اشعار ولادت امام حسن عسگری(ع)

      اي حضرت معشوق اي ليلاترينم
      من از همه پروانه ها شیدا ترینم

      سنگ ملامت خورده عشق تو هستم
      يعني ميان عاشقان رسوا ترينم

       تو آيه هاي مصحف پيغمبراني
      بهر تلاوت كردنت شيواترينم

      اي كيسه بر دوش سحرهاي محله
      مرد كريم سامرا ؛ آقاترينم

      ما ريزه خوار دولت عشق توهستيم
      ای حضرت معشوق ای لیلاترینم

       اندازه ي ما چشم تو ديوانه دارد
      مجنون ميان خانه ي ما خانه دارد

      تو آشنای کوچه های آسمانی
      بالاتر از فهم اهالی جهانی

      فهمیدن شأن و مقام تو محال است
      تو سرّ الاسرار نهان اندر نهانی

      رد قدم های همیشه جاری ات را
      تا مرزهای بی نهایت می رسانی

      وقتی که می آیی کنار جانمازت
      دنبال خود خیلی ملک را می کشانی

      تو ابتدا و انتها اصلاً نداری
      مثل خدائی و همیشه جاودانی

      ای روشنی مطلق شب های تارم
      پروردگار بی مثال هر چه دارم

      من از مساكين قديم سامرايم
      از آن سوي دنيا چه آوردي برايم

      اين روزها كه مرقدت گنبد ندارد
      من یا کریم خاکی صحن شمایم

      آقایی تو فرصت مسکینی ام داد
      پس خوش به حال دست هایم که گدایم

      دلداده ام بر آن نگاهت تا ببینم
      این چشم هایت میکشاند تا کجایم

      خیراتیِ دور سر سجاده ی توست
      خاکستر بال و پر پروانه هایم

      صبح ازل ما را گدایت آفریدند
      مثل دخیل سامرایت آفریدند

      ای بی نظیری که پر از آیات رازی
      مثل خداوندی و از ما بی نیازی

      هر صبح از بام بلند آسمان ها
      با چشم های روشنت خورشید سازی

      صد دل اسیر گردش نیمه نگاهت
      باید به این چشمان شهلایت بنازی

      جبریل را دیدیم با خیل ملائک
      در آن بهشت صحن تان میکرد بازی

      تو از همین قطعه زمین سامرا هم
      فرمانروای سرزمین های حجازی

      مرد بهشتی زمین ای بی مثالم
      ای آب جاری کویر خشکسالم

      نذر تو كردم اين پر خاكستري را
      اين دست هاي خالي پشت دري را

      ديشب دعا كرديم تا اين كه خداوند
      هرگز نگيرد از تو ذره پروري را

      شرح كمالات تو را يك روز خوانديم
      ديديم در تو سيره ي پيغمبري را

      صد بار دنيا امتحان كرد و نداديم
      يك ذره از مهر امام عسگري را

      ما خاكسار صبح و شام اهل بيتيم
      فرداي محشر هم غلام اهل بيتيم

      امشب اگر دست شما بالا بيايد
      اميد آن داريم كه آقا بيايد

      دستي ببر بالا كه در اين فصل سرما
      در خانه هاي ما كمي گرما بيايد

      دستي ببر بالا كه در اين خشكسالي
      آقاي ما با هيبت سقا بيايد

      دستي ببر بالا كه در يك جمعه سبز
      آن انتقام ظهر عاشورا بيايد

      اين روزها با ذوالفقار مرد كوفه
      بهر تقاص چادر زهرا بيايد

      امشب دلم سمت افقـهاي ظهوراست
      چشم انتظارظهـرفرداي ظهور است

      علی اکبر لطیفیان

      ********************


      آسمان در طلوع یک خورشید
      میکند روزهای خود تمدید

      این چه نوریست در افق پیدا
      این چه نوریست نور عشق و امید

      در سحر جلوه اش که می گوید
      نور او فاطمی ست بی تردید

      در میان سکوت سرد حجاز
      گوش دل یک صدای ناز شنید

      خبری آمد از سرادق عرش
      گل بریزید فاطمه خندید

      پدرش دور خانه می گردد
      بر لبش ان یکاد یا توحید

