

**********************

نام تو را همینکه صدا می‌زند رباب
آتش به جان کرب و بلا می‌زند رباب

مثل دل پدر گلویت پاره پاره است
اما دوباره حرف شفا می‌زند رباب

شد سینه پر ز شیر؛ ولی شیرخواره نیست
مادر بیا که باز صدا می‌زند رباب

چون در خیال خویش بغل می‌کند تو را
بوسه به زخم حلق شما می‌زند رباب

زحمت برای مادر و خلعت برای غیر
دیگر نگو که ناله چرا می‌زند رباب

قلب سکینه از غم تو تیر می‌کشد
در هرکجا که حرف تو را می‌زند رباب

سید محمد جوادی

       
      مثل پرنده بال گشودی رها شدی
      کوچک ترین ستاره سر نیزه ها شدی
      
      لعنت به لای لایی این نیزه دار تو
      باعث شده است بر سر نی بی صدا شدی
      
      زخم سرت برابر زخم عمو شده
      بر روی نیزه ها چقدر جا به جا شدی
      
      بعد از تو گاهواره به دردم نمی خورد
      چه زود پر کشیدی و از من جدا شدی
      
      بر روی دست باد عزیز دل رباب
      مانند زلف های پریشان رها شدی
      
      در آسمان کرب و بلا ردّ خون توست
      تو یک تنه برای خودت کربلا شدی
      
      مسعود اصلانی
      
      *********************
      
      اشعار مدح حضرت زینب(س)
      
      تویی که شهره شهری به عشق ورزیدن
      تویی که منتخب هستی به نیزه سر دیدن
      
      بگو برای من از خاطرات خود بانو
      کنار مقتل عشق و گلو و بوسیدن
      
      ز بعد کرب و بلا کودکان بی بابا
      شنیده ام که همیشه گرسنه خوابیدن
      
      الا مفسر قرآن چقدر لذت داشت
      صدای قاری قرآن زنیزه بشنیدن؟
      
      بجز شما چه کسی می تواند ای خانم
      شبیه ابر بهاری ز غصه باریدن
      
      و ما رایتُ و الا جمیلتان یعنی
      تویی که دیده نیالوده ای به بد دیدن
      
      یاسر مسافر
      
      *********************
      
      
      سايه انداخته‌اي از سرِ نِي بر سر من
      دوست دارم ولي يك شب برسي در بر من
      
      پيش چشم مني و دور نرفتي امّا
      خوش به حالش...به برِ توست سر اصغر من
      
      چند وقت است نوازش نشدم؟ مي‌داني؟
      كاش مي‌شد بكِشي دست يتيمي سر من
      
      بوسه و بازي و آغوش...همه پيشكشت
      شد كه يك بار بپرسي چه خبر دختر من؟
      
       شد كه يك بار بپرسي ز من و احوالم؟
      اصلاً آيا خبرت هست چه شد معجر من؟
      
      خبرت هست چه شد آن همه گيسوي بلند؟
      خبرت هست چه آمد به سرِ پيكر من؟
      
      هيچ مي‌داني از آن روز كه رفتي چه قَدَر
      ضربه‌ي سخت رسيده به تن لاغر من؟
      
      وا نمي‌گردد اگر چشم من ، از سيلي نيست
      اثر شعله نشسته روي پلك تر من
      
      عمه تا هست همين يك دو قدم مي‌آيم
      چه كنم ، تاول پايم شده درد سر من
      
      غل و زنجير براي مُچِ من سنگين است
      ظاهراً كج شده اين ساقه‌ي نيلوفر من
      
      خواهرت گفته تحمّل كنم ،‌ امّا بابا
      شده اين زجرِ لعين مشكلِ زجر آور من
      
      تازيانه به كَفَش بود و به قدري چرخاند
      تا كه پيچيد به دور گلو و حنجر من
      
      مي‌خرم هرچه بلا هست به جانم امّا
      هرگز اظهار كنيزي نشود باور من
      
      علي صالحي
      
      ***********************
      
      
      نسیم و نیزه و آن گیسوی سبکبالت
      سر تو قافله سالار و من به دنبالت
      
      چه کرد با جگرت ماتم علی اکبر
      که شد کنار تنش مثل محتضر حالت
      
      و عمّه گفت که بعد از عموی لب تشنه
      شکست نخل امیدت، دلت، پر و بالت
      
      بهار تیغ به باغ تن تو لاله دواند
      خزان نعل ولی حیف کرد پامالت
      
      گرفته زلف سیاه تو رنگ خاکستر؟
      دمیده بین تنور آفتاب اقبالت؟
      
      چه کرد با لب تو چوب خیزرانش که
      شکفته مثل گل لاله زخم تبخالت
      
      هنوز خون بهار از نگاه من جاری است
      به یاد تک تک مرثیّه های گودالت
      
      برایم از تو چه مانده، حسین می دانی؟
      میان قلب دو دستم کبود تمثالت!
      
      در این سفر همه ی دلخوشیّ من این است
      سر تو قافله سالار و من به دنبالت
      
      یوسف رحیمی
      
      ***********************
      
      
      خورشیدی و جبریل کند نوکریت را
      سخت است ببینم غم بی یاوریت را
      
      در عرش ملائک همگی جامه دریدند
      بردند چو عمامه يِ پیغمبریت را
      
      ای قاری من صوت تو تغییر نموده
      این نیزه گرفته نفس حیدریت را
      
      از سنگ زنان من گله مندم که برادر
      آشفته نمودند رخ مادریت را
      
      نابود شود عالم اگر مُطَلِع گردد
      یک ذره از آن داغ علی اکبریت را
      
      با دست گرفتم جلوی چشم رقیه
      بر نیزه نبیند سر خاکستریت را
      
      امير كرمي
      
      ***********************
      
      
      بايد كه از نيزه سرت را پس بگيرم
      رگ هايِ سرخ ِ حنجرت را پس بگيرم
      
      آه اي سليمانِ زمانه سَعيَم اين است
      از ساربان انگشترت را پس بگيرم
      
      بايد كه از سر نيزه هايِ تيز و سنگين
      ته مانده هايِ پيكرت را پس بگيرم
      
      بايد كه از غارتگرانِ نامسلمان
      عمامه ي پيغمبرت را پس بگيرم
      
      بايد كه از آن بي حيايِ پست و نامرد
      خلخال پايِ دخترت را پس بگيرم
      
      محمد حسن بيات لو
      
      ***********************
      
      
      به سوی شام و کوفه ام، چه دل شکسته می برند
      ببین که زینب تو را، غریب و خسته می برند
      
      همان وجود نازنین، خدای صبر در زمین
      تمام رکن قامتش، ز هم گسسته می برند
      
      زیارت تو آمدم، سرت نبود یا حسین
      مرا برای دیدن سر شکسته می برند
      
      تو در تنور و کودکان، میان آتش حرم
      غم تو و یتیم تو، به دل نشسته می برند
      
      ببین که یک شبه شده، جمال ما همه کبود
      ز قتله گاه تو مرا، به دست بسته می برند
      
      سر امیر لشگرت، به نیزه ها نمی نشست
      ولی ز بغض و کین سرش، به نیزه بسته می برند
      
      برای کودکان خود، ز گوش کودکان تو
      تمام گوشواره ها، به دست بسته می برند
      
      جواد حیدری
      
      ***********************
      
      
      از زبان حضرت ام کلثوم(س):
      
      وارسی کرد آن حوالی را  
      پشت هر تپه سنگ بوته ی خار
       خیمه در خیمه گوشه در گوشه
      بچه ها را شمرد چندین بار
      **
      چشم هایش به دور و بر چرخید
       کاروان را نمود آماده
       ایستاد و کمی تامل کرد 
       هیچ کس از قلم نیفتاده
      **
      کاروان را شکسته بندی کرد
       روی هر زخم مرهمی پیچید
       گاه گاهی میان این همه سوز 
        سر بر نیزه رفته را می دید
      **
      شانه ها دائماً تکان می خورد 
       گریه ی بچه ها چه سوزی داشت
       داغ ها را کمی تسلی داد 
      خودش اما چه حال و روزی داشت
      **
      با تمام وجود می زد شور
       رو به رویش سیاهی شب بود
       دور تا دور کاروان می گشت
       نگران غرور زینب بود
      **
      تند می رفت و تند بر می گشت
       در نظر داشت طول قافله را
       بچه ها را یکی یکی می گفت
       کم کنید کم کنید فاصله را
      **
      غیرت حیدریش رو شده بود
      چادر مادرانه بر سر داشت
      هم حواسش به چشم خواهر بود
       هم هوای سر برادر داشت
      **
      مثل مادر چه غربتی دارد
      مثل بابا چقدر مظلوم است
      چه کسی گفت آب می خواهم؟
      مشک بر دوش ام کلثوم است
      
      شهرام شاهرخی
      
      ***********************
      
      
      آب دیدم و به یاد لب تو افتادم
      باز هم روضه تو زنده شده در یادم
      
      باز هم نام تو و اشک تلاقی دارند
      باز هم دل به مصیبات مقاتل دادم
      
      بر سر نیزه ای و زمزمه دارم بر لب
      زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
      
