شهادت حضرت محسن(ع)

      در پیچ و خم غم گذرش خورد به دیوار
      رفت اوج بگیرد که پرش خورد به دیوار

      بودند ملائِک همه در محضرش امّا
      ابلیس لگد زد کمرش خورد به دیوار

      تا خادمه را کرد صدایش همه با خود
      گفتند که لابد پسرش خورد به دیوار

      لرزید مدینه به خود از ناله ی زهرا
      با او همه ی دور و برش خورد به دیوار

      می خواست که سیلی نخورد صورتش امّا
      یک مرتبه چرخید سرش خورد به دیوار

      با دست در آن کوچه به دنبال علی گشت
      انگار که با چشم تَرَش خورد به دیوار

      ای کاش به جای تو مرا... روی لبش داشت
      هرگاه که حیدر نظرش خورد به دیوار

      از عرش خدا نوحه گر فاطمه گردید
      تا دختر خیرالبشرش خورد به دیوار

      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      *********************


      چندتایی زدند با پا در
      تا که افتاد روی زهرا، در

      گیرم از دست سنگ ها نشکست
      چه کند بار شیشه اش با، در

      همه کج رفته اند ...حتی میخ
      همه لج کرده اند ...حتی در

      کم نیاورده است، اما شال ...
      کم نیاورده است، اما در...

      سرش از ازدحام ناچاراً
      یا به دیوار میخورد یا در

      می کشیدند از توی کوچه
      فاطمه را یکی یکی تا در

      دختری داد میزند : بابا
      دختری داد میزند : مادر

      علی اکبر لطیفیان
      برگرفته از وبلاگ نود و پنج روز باران

      ********************


      زهرای تو که هست، به مردم نیاز نیست
      وقتی که آب هست، تیمم نیاز نیست

      حرفی نزن گلوی تو را می‌کِشد طناب
      وقتی اشاره هست، تکلم نیاز نیست

      خاکستر علی شده‌ام چند مدتی‌ست‌‌
      بال و پر مرا که به هیزم نیاز نیست

      دستم به پای ضربه‌ی اول خودش شکست
      با این حساب ضربه‌ی دوم نیاز نیست

      کو دست تو علی که بگیرم ببوسمش
      دست تو را به بیعت مردم نیاز نیست

      حتی اشاره بار مرا می‌زند زمین
      این بار شیشه را به تهاجم نیاز نیست

      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      ********************


      جگرم آب شد از دیده تر می افتد
      ناگهان پشت در خانه شرر می افتد

      عربده می کشد و مشت به در می کوبد
      حرمت خانه ما هم به خطر می افتد

      آنقدر ضرب لگد در پس در سنگین است
      تا که مادر به زمین خورد، پدر می افتد

      نه فقط مادر و بابا به زمین افتادند
      آن چنان زد که روی فاطمه در می افتد

      عقده خیبر و بدر است که همدست غلاف
      می زند بر بدنش، تا که سپر می افتد

      با قد خم شده اش پای علی می ماند
      پایه محکم عرش است، مگر می افتد؟!