      چشم در چشم کودکش دائم
      می نماید خدای خود تمحید

      تا که دستی برد به گیسویش
      هر چه دلداده را کند تهدید

      دیدگان حدیث روشن شد
      تا که نور جمال او را دید

      جبرئیل آمد و تبرک کرد
      بال خود را به صورتش مالید

      مثل گردونه زمین و زمان
      با ملائک بدور او چرخید

      او که باشد امیر انس و جان
      سومین نسل حضرت سلطان

      قامت عشق کاملا" خم شد
      ساغر و جام و باده در هم شد

      انبیاء صف کشیده مستانه
      در تحیر تمام عالم شد

      هر چه می شد ز عاشقی رو کرد
      جلوه کاملش در آن دم شد

      صحنه درس عشق بازی ها
      بین گهواره ای مجسم شد

      بین دریای پر طلاتم عشق
      چه بگویم که صبر دل کم شد

      دل عالم شد آب تا اینکه
      لحظه بوسه ای فراهم شد

      با شکوه صدای این دو لب
      طپش سینه ها منظم شد

      از صفای همین محبتها
      رشته دین به عشق محکم شد

      بهر تبریک این ولادتها
      حضرت رب عشق ملزم شد

      صله بر دوستان این آقا
      دوری از آتش جهنم شد

      او که باشد امیر انس و جان
      سومین نسل حضرت سلطان

      من که هستم ؟ ز سائلان حرم
      او که باشد خدای جود و کرم

      نازم او را که نازدار خداست
      ناز او را به جان و دل بخرم

      از گدایان سامرا بودن
      آبرویم شده چو تاج سرم

      قبله گاه کرامت او باشد
      من به پیشش شبیه رهگذرم

      چه بگویم ز دست معصیتم
      بهر پرواز بسته بال و پرم

      تا که گردیدم آشنا با او
      شد جهانی غریبه در نظرم

      حاجتی دارم از خداوندش
      در میان دعای هر سحرم

      کی شود تا اجازه ای بدهد
      دل خود را به صحن او ببرم

      یک سحر وقت صحن گردی ها
      کند او بی قرار و در بدرم

      هر وجب صحن او بشویم با
      کوثر چشمهای پر گوهرم

      خاک زیر قدو م زوارش
      را کنم طوطیای چشم ترم

      او که باشد امیر انس و جان
      سومین نسل حضرت سلطان

      چه خبر از صفای عسگریین
      دل گرفته برای عسگریین

      چه خبر از شکوه گنبد او
      از دو گلدسته های عسگریین

      چه خبر از ضریح و کاشی ها
      مرقد دلربای عسگرییین

      مانده از سر من را گویا
      تلی از خاک عسگریین

      در شب جشن دیده گریه کند
      در غم روضه های عسگریین

      آن بقیع و خرابیش کم بود
      شد اضافه عزای عسگریین

      نذر سرداب مانده آثاری
      نذر گنبد طلای عسگریین

      روضه دارد وجب وجب خاکش
      وای از کربلای عسگریین

      میبرم من شکایت این قوم
      پیش گاه خدای عسگریین

      نسل اینان ز نسل کوچه بود
      شاهدم ناله های عسگریین

      گر بگویم میان کوچه چه شد
      در بیاید صدای عسگریین

      قاسم نعمتی

      ********************


      دنیای با حضور تو زیباست واقعا
      قطره کنار چشم تو دریاست واقعا

      شاعر به عشق روی شما خط خطی کند
      اینجا قلم به شوق تو برپاست واقعا

      در بین واژه های سرودم نزول کن
      دفتر بدون نام تو تنهاست واقعا

      ای نازنین به یمن قدوم مبارکت
      امشب قشنگ ترین شب یلداست واقعا

      تو آمدی ملائکه انگشت بر دهان
      آری جمال ناز تو زیباست واقعا

      تو آمدی حقیقت افسانه ها شوی
      مجنون چشم های تو لیلاست واقعا

      تو آمدی که عزت و شوکت بیاوری
      آری گدای کوی تو آقاست واقعا