      خیزران بر لب تو آه چه بر دل آورد
      که کشیده است به وادی غزل فریادم
      
      سر تو ، دختر تو ، نیمه شب... میگریم
      چه کند با غم تو طبع خراب آبادم
      
      همه آرزویم از تو نگاهت بوده است
      نکند بشنوم از چشم شما افتادم
      
      دیر وقتی است اسیر تو و عشقت هستم
      من از آن روز که در بند توام آزادم
      
      سید محمد رضا شرافت

       
      خورشید،گرمِ دلبری از روی نیزه ها
      لبخند میزند سَری از روی نیزه ها
      
      دل برده است از تنِ بی جانِ خواهری
      صوت خوشِ برادری از روی نیزه ها
      
      آه ای برادرم چقدر قد کشیده ای
      با آسمان برابری از رویِ نیزه ها
      
      نه! آسمان مقابل تو کم میاورد
      از آسمان فراتری از روی نیزه ها
      
      گرچه شکسته میشوی و زخم میخوری
      از هرچه هست، خوشتری از روی نیزه ها
      
      گیسو رها مکن که دلِ شهر میرود
      از یوسفان همه،سَری از روی نیزه ها
      
      تا بوسه ای دهی به نگاهِ یتیمِ خود،
      خم شو به سویِ دختری از روی نیزه ها
      
      قرآن بخوان...بگو که مسیرِ نجات چیست؟ً
      ای سر! هنوز رهبری از رویِ نیزه ها
      
      عارفه دهقانی
      
      *******************
      
      
      پر می کشد دلم به تمنای نیزه ات
      دنیای دیگری شده دنیای نیزه ات
      
      جانی بده دوباره... به من نه به دخترت
      تا جان نیامده به لبش پای نیزه ات
      
      ترسانده است فاطمه کوچک تو را
      خون های جاری از قد و بالای نیزه ات
      
      یک بوسه بود سهم من از آن گلوی خشک
      باقیش گشته قسمت لبهای نیزه ات
      
      با دست خط نیزه و خون گلوی تو
      افتاده است هرقدم امضای نیزه ات
      
      لج کرده است تیزی سرنیزه با سرت
      چیزی نمانده از تو و دعوای نیزه ات
      
      چرخیده است دیده ناپاکشان به ما
      این قوم پست بعد تماشای نیزه ات
      
      محمد بیابانی

      
      *******************
      
      
      بس کن رباب نیمه ای از شب گذشته است
      دیگر بخواب نیمه ای از شب گذشته است
      
      کم خیره شو به نیزه ، علی را نشان نده
      گهواره نیست دست خودت را تکان نده
      
      با دست های بسته مزن چنگ بر رخت
      با ناخن شکسته مزن چنگ بر رخت
      
      بس کن رباب حرمله بیدار می شود
      سهمت دوباره خنده انظار می شود
      
      ترسم که نیزه دار کمی جابجا شود
      از روی نیزه رأس عزیزت رها شود
      
      یک شب ندیده ایم که بی غم نیامده
      دیدی هنوز زخم گلو هم نیامده
      
      گرچه امید چشم ترت نا امید شد
      بس کن رباب یک شبه مویت سپید شد
      
      پیراهنی که تازه خریدی نشان مده
      گهواره نیست دست خودت را تکان مده
      
      با خنده خواب رفته تماشا نمی کند
      مادر نگفته است و زبان وا نمی کند
      
      بس کن رباب زخم گلو را نشان مده
      قنداقه نیست  دست خودت را تکان مده
      
      دیگر ز یادت این غم سنگین نمی رود
      آب خوش از گلوی تو پائین نمی رود
      
      بس کن ز گریه حال تو بهتر نمی شود
      این گریه ها برای تو اصغر نمی شود
      
      حسن لطفی
      
      *******************
      
      
       آنشب دلم به شوق رخت پرگرفته بود
      جانم زهجر روي تو آذر گرفته  بود
      
      در دشت مي وزيد نسيم صداي تو
      و باز هم دل من و مادر گرفته بود
      
      من دور از تو بودم و افسوس جاي من
      نيزه سر تو را به روي سر گرفته بود
      
      اي كشته ي فتاده به هامون عزيز تو....
      ....آن شب دوباره ماتم معجر گرفته بود
      
      در اين سفر رباب عجب دلشكسته بود
      قنداقه را چه غمزده در بر گرفته بود
      
      در حسرتم هنوز ولي حيف بوسه ها
      از پيكر تو نيزه و خنجر گرفته بود
      
      شعري سروده ام به بلنداي نيزه ها
      اما چه آتشي دل دفتر گرفته بود
      
      یوسف رحیمی
      
      *******************
      
      
      روشنگر است ناله پشت شرارها
      چون آفتاب در همه ی روزگارها
      
      روشن تر است از همه روزها شبش
      شب دیدنی ست جلوه شب زنده دارها
      
      خاك رهش بلند که شد"تربت" ش کنید
      فرقی نمی کنند تراب نگارها
      
      این است معجزش که دمی معجزه نکرد
      ازهیچ خلق سرنزد اینگونه کارها
      
      این شانه را به هیچ نبی اي نداده اند
      که بارها بلند شود زیر بارها
      
      یک ذره ازتلألؤ خورشیدکم نشد
      ذره کجا و جلوه پروردگارها
      
      این دشت با اراده زینب اداره شد
      در دست جبر اوست همه اختیارها
      
      زینب سواره است اگرچه پیاده است
      اینها پیاده اند، همین ها، سوارها
      
      وا کرده است فکرکنم بال خویش را
      بیهوده نیست اینهمه گرد و غبارها
      
      آهش تمام لشگریان را مچاله کرد
      از او گرفته اند نسب ذوالفقارها
      
      گیسو اگر شتاب کند گیرمی کند
      یعنی به نفع نیست همیشه فرارها
      
      علی اکبر لطیفیان

      
      ******************
      
      
      چوب حراج زد به عقيق لب شما
      يك ضربه و دو ضربه وباقي ضربه ها....
      
      هرچه گذشت،هيچ كسي مشتري نشد!
      بي قيمت است،گوهر گنجينه ي خدا
      
      گوهرشناس واقعي قصر زينب است
      تخمين زده است ارزش در كبود را
      
      با ديدن جلال وشكوهت سفير روم
      انگشت بر دهان تعجب گرفته تا....
      
      مانده سر دو راهي فرياد يا سكوت!
      آيا قدم جلو بگذارد؟ و اينكه يا؟
      
      افتاد ياد خواب شب قبل كه نبي
      فرمود بود: اهل بهشتي كنار ما
      
      دل رابه آبهاي خروشان عشق زد
      سر رابغل گرفت، و شد راز بر ملا
      
      پيغمبرو مسيح برايش گريستند
      وقتي سفير خنده كنان شد سرش جدا
      
      از پله هاي قصر سرش غلت خورد وگفت:
      در راه دوست جان چقدر هست بي بها!
      
      پايين پاي حضرت زهرا رسيد وبعد
      با خون خود نوشت كه الوعد الوفا
      
      وحيد قاسمي
      
      *******************
      
      
      غروب می رود و آفتاب می ماند
      و همچنان به دلم اضطراب می ماند
      
      چه دیر سرزدی ای ماه من نگفتی که-
      چه چشم ها که به شوقت ز خواب می ماند
      
      تنور وضع سرت را به هم زده اما
      به موی سوخته عطر و گلاب می ماند
      
      بگو به نیزه ات آهسته تر قدم بردار
      که پای دیده ام از این شتاب می ماند
      
      سرم که هست برای ادای حق سرت
      چه غصه دستم اگر در طناب می ماند
      
      به لطف خون تو تنها نه ساقه ی نیزه
      زمین هم از برکاتت خضاب می ماند
      
      شکوه نیزه تو بهتر است پس غم نیست
      کجاوه ای هم اگر بی حجاب می ماند
      
      به التماس دعاهای سنگ های جفا
      سر و جبین و لبت مستجاب  می ماند
      
      میان این همه سر چشم ها چه مبهوتند
      به نیزه ای که نگاه رباب می ماند
      
      لبان خشک تو یا چوب می خورد یا سنگ
      و همچنان به لبت داغ آب می ماند
      
      محمد بیابانی
      
      *******************
      
      
      ای آنکه شکستی کمر فاصله ها را
      بگذاشته ای پشت سرت مرحله ها را
      
      از برکت چشمان مسلمان تو داریم
      سوگند به سجاده ی تو نافله ها را
      
      ای آنکه کشیده ست بیابان به بیابان
      رد قدمت زحمت این آبله ها را
      
      بگذار به جای تو در این قافله باشم
      شاید بتوانم بکشم سلسله ها را
      
      یک لرزه بیانداز بر این معجر سبزت
      تا اینکه ببینم گذر زلزله ها را
      
      غیر از تو کسی همت اینگونه ندارد
      پایان برساند همه غائله ها را
      
      آن روز که پابوس حریم تو بیائیم
      احرام ببندیم تن قافله ها را
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      
      
      ببین گرفته صدای من از صدا زدنت
      مگر به نیزه چه گفتی که بی هوا زدنت
      
      تمام خاطره ام از سفر فقط این است
      تمام راه به پیش نگاه ما زدنت
      
      هنوز صدای ناله ی طفلت نرفته از یادم
      که گفت با نفس آخرش چرا زدنت
      
      هنوز پیش نگاه من است چون کابوس
      به زیر دشنه و سر نیزه دست و پا زدنت
      
       مهدی محمدی
      
      *******************
      
      
      با تو تمام حادثه تقدیر می شود
      بی تو فضای روضه چه دلگیر می شود
      
       زنگارِ قلب خسته ی آلوده ای چو من
      با اشک های ناب تو تطهیر می شود
      
       آتش به جان گریه کُنان شعله می کشد
      وقتی حدیث محمل و زنجیر می شود
      
      در اوج رنج های اسارت به هر زمان
      ذکر مدامتان، همه تکبیر می شود
      
       در شام و کوفه، خطبه ی جانسوز تو عجیب!
      بر قلب دشمنان تو شمشیر می شود
      
      امروز رمز زندگی شیعه بی دریغ
      با آن توجّهات تو تعبیر می شود
      
       عباس، مشک، دست، عَلَم، کربلا، حسین
      با صبر بی نظیر تو تصویر می شود
      
      هر وقت لب به وصف تو بگشود این حقیر
      در حیرتم چه زود زمان دیر می شود
      
       مجید لشکری
      
      *******************
      
      
      اگر که باد مخالف کمی امان بدهد
      به نیزه دار بگویم سری تکان بدهد
      
      به نیزه دار بگویم که با تکانی نرم
      به ابرهای سر زلف تو دهان بدهد
      
      و ماه آمده تا با هلال انگشتش
      نشانه های سرت را به این وآن بدهد
      
      نشانه های سری که اگر نگاهش را
      به قدر یک سر سوزن به کهکشان بدهد
      
      ستاره دست به گوش از همیشه بالاتر
      به روی مأذنه ی آسمان اذان بدهد
      
      به روی نیزه پریشان نموده ای شب را
      چوآن شهاب که گاهی خودی نشان بدهد
      
      روایتی دگر از آفتاب برخیزد
      اگر که باد مخالف کمی امان بدهد
      
      مهدی رحیمی
      
      *******************
      
      
      دل سوزان بود امروز گواه من و تو
      کز ازل داشت بلا چشم ، به راه من و تو
      
      من به تو دوخته ام دیده تو برمن، از نی
      یک جهان راز، نهفته به نگاه من و تو
      
      اُسرا با من و راس شهدا با تو به حق
      چشم تاریخ ندیده ست سپاه من و تو
      
      روی تو ماه من و ماه تو عباس امّا
      ابر خون ساخته پنهان رخ ماه من و تو
      
      آیه خواندن ز تو، تفسیر ز من تا دانند
      که به جز گفتن حق نیست گناه من و تو
      
      هر دو نستوه چو کوهیم بر سیل امّا
      عشق، دلگرم شد، از سردی آه من و تو
      
      مدعی خواست که از بیخ کند ریشه ی ما
      بی خبر زآن که غروب ست پگاه من و تو
      
      حاج علی انسانی
      
      *******************
      

      
      مسیر کوفه تا شام -روضه حضرت علی اصغر(ع)
      