      محسن حنیفی

      ********************


      بر جان خانه کینه ای شعله ور افتاد
      آنقدر زد آنقدر زد آخر در افتاد

      ای کاش میچرخید از لولا در، اما
      در وا نشد افتاد، روی مادر افتاد

      میخواست تا در پیش نامحرم نیفتد
      میخواست… اما هرچه کرد او آخر افتاد

      با یاعلی پا شد ولی مولا زمین خورد
      با یا رسول الله او پیغمبر افتاد

      فهمیده بود این باغ بار شیشه دارد
      آنقدر زد از شاخه سیب نوبر افتاد

      یک آیه با میخ در و یک آیه با زهر
      یک آیه هم در قتلگاه از کوثر افتاد

      در گوشه ی گودال مادر بود وقتی
      چشمان تیز خنجری بر حنجر افتاد

      از آستین دست شقاوت تا در آمد
      چشم طمع بر حلقه ی انگشتر افتاد

      یک تیر با هجده هدف یعنی که زینب
      یک سنگ خورد از نیزه ها هجده سر افتاد

      محسن عرب خالقی

      ********************


      آه... در میزدند... آه... آه... آه
      چهل نفر میزدند... آه... آه... آه

      هرکه را بیشتر آینه داشت
      بیشتر میزدند... آه... آه... آه

      از خدا بی خبرهای کوچه
      بی خبر میزدند... آه... آه... آه

      دست و پا میزد و بچه ها هم
      بال و پر میزدند...آه... آه... آه

      دست ها را نمیشد بگیرند
      هی به سر میزدند... آه... آه... آه

      تازیانه به پهلو به بازو...
      ...شانه، سر میزدند... آه... آه... آه

      وضع او را کنیزان که دیدند
      سر به در میزدند... آه... آه... آه

      چشمشان تا به حیدر می افتاد
      بیشتر میزدند...آه...آه...آه

      حرمتی را شکستند با پا
      آه... در میزدند...آه...آه...آه

      علی اکبر لطیفیان

      ********************


      از خانه ات تا عرش راهی نیست زهرا
      دیگر مجال سوز آهی نیست زهرا

      از تنگ نای این در و دیوار برخیز
      بهتر از اینجا تکیه گاهی نیست زهرا

      پیچیده در گوشم صدای ضرب سیلی
      سنگین تر از این ماه ماهی نیست زهرا

      سردسته ی این قوم سنگین است دستش
      بر ضربه های او پناهی نیست زهرا

      با آبروریزی علی را میبرند و
      جز تو برای او سپاهی نیست زهرا

      بی بی زبانم لال چادر بر سرت کن
      خیره تر از اینجا نگاهی نیست زهرا

      یا که رها کن دامنش را زود برگرد
      یا مثل اینجا قتلگاهی نیست زهرا

      قاسم نعمتی

      ********************


      امان بده به نفس های مضطرش آتش
      امان بده که نمیرم برابرش آتش

      امان بده که امانش نداد نامحرم
      که مانده نام پدر بین حنجرش آتش

      برای شهر غریبی مرد کافی نیست
      که خانه ام شده حالا سراسرش آتش

      میان حال علی و هجوم نامحرم
      تو لااقل کمکی کن به همسرش آتش

      مگیر شعله و دامن نزن به ناله ی او
      میا به خانه مان جان دخترش آتش

      مگیر شعله حسینم عجیب مادری است
      میا که خیره شده سمت مادرش آتش

      شنیده اند که پشت در است خانومم
      رسیده اند بدوزند بر درش آتش

      رسیده اند که پشت مرا زمین بزنند
      خدا کند که نبینند پرپرش آتش

      تو شعله میکشی و سرخ میشود کم کم
      و میخ میزند از شرم بر سرش آتش

      بگو به میخ نپیچد به چادرش پیچت
      بگو به میخ نگیرد به پیکرش آتش

      به بار شیشه ی این پاره ماه رحمی کن
      امان بده به نفس های آخرش آتش
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

      ********************


      غربت كوچه ها چه سنگين است
      گريه ي بي صدا چه سنگين است

      مادري بي دليل ناله نزد
      ضربه ي بي هوا چه سنگين است

      زن همسايه سر تكان ميداد
      دست آن بي حيا چه سنگين است

      سايه ات بر سر اهالي شهر
      مادر اين روزها چه سنگين است

      بغض خود بشكن و خلاصم كن
      بغض بي انتها چه سنگين است

      رفتي و آستين به دندانند
      گريه ي مرتضي چه سنگين است

      مسعود اصلاني

      پشتٍ در تا جای یار من گرفت
      شعله ی در را بر سر دامن گرفت

      میخ کارش وصل کردن بود حیف
      میخِ در یار مرا از من گرفت

      از خجالت جای آتش جای دود
      رنگ سرخی، صورت آهن گرفت

      در همانجا پشت درب باغچه
      غنچه ی نشکفته ام مدفن گرفت

      بی حیایی که ز بغض باغبان
      خنده ی گل را از این گلشن گرفت....

      ....بعد ها در نامه ای که داده بود
      کشتن یار مرا گردن گرفت

      گفته بود آن روز وقتی فاطمه
      پشت درب خانه اش مأمن گرفت....

      ....بر دلِ در آنچنان با پا زدم
      که دل هر دوست ، هر دشمن گرفت

      اگرشاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید

      ********************


      قِسمَت نبـود تـا کـه برایم پسر شوی
      بر شانه های شاخه ی طوبا ثمر شوی

      می خواست در خیال خودش کم بیاوری
      شاید که تو سقوط کنی منکَسَر شوی

      دنیا نیامـدی بـه گمـانم کـه عاقبت
      سرتا به پا به همره او شعله ور شوی

      شاید کـه در اِزای خودت بین ضربه ها
      ضربی به جان پذیری و او را سپر شوی

      تـا «کشـته ی فتـاده» بـه دامـان فـاطمـه
      تا «صید دست و پا زده» ی پشت در شوی

      ای کـاش می شکست همـانجا ورای در
      پایی که خواست با لگدش مختصر شوی

      یک بـار میخ خونی و یک بـار هم زمین
      دادند مژده ات که از این کشته تر شوی

       مجید لشکری

      *******************