      خوش آمدی جان جهان و جهان جان
      خوش آمدی حضرت آقای مهربان

      شور میان هر غزل شاعرانه تو
      زیباترین تغزل در هر ترانه تو

      هستی بدون مهر و محبت که مرده است
      عشق بدون چون و چرای زمانه تو

      اغراق نیست از همه عالم سرآمدی
      یکتا شبیه ذات احد جاودانه تو

      شایسته ی مقام شریف ولایتی
      ای جانشین خوب خدای یگانه تو

      مملو از خدا شده است ، شک نمیکنم
      - قائم مقام حضرت حق- کاویانِ تو

      دیوانه ی مرام شما تا همیشه من
      ارباب بامروت من در زمانه تو

      بر مهر و ماه و شمس و فلک طعنه میزنی
      آقای عالمی و ابالمهدی منی

      من خاکسار کوی تو، عبد خدایی ام
      بچه محله ی توأم و سامرایی ام

      من با نگاه مادرتان محضر شما
      مشغول کار و کسب شریف گدایی ام

      تو انتهای جاده ی جود و کرامتی
      من سائل نگاه توأم ابتدایی ام

      وقتی تو دومین حسن خانواده ای
      آری منم به نام نامی تو مجتبایی ام

      فرقی نمی کند بخدا نور واحدید
      شش گوشه ی تو بوسه زدم کربلایی ام

      گوشه نشین هرشب بزم غمت منم
      لطمه زن مصیبت هر عمه ات منم

      آقا شما بگو غم غربت چگونه است
      زندانی و اسیر و اسارت چگونه است

      آقا بگو که در غل و زنجیر اهل زور
      همراه سوز و درد و حرارت چگونه است

      آقا شما بگو بد و بیراه و افترا
      آقا شما بگو که جسارت چگونه است

      یک تکه نان خشک وکمی هم کپک زده
      آقا بگو که طعم حقارت چگونه است

      آقا بگو که شیوه ی مردانگی نبود
      آقا بگو نهایت غارت چگونه است

      با گوشواره و دو سه معجر نمیشود
      آقا بگو اساس تجارت چگونه است

      علیرضا خاکساری

********************

      آنقدر آمدند و گرفتارتان شدند
      خاک شما شدند و هوادارتان شدند

      زیباترین اهالی دنیای عشق هم
      یوسف شدند و گرمی بازارتان شدند

      لطف شماست اینکه تمامی انبیا
      بالاتفاق سائل دربارتان شدند

      آنها که پای منت چشم کریمتان
      بی سر شدند تازه بدهکارتان شدند

      این بالهایی که زیر بت عشق سوختند
      خاک تبرک در و دیوارتان شدند

      نفرین به آنکه مهر تو را سرسری گرفت
      یا آنکه حاجت از حرم دیگری گرفت

      ای جلوه خدایی بی انتها حسن
      خورشید روشن سحر سامرا حسن

      بی تو عبودیت به خدا بت پرستی است
      نور خدا مکمل توحید ما حسن

      امشب عروج زخمی بال مرا ببر
      تا سامرا ، مدینه ، نجف ، کربلا ؛ حسن

      در بین خانواده زهرای مرضیه
      باید شوند تمام علی زاده ها ؛ حسن

      زنجیره ی محبت زهراست دین من
      با یک حسین و چار علی و دوتا حسن

      سوگند میخوریم خدا لشگری نداشت
      روی زمین اگر حسن عسگری نداشت

      آنکه مرا فقیر حرم میکند تویی
      یک التماس پشت درم میکند تویی

      آنکه در این زمانه ی بی اعتبارها
      با یک سلام معتبرم میکند تویی

      آنکه برای پر زدن سامرایی ام
      هرشب دعا برای پرم میکند تویی

      آنکه مرا برای خودش خانه خودش
      با یک نگاه ، در به درم میکند تویی

      آنکه تو را همیشه صدا میکند منم
      آنکه مرا همیشه کرم میکند تویی

      شکرخدا گدای امام حسن شدم
      خاکی ترین کبوتر باغ حسن شدم

      تو کیستی که سائل تو جبرئیل شد
      دسته فرشته پای ضریحت دخیل شد

      تو کیستی که جدّ نجیب پیمبرت