      
      ای گل چه زود دست خزان کرد پرپرت
      رفتی و رفت خنده ز لب‌های خواهرت
      
      هرکس که دید روی تو بر اوج نیزه‌ها
      آهی کشید و گفت که بیچاره مادرت
      
      تا بیش‌تر به گریه‌ی من خنده سر دهند
      آورده‌اند محمل من را برابرت
      
      از دوش نیزه‌دار تو فهمید کاروان
      خون می‌چکد هنوز ز رگ‌های حنجرت
      
      یک تیر بوسه‌ات زد و شد روز من سیاه
      حالا چه کرد بین سفر نیزه با سرت
      
      هرگز نمی‌رود ز خیال من این سه داغ
      رنگ پدر... گلوی تو... لبخند آخرت
      
      حسن لطفی
      
      *******************
      
      
      بـر نیـزه روی پا ی خــودت ایستاده ای
      مردی شدی برای خودت ایستاده ای
      
      مـثـل بـزرگـهای قبـیـله چـه بــا غرور
      بـر پـای ادعـای خـودت ایـسـتاده ای
      
      شانه به شانه همه سـرهای قافله
      هـمراه مـقـتـدای خودت ایستاده ای
      
      تو پـای به پای اکبر و عباس بر سنان
      تنـها بـه اتـکای خـودت ایـستاده ای
      
      ذبـح عـظیـم بـت شـکـن پـیــر کـربلا
      در ودای مـنای خـودت ایـستـاده ای
      
      ای خضرتشنه کام دراین گوشه کویر
      بر چـشمه بقـای خودت ایستاده ای
      
      ما بـیـن نـاقـه هـای من وعـمه زینبت
      در مروه و صفای خودت ایـستاده ای
      
      را ست چگونه بر سر نی بند میشود؟
      بی شک توبا دعای خودت ایستاده ای
      
      در آسـمان ابـری سنـگ و کلوخ شهر
      بـا سـعـی بالـهای خودت ایستاده ای
      
      پیـش سپـاه ابـرهــهِ عـابـران شــام
      مانند کعــبه جـای خـودت ایستاده ای
      
      مـن را دعـا کن از سر نی کودک رباب
      در محضـر خـدای خـودت ایستاده ای
      
      وحید قاسمی
      
      *******************
      
      
      
      شکسته پشت غم از بار غصه های رباب
      از آن زمان که شنیده است ماجرای رباب
      
      به سوز سینه ی گهواره داغ غم زده است
      شرار زخم دل خون لای لای رباب
      
      و تار صوتی آتش گرفته می فهمد
      که آمده چه بلایی سر صدای رباب
      
      برای کودکش آنقدر آه و ناله نکرد
      که چشم مشک پر از اشک شد بجای رباب
      
      به جان گریه ی شش ماهه روی دست حسین
      کسی نریخته اشکی مگر به پای رباب
      
      قنوت صبر گرفته برای حلق علی
      خدا کند به اجابت رسد دعای رباب
      
      میان هلهله ی چنگ و های و هوی رباب
      سه شعبه زخم زد و ناله شد نوای رباب
      
      و ناگهان پر و بال فرشته ها تر شد
      به خون کشته ی مظلوم کربلای رباب
      
      "رقیه" آمده از یک فرشته می پرسد
      پیام تسلیت آورده ای برای رباب؟
      
      و فکر می کنم آب فرات گل شده است
      که ریخته به سرش خاک، در عزای رباب
      
      خدا به داد دل خاطرات او برسد
      چه می کشند خیالات انزوای رباب
      
      مصطفی متولی

      
      *******************
      
      
      شکسته میگذرم از کنار نام شما
      شکسته اند مگر حرمت امام شما ؟
      
      هنوز از غمتان بی قرار میسوزم
      از آتشی که گرفتست در خیام شما
      
      همین که عطر حضورت گذشت از سر دشت
      به پا شدند درختان به احترام شما
      
      سلام حضرت بانو چقدر پیر شده ای !
      نداده اند مگر پاسخ سلام شما
      
      چقدر کودکتان تشنه و شما بی تاب
      مرا ببخش مگر هاجر است نام شما ؟
      
      چه دیده اید مگر پشت خیمه ها بانو ؟
      که تلخ شد همه ی آبها به کام شما
      
      غزل نخواست به اتمام ماحرا برسد
      به احترام غزل های نا تمام شما
      
      علیرضا قزوه
      
      *******************
      
      
      چقدر سرخ و سپید و نجیب می‌خندد
      چقدر سرخ و... ولیکن عجیب می‌خندد
      
      زمان گریه دو چشمش دو ابر بارانی
      زمان خنده به شکلی غریب می‌خندد
      
      زمان گریه، اناری است دانه دانه زلال
      زمان خنده، درختی که سیب می‌خندد
      
      شمال تا به جنوب، از حدود غرب به شرق
      دهان گشوده شبیه صلیب می‌خندد
      
      همین که گریه‌ی خود را به خنده می‌افتد
      دهان آیه‌ی امّن‌یجیب می‌خندد
      
      به روی پیکر خود، چون سری‌ است سر در خود
      به روی نیزه چه‌سان دل‌فریب می‌خندد
      
      به روی خاک چه ردّ‌الطریق مجنون است
      به روی نیزه چه «شیب الخضیب» می‌خندد
      
      چو عاشقی که دهان تا چگونه از خنده است
      چو عاشقی که به روی حبیب می‌خندد
      
      رسیده است به محبوب خود ولی انگار
      هنوز هم به زبانی غریب می‌خندد
      
      مهدی رحیمی

      اشعار مسیر کوفه تا شام - حضرت رقیه(س)
      
      قافله رفته بود و من بيهوش
       روي شن زارهاي تفتيده
       ماه با هر ستاره اي مي گفت:
       بي صدا باش! تازه خوابيده
      **
       قافله رفته بود و در خوابم
      عطر شهر مدينه پيچيده
      خواب ديدم پدر ز باغ فدك
      سيب سرخي براي من چيده
      **
      قافله رفته بود و من بي جان
       پشت يك بوته خار خشكيده
       بر وجودم سياهي صحرا
       بذر ترس و هراس پاشيده
      **
      قافله رفته بود و من تنها
      مضطرب، ناتوان ز فريادي
       ماه گفت:اي رقيه چيزي نيست
      خواب بودي ز ناقه افتادي
      **
      قافله رفته بود و دلتنگي
       قلب من را دوباره رنجانده
       باد در گوش ماه ديدم گفت:
       طفلكي باز هم كه جامانده
      **
      قافله رفته بود و تاول ها
      مانعي در دويدنم بودند
      خستگي،تشنگي،تب بالا
      سد راه رسيدنم بودند
      **
      قافله رفته بود و مي ديدم
       مي رسد يك غريبه از آن دور
       ديدمش-سايه اي هلالي شكل-
       چهره اش محو هاله ای از نور
      **
      ازنفس هاي تند و بي وقفه
      وحشت و اضطراب حاكي بود
      ديدم او را زني كه تنها بود
      چادرش مثل عمه خاكي بود
      **
      بغض راه گلوي من را بست
       گفتمش من يتيم و تنهايم
       بغض زن زودتر شكست و گفت:
       دخترم،مادر تو زهرايم
      
      وحید قاسمی
      
      
      *******************
      
      
      به روی نیزه چگونه تو را نظاره کنم 
      بخند تا که منم خنده ای دوباره کنم
      
      اگر اجازه دهی لا اقل برای تنت
      کمی ز چادر خود را کفن قواره کنم
      
      رسیده وقت نماز و برای قبله نما
      به زلف های رهای تو من اشاره کنم
      
      زترس دشمن جانی هراس دارم که
      به گوش های زخمی طفل تو گوشواره کنم
      
      محسن مهدوی
      
      
      *******************
      
      
      دامن زلف تو در دست صبا افتاده
      که دل خسته ام اینگونه ز پا افتاده
      
      گرچه سر نیزه گرفته است سرت را بر سر
      پیکرت روی تن خاک رها افتاده
      
      هی دعا می کنم از نیزه نیفتی دیگر
      تا به اینجا سرت از نی دو سه جا افتاده
      
      سنگ خورده است گمانم به لب و دندانت
      که چنین نای تو از شور و نوا افتاده
      
      باز هم حرمله افتاده به جان اسرا
      گوش کن ولوله بین اسرا افتاده
      
      دخترت گم شده انگار همه می پرسند:
      از رقیه خبری نیست ... کجا افتاده؟
      
      مصطفی متولی

      
      *******************
      
      اشعار مسیر کوفه تا شام - حضرت رقیه(س)
      
      گوش کن تا دردهایم را بگویم بیشتر
      گیسوان غرق خونت را ببویم بیشتر
      
      در بیابان بودم و ترسیده بودم بارها
      هر قدر از پشت سر ، از روبرویم بیشتر
      
      هر قدر از دست تازیانه اش کردم فرار
      آن سیاهی باز می آمد ، به سویم بیشتر
      
      هر چه کمتر گریه کردم هرچه کمتر گم شدم
      هی تبسم کرد و زد سیلی به رویم بیشتر
      
      من به خود گفتم می آید بچه ها گفتند نه
      ریخت از عباس آنجا آبرویم بیشتر
      
      بعد از آن روزی که من از قافله جا ماندم
      عمه  دقت میکند هر شب به مویم بیشتر
      
      مهدی رحیمی
      
      *******************
      
 
      كليم بي كفن كربلاي ميقاتي
      خليل بت شكن كعبه ي خراباتي
      
      چه فرق مي كند آخر به نيزه يا گودال؟
      هميشه و همه جا تشنه ي مناجاتي
      
      نخوان كه نور كتاب خدا ندارد راه
       به قلب سنگي اين مردم خرافاتي
      
       كنار نيزه ي تو گريه مي كند يحيي
       شنيده معني ذبح العظيم آياتي
      
       نگاه لطف تو يك دير را مسلمان كرد
       مسيح من چقدر صاحب كراماتي!
      
       توان ناقه نشيني به دست و پايم نيست
       خدابه خير كند،واي عجب مكافاتي
      
       شنيده ام كه سفر رفته اي ولي بابا
       براي من نخري گوشواره سوغاتي
      
      وحید قاسمی
      
      *******************
      
      
      بر تلّ پايداري خود ايستاده اي
      در کربلاي دوم خود پا نهاده اي
      
      از اين به بعد بيرق نهضت به دوش توست
      دريا دلي به موج بلا، کوه اراده اي!
      
      با پرچم سحر به سوي شام مي‌روي
      صبح اميد قافله! خورشيد زاده اي
      
      نشناخته صلابت زهرايي تو را
      هر کس که فکر کرده تو از پا فتاده اي
      
      داغ هزار طعنه به جانت خريده اي
      در دست باد رشته‌ی معجر نداده اي
      
      هر چند خم شده قدت از داغ کربلا
      تو در مصاف کوفه و شام ايستاده اي
      
      یوسف رحیمی
      
      *******************
      
      
      کاروان می رفت اما کودکی جا مانده بود
      او در آغوش عطش در قلب صحرا مانده بود
      
      گر نمی دانست آیین اسارت را ولی
      ناز پرورد اسیران بود ، اما مانده بود
      
      هر چه بابا گفت آن شیرین زبان در طول راه
      در جواب بی جوابی های بابا مانده بود
      
      یک بیابان غربت و یک کودک بی سر پناه
      بی عزیزانش – زبانم لال  - تنها مانده بود
      
      بر فراز نیزه ها منظومه ای را دیده بود
      سِیر چشم مهر جویش سوی بالا مانده بود
      
      خیزران و چره گل نسبتی با هم نداشت
      چرخ گردون نیز در حل معما مانده بود
      
      سینه آم اتش گرفت از این مصیبت یا حسین
      ز آن که دلبندی سه ساله روی شنها مانده بود
      
      علی آذر شاهی
      
      *******************
      
      
      نای نی تر شد از فغان افتاد
      گوشه ای جام شوکران افتاد
      
      روضه ات را جگر نمی فهمد
      رد اشکم به استخوان افتاد
      
      چه قدر گرم ذکر و تسبیحی
      تشنه لب، نیزه از دهان افتاد
      
      گیسوانت ضریح حاجات است
      سرتان دست این و آن افتاد
      
      یاد انگشتر تو افتادم
      تا نگاهم به ساربان افتاد
      
      عاقبت شهر سایه اش را دید
      نام زینب سر زبان افتاد
      
      لب یحیایی ات، کلیم شهید
      سر و کارش به خیزران افتاد
      
      سیل اشک آمد و غزل را برد
      قلم شاعر از توان افتاد
      
      وحید قاسمی

      *******************

با هر نسيم زخم سرت تير مي کشد
گريه نکن که چشم ترت تير مي کشد

نيزه نشينيِ تو مرا ميکشد حسين
قلبم شبيه زخم سرت تير مي کشد

هر وقت نيزه ات به علمدار ميرسد
يکباره داغ بر کمرت تير مي کشد

حال شکاف فرق علي اکبرت بد است
من شاهدم دل پسرت تير مي کشد

چشم رباب خيره ي سر نيزه ها شد و
هم پاي چشم شعله ورت تير مي کشد

گودال بود و مادرمان را هنوز هم...
ميبينمش ز بال و پرت تير مي کشد

حسن کردي

سحر از قافله ی اهل سحر جا ماندیم
ما همه تشنه لبی بر لب دریا ماندیم

پرمان نیست اگر پر نکشیدیم هنوز
پایمان راه نیامد نرسیدیم هنوز

بنویسید پرِ پر زدنی میخواهم
تا نمیرم دمِ عیسی دهنی میخواهم

ما که در آینه ی عشق پر از احساسیم
پسر فاطمه؛ مدیون تو و عباسیم

اسم ما هرچه شما بر دهنت می بری است
به خدا شغل خدا داده ی مان نوکری است

لطفتان هست که در میکده راهی داریم
نظر توست که ما کسوت شاهی داریم

سفره ات هست وَ ما غصه ی نانی نخوریم
تکیه ات هست و ما هیچ تکانی نخوریم

هدف از بودن ما گریه ی بر عاشوراست
ریشه ی خلقت ما سر زده از خاک شماست

دست از لای درِ خانه برون آوردی
و کرم دید در آن روز که خیلی مردی

چشم بد دور از آن دست عطایت آقا
نخورد چشم نظر، روی تو یابن الزهرا

چایی روضه ی تو کوثر ما نوکرهاست
باب حاجات همه اشک علی اصغرهاست

هرکجایی که در این همهمه کم آوردیم
نام زیبای ابالفضل شما را بردیم

هرکسی دل به کسی داده و ما مال توأییم
هرکجا کار گره خورده به دنبال توأییم

هرکجا روضه ی تو هست بهشت آنجا هست
هرکجا پرچم مشکی ست خودِ زهرا هست

یا قتیل العبره اشک فشانت ماییم
از همان صبح ازل مرثیه خوانت ماییم

من شنیدم که از اول لب تو عطشان بود
شب میلاد تو چشم همگان گریان بود

قصه ات را همه ی آینه ها میخواندند
روضه ات را همه ی اهل سما میخواندند

سر هر صبح دلم نام تو را میخواند
دست بر سینه و از کرب و بلا میخواند

 کربلا گفتی و گفتم دل عالم خون شد
و از اعماق دلم آه و عطش بیرون شد

چند روزی ست بهاری شده و می بارم
چند روزی ست هوای حرمت را دارم

چند روزی ست هوای چمنت کرده دلم
راستی یاد عقیق یمنت کرده دلم

رفتی و تا سر سرنیزه سرت بالا رفت
گریه کردند پی رفتن تو دخترها

شب تاریک و تنور و سر نورانی تو
چه کشیدند در آن حادثه ها مادرها

خیزران و لب تو تشت طلا نامحرم
چشم بستند بر آن واقعه حتی سرها

 بر نيامد از تمناي لبش كامم هنوز
او به روي نيزه رفت و من به دنبالش هننوز

زینت دوش نبي مصطفي حقش نبود
بر زمين كربلا ماند پر و بالش هنوز

گرچه دور افتاده ام فرسنگ ها از باغ گل
مي رسد بوي گلاب از جسم پامالش هنوز

حال با غارتگري هاشان چه سازم بعد او
خنجر و انگشتري باقيست جنجالش هنوز

كاروان منزل به منزل مي رود اما خدا
بند نيامد گريه هاي طفل خردسالش هنوز

دخترك هم سهم خود را برد از اين ماجرا
مانده جاي تازيانه بر پر و بالش هنوز

ديد در بازار طفلي آنچه غارت رفته بود
در حراج افتاده بود معجر و خلخالش هنوز!

ياسر مسافر

*********************

از سینه آه در غمت ای ماه می کشم
بار غم تو را چو پر کاه می کشم
بر نوک نیزه جان اخا غبطه می خورم
او حنجر تو بوسد و من آه می کشم

*********************

گل امید و عشقم چیده دشمن
به اشک خواهرت خندیده دشمن
سرت بر نیزه دیدم ناله کردم
به پای نیزه ات رقصیده دشمن

      حجت الاسلام رضا جعفرِی

      خمیده ارتفاع کوهساری
      وزیده باد سرد سوگواری
      شکسته قامت پر بار طوبی
      رسیده موسم پر برگ و باری
      گرفته مرگ چشم حیدری را
      نشسته خاک روی ذوالفقاری
      به روی عرش روی اسم اعظم
      به زیر فرش جسم ذات باری
      زمین و آسمان صورت به صورت
      عرق ریزان ز فرط شرمساری
      به روی شانه زخم تازیانه
      به دل از عشق امّا زخم کاری
      درون مشک ها از اشک لبریز
      کویر سینه ها بی آبیاری
      نشان هر قدم در این حکایت
      ضریح کوچکی در هوشیاری
      تمام نیزه ها رحلند این جا
      میان این همه یک نیزه قاری
      به روی نیزه شد وحی مکرر
      مگر جبریل هم این جاست؟ آری
      تلاوت می کند چه؟ سوره ی کهف
      برای مردم بی بند و باری
      وضو باید بگیرم گر چه این جا
      به غیر از گریه نبوَد آب جاری
      کسی از چشم خشک خویش پرسید
      ببین لب تشنه هستم، آب داری؟
      نشسته روبروی هم در این بین
      دلِ خون من و ابر بهاری

************************

     علی اكبر لطیفیان
       
      اسیر كوچه شدن ارزش تو را دارد
      سرت كه هست اسیریِ این چنینی هست
      من از كنار بزرگان نمی روم هرگز
      تو هر كجا بروی باز همنشینی هست
      اگر چه سنگ مزاحم شده ست اما جا
      برای آن كه به دامانِ من نشینی هست
      بیا نشان مده خود را كه سنگ این مردم
      درست می خورد آن جا كه مه جبینی هست
      دوباره دور و بر محملم شلوغ شده
      از این قبیل مكافات تا ببینی هست
      اگر حریم تو بی معجرند اما شُكر
      در این شلوغی بازار آستینی هست
      یكی مقابل نجمه یكی مقابل من
      كنار هر سری این جا دلِ غمینی هست
      چه دیده است مگر مادرم كه از امشب
      مدام پشت سرت ناله ی حزینی هست
      تو و تنور، تنور و صدای یك مادر
      میان مادر و فرزند بوسه چینی هست
      ز راه مانده چهل منزل خراب شده
      خدا به خیر نماید چه اربعینی هست