      مهر تو را به سینه گرفت و خلیل شد

      تو کسیتی که حضرت موسی عصا به دست
      ذکر تو را گرفت اگر مرد نیل شد

      اصلی که پا گرفت بدون تو فرع فرع
      فرعی که پا گرفت کنارت اصیل شد

      تنها خدا به خانه ی تو آفتاب داد
      بعدا تمام زندگی ات نذر ایل شد

      امشب دعا کنید ظهوری کند مرا
      تا اینکه میهمان حضوری کند مرا

      امشب دعا کنید بیاید نگار ما
      آیات روشنایی شبهای تار ما

      امشب دعا کنید بیاید در این خزان
      فصل گلاب فاطمه فصل بهار ما

      امشب دعا کنید بیاید گل خدا
      تا اینکه این بهار بیاید به کار ما

      امشب دعا کنید بیاید ز راه دور
      مرکب سوار آل علی تک سوار ما

      آنکه اگر نبود دلم فاطمی نبود
      حتی نبود سجده ی سجاده یار ما

      زهرا هنوز دست به پهلو کند دعا
      زهرا کند دعا که بیایی کنار ما

      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

********************

      پَرِ شکسته به بالا نمی رسد هرگز
      تلاش می کند اما نمی رسد هرگز

      کبوتری که هوایی نشد در این وادی
      به آسمان تمنا نمی رسد هرگز

      اگر اجازه نیاید که تا ابد معشوق
      به سوی خانه لیلا نمی رسد هرگز

      چنان مقام به عشاق می دهد الله
      به فکر مردم دنیا نمی رسد هرگز

      مقام و سلطنت و پادشاهی عالم
      به پای رعیتی ما نمی رسد هرگز

      و بی ولای تو و خانواده ات آقا
      کسی به عالم معنا نمی رسد هرگز

      بدون گوشه ی چشم تو شیعه در محشر
      به خاک بوسی زهرا نمی رسد هرگز

      مسیح آل محمد ، مسیح زهرایی
      به گرد پای تو عیسی نمی رسد هرگز

      پَرَم به شوق هوای تو وا شده آقا
      کبوتر تو به سویت رها شده آقا

      زمان مستی ما انتها ندارد که
      مریض عشق تو بودن دوا ندارد که

      بهشتِ من تویی آقا، بهشت را چه کنم
      بهشت بی گُلِ رویت صفا ندارد که

      نمی دهم به بهشت خدا حریم تو را
      بهشت قد حریم تو جا ندارد که

      فدای بنده نوازی و مهربانی تو
      سرای لطف تو شاه و گدا ندارد که

      کجاست حاتم طایی ببیند اینجا را
      کسی شبیه تو دست عطا ندارد که

      سرای توست پذیرای آرزومندان
      کسی به قدر تو حاجت روا ندارد که

      میان این همه القاب نیک هیچ اسمی
      صفای کنیه ابن الرضا ندارد که

      تویی که آینه حی ذوالمَنَنت خوانم
      عزیز قلب رضایی تو را حسن خوانم

      امام عسگری، آقا، امیر، مولانا
      دو دست خالی ما را بگیر، مولانا

      گدای نیمه شب، بین این گذر هستم
      بیا و توشه بده بر حقیر مولانا

      نگاه روشن خود را ز ما دریغ مکن
      منم به دام نگاهت اسیر مولانا

      به نفس سرکش و طغیان گرم نگاهی کن
      دعا نما که شوم سر به زیر مولانا

      بصیرتی بده آقا که راه کج نروم
      تویی تو آینه ی یا بصیر مولانا

      به کوری همه دشمنان، خدای کریم
      نوشته نام تو را از غدیر مولانا

      تویی که چشمه ناب معارفی آقا
      کمال سیر و سلوک هر عارفی آقا

      هر آنچه ناز فروشی تو، مشتری هستم
      میان صحن تو دنبال نوکری هستم

      دعای بال قنوتم که مستجاب شدم
      که تحت رایت عشقم پیمبری هستم

      هزار مرتبه مدیون ربنای تو ام
      اگر که شیعه مجنون حیدری هستم

      به انقلاب و نام خمینی همیشه محتاجم
      به یاد خون شهیدان کوثری هستم

      چه منتی به سر من نهاده دست شما