************************

    مجید لشکری

      با تو تمام حادثه تقدیر می شود
      بی تو فضای روضه چه دلگیر می شود
      زنگارِ قلب خسته ی آلوده ای چو من
      با اشک های ناب تو تطهیر می شود
      آتش به جان گریه کُنان شعله می کشد
      وقتی حدیث محمل و زنجیر می شود
      در اوج رنج های اسارت به هر زمان
      ذکر مدامتان، همه تکبیر می شود
      در شام و کوفه، خطبه ی جانسوز تو عجیب!
      بر قلب دشمنان تو شمشیر می شود
      امروز رمز زندگی شیعه بی دریغ
      با آن توجّهات تو تعبیر می شود
      عباس، مشک، دست، عَلَم، کربلا، حسین
      با صبر بی نظیر تو تصویر می شود
      هر وقت لب به وصف تو بگشود این حقیر
      در حیرتم چه زود زمان دیر می شود

************************

     حجت الاسلام رضا جعفری

      این پشت بام ها که تو را سنگ می زنند
      دارند روی وجه خدا سنگ می زنند
      با قصد خورد کردن عکس صفات حق
      سوی تمام آیینه ها سنگ می زنند
      تو عین آسمانی و این شهر عین خاک
      بنگر که از کجا به کجا سنگ می زنند
      پس دستۀ بزرگ ابابیل ها کجاست؟
      حالا که روی کعبۀ ما سنگ می زنند
      از پشت بام ها نتوان گر سؤال کرد
      از دست ها بپرس چرا سنگ می زنند
      من خطبۀ شکسته برای تو خوانده ام
      یعنی که کوفیان به صدا سنگ می زنند

************************

  
       غلامرضا سازگار

      حورا و طناب؟ وای بر من!
      قرآن و شراب؟ وای بر من!
      ناموس پیمبر و کنیزی
      در شام خراب؟ وای بر من!
      در پیش نگاه چند دختر
      چوب و لب باب؟ وای بر من!
      پیشانی ماه و ضربت سنگ
      خورشید و خضاب؟ وای بر من!
      در بزم شراب، کس ندیده
      ریزند گلاب، وای بر من!
      ده طایر پر شکسته، با هم
      بسته به طناب، وای بر من!
      گیسوی به خونْ کشیده بر رخ
      گردیده حجاب، وای بر من!
      کی دیده کسی دهد به قرآن
      با چوب جواب، وای بر من!
      در بزم شراب قلب زینب
      گردیده کباب، وای بر من!
      پوشیده سکینه از کف دست
      بر چهره نقاب، وای بر من!
      شد ظلم به اهل بیت «میثم»
      بی حدّ و حساب، وای بر من!

************************

      علی اکبر لطیفیان

      آورده ام در شهرتان خاکسترم را
      آیات باقی ماندۀ بال و پرم را
      آورده ام ای کوچه های نامسلمان
      مومن ترین فریادهای حنجرم را
      دیشب مراعات حسینم را نکردید
      در کوفه وا کردید پای مادرم را
      من آیه های در حجاب نور هستم
      خالی کنید ای چشم ها دور و برم را
      نذر سر این کعبه ی بالای نیزه
      در شهرتان خیرات کردم زیورم را
      من یک نفر در دو تنم اما دو روز است
      از دست دادم نیمه ای از پیکرم را
      یک نیمه ام را روی دست نیزه بردید
      در محمل بی پرده نیم دیگرم را
      اما به توحید نگاهم روی نیزه
      زیباتر از هر روز دیدم دلبرم را

************************

      مهدی نظری

      باران سنگ صاعقه تا زد سرت شکست
      سنگی زدند روی لبت گوهرت شکست
      در ازدحام و هلهله دختران شهر
      دیدم غرور شیشه ای دخترت شکست
      یادت که هست رفتن عباس را حسین
      با رفتنش ستون همه لشکرت شکست
      یادم نمی رود ته گودال رفتی و
      با ضربه های چکمۀ دشمن پرت شکست
      حالا ببین که مثل خودت بین کوچه ها
      بال و پر و سر و کمر خواهرت شکست
      ما را به نام خارجیان تا صدا زدند
      دیدم به چشم خود که دل مادرت شکست
      وقتی که سوی اکبر تو سنگ می زدند
      در شهر کوفه حرمت پیغمبرت شکست
      در مجلسی که روی لبت چوب می زدند
      دیدم هزار بار دل همسرت شکست

************************

      میثم مؤمنی نژاد

     ای کوه صبر محمل تو نور طور داشت
      یعنی خدا به بزم غم تو حضور داشت
      بر بال جبرئیل امین بوده ای سوار
      بر کعبه ای که پرده ز گیسوی حور داشت
      ای مادر مصیبت و غم مادر تو هم
      دیشب عزا کنار ضریح تنور داشت
      ای سر شکسته بهر ملاقات تو سری
      با پای نیزه پیش نگاهت عبور داشت
      با خطبه ات ملائکه هم گریه می کنند
      پس شام از چه بود که روز سرور داشت

************************

      محمود ژولیده

      در آسمان فراقت، هلال را دیدم
      نمردم و سرِ نیزه، هلال را دیدم
      منی که روی تو را بی بهانه می دیدم
      به صد بهانه فراق و ملال را دیدم
      صدای قاری من از تنور می آمد
      چه شد که بر سر نی این محال را دیدم
      دلم ز رأس تو جویای شام هجران شد
      ز عطر یاس، جواب سؤال را دیدم
      بدون شرح و بیان، وصف حال تو گویاست
      به زخم ابروی تو شرح حال را دیدم
      اگر چه گیسوی خاکستری کبابم کرد
      ز جلوه ی تو شکوه و جلال را دیدم
      به من چو از سر نیزه نظاره می کردی
      نگاه ملتمس خردسال را دیدم
      تمام داغ و فراق تو داشت زیبایی
      چرا که در رخ تو ذوالجلال را دیدم
      مرا به مجلس ابن زیاد سنجیدی
      ز هیبتم به رخت وصف حال را دیدم
      چنان غم تو به ایراد خطبه ام وا داشت
      که خود صلابت یک سرو دال را دیدم
      منم معلّم تفسیر سوره ی مریم
      که پاره پاره کتاب زلال را دیدم
      مرا به سُخره گرفتند، پشت دروازه
      به پایتخت علی، ابتذال را دیدم
      ببین که دست خدا با سپاه کوفه چه کرد
      در این سپاه شکست و زوال را دیدم

       
      مثل پرنده بال گشودی رها شدی
      کوچک ترین ستاره سر نیزه ها شدی
      
      لعنت به لای لایی این نیزه دار تو
      باعث شده است بر سر نی بی صدا شدی
      
      زخم سرت برابر زخم عمو شده
      بر روی نیزه ها چقدر جا به جا شدی
      
      بعد از تو گاهواره به دردم نمی خورد
      چه زود پر کشیدی و از من جدا شدی
      
      بر روی دست باد عزیز دل رباب
      مانند زلف های پریشان رها شدی
      
      در آسمان کرب و بلا ردّ خون توست
      تو یک تنه برای خودت کربلا شدی
      
      مسعود اصلانی
       
      
       
      *********************
         
       
      سايه انداخته‌اي از سرِ نِي بر سر من
      دوست دارم ولي يك شب برسي در بر من
      
      پيش چشم مني و دور نرفتي امّا
      خوش به حالش...به برِ توست سر اصغر من
      
      چند وقت است نوازش نشدم؟ مي‌داني؟
      كاش مي‌شد بكِشي دست يتيمي سر من
      
      بوسه و بازي و آغوش...همه پيشكشت
      شد كه يك بار بپرسي چه خبر دختر من؟
      
       شد كه يك بار بپرسي ز من و احوالم؟
      اصلاً آيا خبرت هست چه شد معجر من؟
      
      خبرت هست چه شد آن همه گيسوي بلند؟
      خبرت هست چه آمد به سرِ پيكر من؟
      
      هيچ مي‌داني از آن روز كه رفتي چه قَدَر
      ضربه‌ي سخت رسيده به تن لاغر من؟
      
      وا نمي‌گردد اگر چشم من ، از سيلي نيست
      اثر شعله نشسته روي پلك تر من
      
      عمه تا هست همين يك دو قدم مي‌آيم
      چه كنم ، تاول پايم شده درد سر من
      
      غل و زنجير براي مُچِ من سنگين است
      ظاهراً كج شده اين ساقه‌ي نيلوفر من
      
      خواهرت گفته تحمّل كنم ،‌ امّا بابا
      شده اين زجرِ لعين مشكلِ زجر آور من
      
      تازيانه به كَفَش بود و به قدري چرخاند
      تا كه پيچيد به دور گلو و حنجر من
      
      مي‌خرم هرچه بلا هست به جانم امّا
      هرگز اظهار كنيزي نشود باور من
      
      علي صالحي
 
       
      ***********************
      

      
      نسیم و نیزه و آن گیسوی سبکبالت
      سر تو قافله سالار و من به دنبالت
      
      چه کرد با جگرت ماتم علی اکبر
      که شد کنار تنش مثل محتضر حالت
      
      و عمّه گفت که بعد از عموی لب تشنه
      شکست نخل امیدت، دلت، پر و بالت
      
      بهار تیغ به باغ تن تو لاله دواند
      خزان نعل ولی حیف کرد پامالت
      
      گرفته زلف سیاه تو رنگ خاکستر؟
      دمیده بین تنور آفتاب اقبالت؟
      
      چه کرد با لب تو چوب خیزرانش که
      شکفته مثل گل لاله زخم تبخالت
      
      هنوز خون بهار از نگاه من جاری است
      به یاد تک تک مرثیّه های گودالت
      
      برایم از تو چه مانده، حسین می دانی؟
      میان قلب دو دستم کبود تمثالت!
      
      در این سفر همه ی دلخوشیّ من این است
      سر تو قافله سالار و من به دنبالت
      
      یوسف رحیمی
       
      ***********************
       
 
       
      خورشیدی و جبریل کند نوکریت را
      سخت است ببینم غم بی یاوریت را
      
      در عرش ملائک همگی جامه دریدند
      بردند چو عمامه يِ پیغمبریت را
      
      ای قاری من صوت تو تغییر نموده
      این نیزه گرفته نفس حیدریت را
      
      از سنگ زنان من گله مندم که برادر
      آشفته نمودند رخ مادریت را
      
      نابود شود عالم اگر مُطَلِع گردد
      یک ذره از آن داغ علی اکبریت را
      
      با دست گرفتم جلوی چشم رقیه
      بر نیزه نبیند سر خاکستریت را
      
      امير كرمي
       
      ***********************
       
  
       
      بايد كه از نيزه سرت را پس بگيرم
      رگ هايِ سرخ ِ حنجرت را پس بگيرم
      
      آه اي سليمانِ زمانه سَعيَم اين است
      از ساربان انگشترت را پس بگيرم
      
      بايد كه از سر نيزه هايِ تيز و سنگين
      ته مانده هايِ پيكرت را پس بگيرم
      
      بايد كه از غارتگرانِ نامسلمان
      عمامه ي پيغمبرت را پس بگيرم
      
      بايد كه از آن بي حيايِ پست و نامرد
      خلخال پايِ دخترت را پس بگيرم
      
      محمد حسن بيات لو
    
       
      ***********************
       
    
       
      به سوی شام و کوفه ام، چه دل شکسته می برند
      ببین که زینب تو را، غریب و خسته می برند
      
      همان وجود نازنین، خدای صبر در زمین
      تمام رکن قامتش، ز هم گسسته می برند
      
      زیارت تو آمدم، سرت نبود یا حسین
      مرا برای دیدن سر شکسته می برند
      
      تو در تنور و کودکان، میان آتش حرم
      غم تو و یتیم تو، به دل نشسته می برند
      
      ببین که یک شبه شده، جمال ما همه کبود
      ز قتله گاه تو مرا، به دست بسته می برند
      
      سر امیر لشگرت، به نیزه ها نمی نشست
      ولی ز بغض و کین سرش، به نیزه بسته می برند
      
      برای کودکان خود، ز گوش کودکان تو
      تمام گوشواره ها، به دست بسته می برند
      
      جواد حیدری
       
      ***********************
       
      
       
      از زبان حضرت ام کلثوم(س):
      
      وارسی کرد آن حوالی را  
      پشت هر تپه سنگ بوته ی خار
       خیمه در خیمه گوشه در گوشه
      بچه ها را شمرد چندین بار

      **
      چشم هایش به دور و بر چرخید
       کاروان را نمود آماده
       ایستاد و کمی تامل کرد 
       هیچ کس از قلم نیفتاده

      **
      کاروان را شکسته بندی کرد
       روی هر زخم مرهمی پیچید
       گاه گاهی میان این همه سوز 
        سر بر نیزه رفته را می دید

      **
      شانه ها دائماً تکان می خورد 
       گریه ی بچه ها چه سوزی داشت
       داغ ها را کمی تسلی داد 
      خودش اما چه حال و روزی داشت

      **
      با تمام وجود می زد شور
       رو به رویش سیاهی شب بود
       دور تا دور کاروان می گشت
       نگران غرور زینب بود

      **
      تند می رفت و تند بر می گشت
       در نظر داشت طول قافله را
       بچه ها را یکی یکی می گفت
       کم کنید کم کنید فاصله را

      **
      غیرت حیدریش رو شده بود
      چادر مادرانه بر سر داشت
      هم حواسش به چشم خواهر بود
       هم هوای سر برادر داشت

      **
      مثل مادر چه غربتی دارد
      مثل بابا چقدر مظلوم است
      چه کسی گفت آب می خواهم؟
      مشک بر دوش ام کلثوم است
      
      شهرام شاهرخی
    
       
      ***********************
       
         
      آب دیدم و به یاد لب تو افتادم
      باز هم روضه تو زنده شده در یادم
      
      باز هم نام تو و اشک تلاقی دارند
      باز هم دل به مصیبات مقاتل دادم
      
      بر سر نیزه ای و زمزمه دارم بر لب
      زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم
      
      خیزران بر لب تو آه چه بر دل آورد
      که کشیده است به وادی غزل فریادم
      
      سر تو ، دختر تو ، نیمه شب... میگریم
      چه کند با غم تو طبع خراب آبادم
      
      همه آرزویم از تو نگاهت بوده است
      نکند بشنوم از چشم شما افتادم
      
      دیر وقتی است اسیر تو و عشقت هستم
      من از آن روز که در بند توام آزادم
      
      سید محمد رضا شرافت

فهم هرکس که رسیده خاکسار زینب است
قلب ما گر درد دارد بی قرار زینب است

چشم ما از خود ندارد اشک؛ زهرا لطف کرد
مثل چشمه، چشم شیعه اشکبار زینب است

ظاهرا کرب و بلا باشد خزان عمر او
در حقیقت روز عاشورا بهار زینب است

راه را تا کربلا نه تا خدا هموار کرد
این که ما در راه باشیم انتظار زینب است

ما رأیت گفته است الا الحسین کِی دیده است
روی خونین حسین آئینه دار زینب است

 آمدن در قتلگاه و بوسه بر حنجر زدن
گفتن ذکر تقبّل افتخار زینب است

هرکه میگوید ندارد معجری باور نکن
نور هجده سر حجاب باوقار زینب است

صورت او شد کبود آبرویش مال ماست
هرچه داریم امنیت از اعتبار زینب است

مشکل امر فرج با دست او وا میشود
بر خود مهدی قسم این کار کار زینب است

شاعر ؟؟؟؟؟

یوسف رحیمی

بر تلّ پایداری خود ایستاده ای
در کربلای دوم خود پا نهاده ای

از این به بعد بیرق نهضت به دوش توست
دریا دلی به موج بلا، کوه اراده ای!

با پرچم سحر به سوی شام می‌روی
صبح امید قافله! خورشید زاده ای

نشناخته صلابت زهرایی تو را
هر کس که فکر کرده تو از پا فتاده ای

داغ هزار طعنه به جانت خریده ای
در دست باد رشته‌ی معجر نداده ای

هر چند خم شده قدت از داغ کربلا
تو در مصاف کوفه و شام ایستاده ای

**********************

وحید قاسمی

اینان كه سنگ سوی تو پرتاب می كنند
بی حرمتی به آینه را باب می كنند

در قتلگاه، آن جگر تشنه ی تو را
با مشك های آب خنك، آب می كنند

لب های خشك نیزه ی خود را حرامیان
از خون سرخ توست كه سیراب می كنند

عكس سر بریده ی عباس را به نی
در چشم های اهل حرم قاب می كنند

با نوحه ی رباب و تكان دادن سنان
شش ماهه ی تو را سر نی خواب می كنند

این آسمان شب زده را ای هلال عشق
هفده ستاره گرد تو جذاب می كنند

هفده ستاره معتكف چشم هایتان
سجده به سمت قبله ی مهتاب می كنند

هفده ستاره با كلماتی ز جنس اشك
تفسیر سرخ سوره ی احزاب می كنند

**********************

وحید قاسمی

شناخت چشم تر عمه این حوالی را
شناخت تك تك این قوم لا ابالی را

چقدر خون جگر خورد مرتضی شب ها
ز یادشان ببرد سفره های خالی را

هنوز عمه برایم به گریه می گوید
حكایت تو و آن فصل خشكسالی را

نمی شود كه دگر سمت معجرش نروی؟
به باد گفته ام این جمله ی سوالی را

عطش به جای خودش، كعب نی به جای خودش
شكسته سنگ ملامت دل سفالی را

دلم برای رباب حزینه می سوزد
گرفته در بغلش كودك خیالی را

شبیه مادرتان زخمی ام، زمین گیرم
بگو چه چاره نمایم شكسته بالی را؟

**********************

وحید قاسمی

جماعتی که به سر نیزه ها نظر دارند
نشسته اند زمین تا که سنگ بردارند

خدا به خیر کند -سنگ های بی احساس-
برای کـودک مـان روی نی خطـر دارند

**
بخوان دو آیه نگویند خارجی هستیم
ز ایل و طایفه مان کوفیان خبر دارند؟!

درست لعل لبت را نشانه می گیرند
چقـدر سنـگ زن ماهـر و قـدر دارند

**
دلم شکست، خدا لعنتت کند ای شمر
نـگاه کـن هـمه ی دختـران پـدر دارند

بس است گریه برای جراحت چشمت
نگفته بودم عمو اشک ها ضرر دارند

**********************

علی اکبر لطیفیان

لب های تو مگر چه قدر سنگ خورده است
قاری من چقدر صدایت عوض شده

تشریف تو به دست همه سنگ داده است
اوضاع شهر کوفه برایت عوض شده

تو آن حسین لحظه ی گودال نیستی
بالای نیزه حال و هوایت عوض شده

وقتی ز رو به رو به سرت می کنم نگاه
احساس می کنم که نمایت عوض شده

جا باز کرده حنجره ات روی نیزه ها
در روز چند مرتبه جایت عوض شده

طرز نشستن مژه هایت به روی چشم
ای نور چشم من به فدایت عوض شده

ما بعد از این سپاه تو هستیم "یا حسین"
جنگی دگر شده شهدایت عوض شده

تو باز هم پیمبر در حال خدمتی
با فرق این که شکل هدایت عوض شده

**********************

یوسف رحیمی

قرآن بخوان از روی نیزه دلبرانه
یاسین و الرحمان بخوان پیغمبرانه

قرآن بخوان تا خون سرخت پا بگیرد
هم چون درخت روشنی در هر کرانه

باید بلرزانی وجود کوفیان را
قرآن بخوان با آن شکوه حیدرانه

خورشید زینب شام را هم زیر و رو کن
قرآن بخوان با لهجه ای روشنگرانه

کوثر بخوان تا رود رود این جا ببارم
در حسرت پلک کبودت خواهرانه

قرآن بخوان شاید که این چشمان هرزه
خیره نگردد سوی ما خیره سرانه

اما چه تکریمی شد از لب های قاری
تشت طلا و بوسه های خیزرانه

گل داده از اعجاز لب های تو امشب
این چوب خشک اما چرا نیلوفرانه

در حسرت لب های خشکت آب می‌شد
ریحانه ات با التماسی دخترانه

آن شب که می‌بوسید چشمت را سه ساله
خم شد ز داغت نیزه هم ناباورانه

از داغ تو قلب تنور آتش گرفته
تا صبح با غمناله هایی مادرانه

**********************

سید علی رکن الدین

تا می دهم به ساحت قدسیتان درود
از کوهسار نیزه روان می کنی دو رود

با این هزار و نهصد و پنجاه آیه درد
من می شوم پیمبرت ای مصحف کبود

من را نگاه می کنی از روی نی چه دیر
می بندی از نگاه من آن چشم را چه زود

موی رهای خویش چرا جمع کرده ای؟
خاکستر است روی لبت یا غبار دود

دیشب به خانه ی چه کسی روضه رفته ای؟
این بوی نان ز روضه ی ماهانه ی که بود؟

سرهای قدسیان همه بر طاق عرش خورد
وقتی قیام نیزه تان رفت در سجود

حک شد به چوب محمل من مهر داغ تو
سر بسته ماند نامه در این بزم پُر شهود

**********************

محمود بهجت (پدر آیت‌الله بهجت رحمت الله علیه)