      که تابع سخن رهبری هستم

      شباهتی است میان دل من و دل تو
      شباهتی است که مثل تو مادری هستم

      به روز حشر کشم نعره های مستانه
      که من غلام غلامان عسگری هستم

      مجیر آل رسولی مدد ابالمهدی
      فروغ چشم بتولی مدد ابالمهدی

      عطش میان حرم رود نیل می گردد
      سرشک دیده ما سلسبیل می گردد

      کسی که زائر قبر غریبتان باشد
      میان آتش غمها خلیل می گردد

      ندارد هیچ تعجب که در کنار شما
      کبوتر حرمت جبرئیل می گردد

      به حج نرفته ای اما طواف درگاهت
      هزار حج خدا بی بدیل می گردد

      به حلقه های ضریحی که نیست در حرمت
      دل شکسته زائر دخیل می گردد

      دوباره پای برهنه به جاده می آئیم
      به سوی صحن و سرایت پیاده می آئیم

      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید

********************

      دوباره عشق سمت آسمان انداخت راهم را
      نگاهی باز می گیرد سرِ راهِ نگاهم را
      کدام آغوش بین خویش جا داده است ماهم را
      که برگردانده امشب سوی دیگر قبله گاهم را

      من امشب حاجی این قبله این قبله نما هستم
      من امشب بنده مولایِ سُرِّ من رَاَی هستم

      درون سینه ام انگار شور دیگری دارم
      به لطف ساقی امشب در سبویم کوثری دارم
      به دستی زلف یار و دست دیگر ساغری دارم
      شرابی ناب از انگورهای عسكری دارم

      من امشب عشق را تکرار در تکرار می خوانم
      حسن جانم حسن جانم حسن جانم حسن جانم

      وزیده از پگاهِ شهر پیغمبر نسیمی که
      رسیده سالهایی قبل همراه شمیمی که
      تمام شهر را پُر کرد آن فیضِ عظیمی که
      خبر داده است باز از جلوه ي دست کریمی که

      همان خُلق و همان خو در جمالش منجلی باشد
      که مثلِ آن حسن ، آرامِ جانِ این علی باشد

      نگاهت چون مسیحاییست که بر مرده ها جان است
      که گاهی لرزه بر اندام مأمورانِ زندان است
      و یا ابریست که در آسمان هم حکمِ باران است
      بگو این چشم انسان است یا از آنِ یزدان است

      تو هم جسمی و هم جانی، تو هم ابری و بارانی
      صِفاتت گفت یزدانی، خدایی یا که انسانی؟

      رکاب سامرا را گنبد زرد تو مروارید
      حریمت کعبه آمال، قبرت قبله ي امید
      گدایان هرکجا هستید، امشب هرچه می خواهید
      دخیل عشق بندید از همان جا بر درِ خورشید

      اگر که سائل شهر مدینه مجتبی دارد
      کسی چون عسكری را هم گدای سامرا دارد

      میایی و برای مهدی ات دلداده می سازی
      هزاران عاشقِ در دامِ عشق افتاده می سازي
      از اشک دیده ي چشم انتظاران جاده می سازی
      برای امرِ غیبت شیعه را آماده می سازی

      میان پرده، اسرارِ خدا را بی صدا گفتی
      برای شیعیانت افضل الاعمال را گفتی

       تو آن معنای پروازی که بی تو هیچ بالی نیست
      زلال جاری باران لطفت را زوالی نیست
      به جز درد فراقِ مهدی ات آقا ملالی نیست
      یقیناً جاي فرزندِ تو در اين بزم خالی نیست

      دعا کن تا که من هم جمکرانی باشم آقا جان
      دعا کن تا ابد صاحب زمانی باشم آقاجان

      اجازه می دهی امشب تو را ابن الرضا گویم
      صفای مرقدِ شش گوشه ات را کربلا گویم
      غریب سامرا، از غربت یک آشنا گویم
      برایت قصه ی یک مادر و یک کوچه را گویم

      از آن ابری كه زیر ظلمتش پوشاند ماهش را
      از آن مادر که بينِ کوچه ها گم کرد راهش را

      محمّد بياباني