ای آسمان ز دست تو دارم بسی نوا
ریزم سرشک حسرت و هجران ز دیده‌ها

ظلمی چنین ندیده کسی اندر این جهان
کردی تو با سلاله سلطانِ انبیاء

سرهای سروران جهان را جدا ز تن
کردی، زدی به نیزه و بُردی به شهرها

زینب که آفتاب نتابید بر رُخش
در شرم بود و داشت ازو حرمت و حیا

بردی سر برهنه اسیری به سوی شام
زنجیر کین به گردن و با سختی و بلا

آه از دمی که گشت اسیران اهل بیت
وارد به کوفه با سر بی‌ معجر از جفا

مخلوق کوفه بهر تماشا به دورشان
گشته جمع طعنه‌ زنان لب به ناسزا

بعضی به خنده کاین اُسرا ماه طلعتند
برخی دگر که خارج دینند و مصطفی

زینب چو دید هلهله و ازدحام خلق
بی‌اختیار گشت پس انداخت مرتضی

آه از جگر کشید و بگفت ای ستمگران
مائیم نصِ آیه عصمت و «إنمّا»

آل محمدیم و جگر گوشه بتول
گشتیم از جفای شما خوار و بی‌نوا

**********************

جواد محمد زمانی

سبز است باغ آینه از باغبانی‌ات
گل کرد شوق عاطفه از مهربانی‌ات

از بس که خار خاطره بر پای تو نشست
چشم کسی ندید گل شادمانی‌ات

حتی در آن نماز شبی که نشسته بود
پیدا نشد تشهدی از ناتوانی‌ات

آن‏جا که روز کوفه ز رزم تو شام بود
شوق حماسه می‌چکد از خطبه‏خوانی‌ات

امّا شکست خطبه‏ی پولادی تو را
بر نیزه آیه‌های گل ناگهانی‌ات

با آن سری که در طبق آمد، شبی بگو
لبریز بوسه باد لب خیزرانی‌ات

عمر سه ساله صبر دل از لاله می‌گرفت
آتش نمی‌زنیم به داغ نهانی‌ات

**********************

علی اکبر لطیفیان

کسی نداد ،جواب سلام هایش را
به احترام نبردند نام هایش را

تمام مردم نامرد خویش را کوفه
به کوچه ریخته حتی غلام هایش را

مسیر تنگ، مکافات رد شدن دارد
خدا به خیر کند ازدحام هایش را

ز کوچه رد شد و گیرم کسی نگاه نکرد
ولی چه کار کند پشت بام هایش را

یکی است نیزه نشین و یکی است ناقه نشین!
ببین چگونه می آرند امام هایش را؟

به این سه ساله بچسبد، سکینه می افتد
مراقبت کند آخر کدام هایش را؟!

**********************

علی اکبر لطیفیان
 
تازه رسیده از سفر کربلا سرت
بین تن تو فاصله افتاده تا سرت
با پهلوی شکسته و با صورت کبود
کنج تنور کوفه کشانده مرا سرت
پیشانی ات شکسته و موهات کم شده
خاکستر تنور چه کرده است با سرت؟
رگ های گردنت چقدر نامرتب است
ای جان من چگونه جدا شد مگر سرت؟
این جای سنگ نیست، گمان می کنم حسین
افتاده است زیر سم اسب ها سرت...
باید کمی گلاب بیارم بشویمت
خاکی شده است از ستم بی حیا سرت
چشمان تو همیشه به دنبال زینب است
تا اربعین اگر برود هر کجا سرت

**********************

مصطفی متولی
 
دامن زلف تو در دست صبا افتاده
که دل خسته ام این گونه ز پا افتاده

گر چه سر نیزه گرفته است سرت را بر سر
پیکرت روی تن خاک رها افتاده

هی دعا می کنم از نیزه نیفتی دیگر
تا به این جا سرت از نی دو سه جا افتاده

سنگ خورده است گمانم به لب و دندانت
که چنین نای تو از شور و نوا افتاده

باز هم حرمله افتاده به جان اسرا
گوش کن ولوله بین اسرا افتاده

دخترت گم شده انگار همه می پرسند
از رقیه خبری نیست کجا افتاده

**********************

غلامرضا سازگار

هلالِ از مه و خورشید، زیباتر! برادرجان
بتاب از نوک نی بر محمل خواهر! برادرجان

جمال بی‌مثال کبریا! وجه‌الله اعظم
چرا بستی نقاب از خون و خاکستر؟ برادرجان

فراموشم نکردی ای تنت افتاده در صحرا
به استقبال خواهر آمدی با سر، برادرجان

به جبران عنایات امیرالمؤمنین، کوفه
تصدّق می‌دهد بر آل پیغمبر، برادرجان

به روی داغ‌هایم تا نبینی داغ دیگر را
تکلم کن؛ به اشک دخترت بنگر برادرجان

تو میگردی به دور محمل خواهر؛ یقین دارم
که می‌گردد در اطراف سرت مادر برادرجان

اگر بالای نی یاد رسول‌الله افتادی
نگه کن بر گل روی علی‌اکبر، برادرجان

تمام داستان کربلا را مادرم گفته
نمی‌کردم سرت را روی نی باور برادرجان

تو با قدقامت خود بر فراز نی قیامت کن
من از تفسیر قرآنت کنم محشر برادرجان

زبان من کند در پهن‌دشت کوفه اعجازی
که دست و تیغ حیدر کرد در خیبر، برادرجان

کنار نیزه‌ات بر قلب «میثم» آتشی ریزم
که عالم را بسوزاند در این آذر، برادرجان

**********************

روح الله مردان خانی
 
شکسته بال و پری شوق آسمان دارد
درون سینه خود زخم بیکران دارد

همان که قامت صبر از صبوریش خم بود
در اوج قله ماتم شکوه پرچم بود

همان که آینه ی روشن حقایق بود
همان که هم دم هفتاد و دو  شقایق بود

همان  که از غم هجران شکسته قامت او
هزار خاطره مانده است از اسارت او

هزار خاطره از شهر و کوچه و از شام
هزار خاطره از سنگ و بام و از دشنام

هزار خاطره از یاس های سرخ و کبود
 هزار خاطره از کودکی که گم شده بود

به چشم خیس من امشب نگاه کن بانو
 تمام حس مرا پر ز آه کن بانو

چه قدر بغض نشسته به روی حنجرتان!
 بلا به دور مگر که چه آمده سرتان!؟

شبیه آینه های شکسته می مانید
چه قدر آیه اَمّن یُجیب می خوانید!

من از هجوم عطش بر لبت خبر دارم
من از گرسنگی هر شبت خبر دارم

نه سایه ای ز ترحم، نه آب آوردند
برای تشنگیت آفتاب آوردند

تو ای سپیده ی صبح قیام عاشورا
پیام آور سرخ پیام عاشورا

بخوان سرود پریدن بخوان پَری باقیست
هنوز بین شماها کبوتری باقیست

هنوز در پس این نای زخم خورده ی تان
صدای غرشِ الله اکبری باقیست

اگر چه روح علمدار پر کشید اما
میان دشت علمدارِ دیگری باقیست

و بین معرکه با صبر خود نشان دادید
هنوز مرد نبردید تا سری باقیست

**********************

وحید قاسمی
 
دوباره روضه ی تلخ اسارت زینب
مرور متنِ كتاب شرافت زینب

وجود معجری از نور؛ پرده درپرده
 دلیل محكم حكم قداست زینب

مسیر دین خدا را نشان مان داده
چراغ روشنِ برج هدایت زینب

رموز جمله ی «من را دعا نما خواهر»
نهفته در ثمراتِ عبادت زینب

نماز سینه زنان رو به كعبه ی گودال
غروب روز دهم با امامت زینب

برای قتل حسینش دیه به او دادند
كلوخ ها شده سهمِ غرامت زینب

سكوت محض جَرَس های لشگر دشمن
نشانِ معجزه ای از رسالت زینب

به پیشِ كعب نی و سنگ؛ راست قامت بود
رقیه درس گرفت از صلابت زینب

لغات خطبه ی زینب، لغات قرآن بود
 ملائكه همه ماتِ بلاغت زینب

نهیب حیدری اش كاخ ظلم را لرزاند
یزید شوكه شده از شهامت زینب

صدای قاری قرآن به روی نی نگذاشت
نگاه ها برود سمتِ ساحت زینب

**********************

غلامرضا سازگار
 
ای هلال من به بالای سنان قرآن بخوان
قاری قرآن و قرآن را زبان! قرآن بخوان

با صدای خود مسخّر کن تمام کوفه را
کوفه را هم کربلا کن؛ هم چنان قرآن بخوان

گر چه بشکسته جبینت بر سر نی، سجده کن
گر چه گشته از دهانت خون روان، قرآن بخوان

تا مگر آوای قرآن تو آرامم کند
بر فراز نیزه، ای آرام جان قرآن بخوان

تا که اسلام تو را اهل زمین باور کنند
ای امام کلّ اهل آسمان قرآن بخوان

زادۀ مرجانه دارد قصد آزار تو را
تا نرفتی زیر چوب خیزران قرآن بخوان

صوت قرآن سر تو، سر بلندم می‌کند
تا نگشته قامت زینب کمان قرآن بخوان

یاد قرآن پدر کن؛ روی دست جدّمان
وارث حیدر! تو هم نوکِ سنان قرآن بخوان

آن چه دیدم مادرم زهرا برایم گفته بود
این مصیبت را نمی‌کردم گمان؛ قرآن بخوان

هر که هر چه دارد از این خاندان دارد حسین
تا به «میثم» هم دهی سوز نهان قرآن بخوان

**********************

وحید قاسمی
 
ای نیزه دار؛ آینه بر نیزه می بری؟
خواهی چگونه از وسط شهر بگذری

از کوچه های خلوت آن جا عبور کن
خوب است اندکی به ابالفضل بنگری

کمتر بخند قاری قرآن دلش شکست
بر آیه ها قسم که تو بی دین و کافری

دیگر بس است نیزه خود را زمین مکوب
تو از یهودیان محل سنگ دل تری

دیدی حسین فاطمه خیر کثیر داشت
الان تو صاحب دو سه تا کیسه زری

با رقص نیزه پدرم قصد کرده ای
در پیش چشم عمه لجم را در آوری؟

داری گل سری که عمویم خریده است
بی آبرو برای که سوغات می بری؟

حس می کنم به دختر خود قول داده ای
از کربلا براش دو خلخال می بری

**********************

پارسای تویسرکانی
 
از تنور خولی امشب می رود تا چرخ نور
آفتاب چرخ، حسرت می برد بر این تنور

گر نه ظاهر شد قیامت، ور نه روز محشر است
از چه رو کرد آفتاب از جانب مغرب ظهور

این همان نور است کز وی لمعه ای در لحظه ای
دید موسای کلیم اله شبی در کوه طور

این همان نور خدا باشد که ناگردد خموش
این همان مشکوة حق باشد که نایابد فتور

مطبخ امشب مشرقستان تجلی گشته است
زین سر بی تن کزو افلاک باشد پر ز شور

از لبان خشک و از حلقوم خونی گویدَت
قصه کهف و رقیم و رمز انجیل و زبور

**********************

وحید قاسمی
 
اینان كه سنگ سوی تو پرتاب می كنند
بی حرمتی به آینه را باب می كنند

 در قتلگاه، آن جگر تشنه ی تو را
 با مشك های آب خنك، آب می كنند

 لب های خشك نیزه ی خود را حرامیان
 از خون سرخ توست كه سیراب می كنند

 عكس سر بریده ی عباس را به نی
 در چشم های اهل حرم قاب می كنند

 با نوحه ی رباب و تكان دادن سنان
 شش ماهه ی تو را سر نی خواب می كنند

 این آسمان شب زده را ای هلال عشق
 هفده ستاره گرد تو جذاب می كنند

 هفده ستاره معتكف چشم هایتان
 سجده به سمت قبله ی مهتاب می كنند

 هفده ستاره با كلماتی ز جنس اشك
 تفسیر سرخ سوره ی احزاب می كنند

**********************

صمصام علوی
 
 این زن طنین خطبه های حیدرت نیست!؟
 تصویر صوتش منطبق با خواهرت نیست!؟

رویش سیاه از آفتاب و مو سپید است...
 بنگر به رویش... او شبیه مادرت نیست!؟

 وقتی کنارت تا به آخر ایستاده است...
 یعنی کسی جز او چو یار آخرت نیست...

 تو بر منار نیزه مشغول اذانی...
 جز گوش های کر شده دور و برت نیست

 زخمِ ردِ افتاده بر روی سه ساله...
 آیا شبیه حالت انگشترت نیست...؟!

 پرسیدی از خواهر که زیر پای نیزه...
 در چنگ آن رقاص آیا معجرت نیست!؟

 یک نیزه ما بین غبار از دور پیداست
 اِ... مشک ساقی... راستی... آب آورت نیست...

 پایین پریدند از قلم دوش پدرها
 اطفال کوفی... آه.... جیغ دخترت نیست!؟

تا آمدم بر خود بیایم... حیف دیدم...
 بر روی نی ها... ناگهان... یک آن... سرت نیست

 ای کاش دیگر هم من و هم تو نلرزیم...
 چون کار زینب رقص در چشم ترت نیست

 کرده زبان سرخ من... سبزین سرت را...
 قلب و لب و شمشیر خالی... یاورت نیست...
 

**********************

وحید قاسمی
 
با این شتاب فكر كنم سر می آورد!
با این شتاب،حوصله را سر می آورد

می تازد و غنیمت جنگ غروب را
از چنگ سی هزار نفر، در می آورد

حس می كنم كه داخل خورجین غصبی اش
یك باغ سیب سرخ معطر می آورد

سرمست سود داد و ستدهای كربلاست
دارد چقدر چادر و معجر می آورد!!!

نرخ طلای كوفه سقوطش مسجل است
از بسكه گوشواره و زیور می آورد

دود و تنور روشن و عطری شبیه عود
اینجای روضه داد مرا در می آورد

**********************

علیرضا فولادی
 
بانوی خیمه‌ها غم غربت به بر کشید
یک کوفه درد بر سر بار سفر کشید

او زنده مانده بود ولی رنج کربلا
از کشتگان کرب ‌و بلا بیشتر کشید

در عرصه‌یی که مسلخ ماه و ستاره بود
کبریت شامیان شد و تیغ سحر کشید

نقاش عاشقان شد و با رنگواژه‌ها
یک نینوا زمین و زمان شعله‌ور کشید

روشنگرانه چهره‌ی خورشید عشق را
از پشت ابرهای سیاست به در کشید

زینب زنی‌ست مرد که مردان بی‌افق
تا دوردست او نتوانند پرکشید

**********************

علی انسانی

فلک بر عمه سادات، جسارت کِی رَوا باشد
که هِجده محرم زینب، به روی نیزه ها باشد
آه و واویلا آه و واویلا آه واویلا آه و واویلا

بگو آیینه رویت، چرا خاکستری رنگست
پذیرایی ز مهمانان، در این مهمانسرا سنگست
آه و واویلا آه و واویلا آه واویلا آه و واویلا

دلم سوزد که لب تشنه، سرت از تن جدا کردند
عزیز جان من دیدی، تو را از من جدا کردند
آه و واویلا آه و واویلا آه واویلا آه و واویلا

مپرس از من چسان کوفی، ز ما کرده پذیرایی
چو ماه نو خمیدم من، شده زینب تماشایی
آه و واویلا آه و واویلا آه واویلا آه و واویلا

**********************

علی انسانی
 
چو در طفلی تو را دیدم
به جای گریه خندیدم
به عالم این شده ثابت، تویی آغاز و پایانم
منم جسم و تویی جانم
منم بلبل تو بستانم
حسین جانم

ببین قَدّم کمان گشته
رُخم برگ خزان گشته
اگر روزم چنان شب شد، تو هستی ماه تابانم
منم جسم و تویی جانم
منم بلبل تو بستانم
حسین جانم

نه سوره ماند و نی آیه
نه خورشیدی و نی سایه
شده هر سو پَراکنده، همه اوراق قرآنم
منم جسم و تویی جانم
منم بلبل تو بستانم
حسین جانم

**********************

علی انسانی

بیایید و بخوانید، کتیبه ها به دیوار
نوشته اند زینب، رسیده سَرِ بازار
بیا بهرِ تماشا، ببین یوسف زهرا
واویلا واویلا واویلا واویلا
 
ثواب دو زیارت، به زائرت رسیده
یکی پیکر بی سر، یکی سر بریده
تویی حاصل زینب، امان از دل زینب
واویلا واویلا واویلا واویلا

**********************

علی انسانی

طالع شده از بُرج نیزه ماه زینب
شد تیره روی مَه ز دودِ آه زینب
دشمن زَنَد زخم زبان
قرآن بخوان قرآن بخوان
ای جان زینب
 
از نُوک نِی با خواهر خود گفتگو کن
چاک دلم را با نگاه خود رفو کن
با من نگویی گر سخن
با دخترت حرفی بزن
ای جان زینب
 
جان دگر دِه با کلامی دخترت را
یاری کن از بالای نیزه خواهرت را
بنگر پدر با دختران
مَه را ببین با اختران
ای جان زینب
 
دیدی عدو در این سفر با من چها کرد
دیدی تو را آخر فلک از من جدا کرد
دیشب کجا بودی کجا
از ما جدا بودی چرا
ای جان زینب

**********************

غلامرضا سازگار
 
خون جبین من، که سرازیر می‌شود
صوت نوک نیزه، جهانگیر می‌شود

پیشانیم به چوبۀ محمل که می‌خورد
قرآن روح بخش تو، تفسیر می‌شود

هر قطره خون، که می‌چکد از زخم حنجرت
آن قطره یک شکوفۀ تکبیر می‌شود

تا دخترت نرفته ز دستم سخن بگو
لب باز کن عزیز دلم، دیر می‌شود

در زیر کعب نی، نفسِ بی‌صدای ما
در قلب سخت سنگْ‌دلان، تیر می‌شود

هر آیه‌ای که از لب خشکت رسد به گوش
برنّده‌تر، ز نیزه و شمشیر می‌شود

ما را اگر زدند لئیمان، عجیب نیست
روبَهْ کنار خانۀ خود شیر می‌شود

اطفال کوفه، سیر زِ نانند و ای عجب
طفل گرسنۀ تو ز جان سیر می‌شود

دیشب سه‌ساله خواب تو را دید و گفتم‌اش
کنج خرابه خواب تو تعبیر می‌شود

«میثم»ببند لب که از این نظمِ سینه‌‌سوز
عرش خدا، ز غصه زمین‌گیر می‌شود

**********************

تو آفتاب مني با چنين جمال حسين
مرا ببخش که خواندم تو را هلال، حسين

گرفته روي تو را گر چه خون و خاکستر
تو آفتاب وجودي و بي زوال، حسين

سرت به نيزه و قرآن به لب، جلالي نيست
به جز جلال خدا فوق اين جلال، حسين

ز شور نغم? قرآنت اي عزيز دلم
ز حال رفتم و باز آمدم به حال، حسين

به راه عشق تو اي تشنه کام، زينب را
سرِ شکسته بود بهترين مدال، حسين

سر شکسته من با سر بريده تو
ز پاره پاره دل دارد اتصال، حسين

قسم به پيکر پامال تو که نگذارم
کنند خون شريف تو پايمال، حسين

يزيد اگر به اسارت کشانده اهلت را
کشم حکومت او را به ابتذال، حسين

کنم حرام بر او شهد زندگاني را
که او حرامِ خدا را کند حلال، حسين

ز کودکان ز پا اوفتاده گيرم دست
اگر که سيليِ دشمن دهد مجال حسين

به هر يکي ز صغيران به گريه مي نگرم
تو را ز من طلبد با زبان حال، حسين

زبان حال "مؤيد"، غلام تو، اين است
من و جدايي از تو بُود محال، حسين