اشعار شهادت امام رضا(ع)

      ای ضامن آهو همۀ بود و نبودم
      قربان تو و لطف و عطای تو وجودم

      جان می دهم آقا! عوضش عشق عطا کن
      در معامله ای یک طرفه طالب سودم

      در بین محبان تو آلوده ترینم
      شرمنده از اینم که مطیع تو نبودم

      گه گاه تو را دیدم و نشناختم ای وای
      صد حیف که آغوش برایت نگشودم

      گاهی به سر سفره کنار تو نشینم
      همراه تو ای شاه غذا میل نمودم

      یا فاطمه می گویم و این اذن دخول است
      راهم بده من سینه زن یاس کبودم

      گفتم به شما شیعه اثنی عشرم، نه
      از کودکیم گریه کن جدّ تو بودم

      در صحن دو چشم من از آن روز که وا شد
      با گریه و با اشک حسینیه بنا شد

      ای حضرت سلطان بنگر حال گدا را
      از من بخر این ناله و این اشک و بکا را

      پر باز نکردی و کرم لا اقل آقا
      واکن به روی من یکی از پنجره ها را

      ای دست شفا بخشی تو پنجره فولاد
      انگار مسیح از تو گرفته است شفا را

      این نقطۀ پایان محرم، صفر ماست
      امضا بنما تذکرۀ کرب و بلا را

      امروز، دوماه است عزادار شمائیم
      سخت است در آریم ز تن رخت عزا را

      در روز سیه پوشی مان مادرمان بست...
      ....با دست خویش دگمۀ پیراهن ما را

      امروز ولی نیست توقع که بیاید
      باید که کند دفع خطر شیر خدا را

      جز اشک ندارم به کفم ، شاید همین اشک
      خاموش کند دامن ام النجبا را

      امروز که از زهر ، ز پا تا سرتان سوخت
      انگار دوباره، پسِ در مادرتان سوخت

      تو آمدی و بود عبا بر سرت آقا
      خون بود سفیدی دو چشم ترت آقا

      وقتی به روی خاک نشستی به گمانم
      شد زنده تو را خاطرۀ مادرت آقا

      ای لالۀ شاداب گلستان امامت
      دست چه کسی کرد تو را پرپرت آقا

      این کیست امامه به سرش نیست؟ جواد است
      از راه دراز آمده تاج سرت آقا

      شد موقع تحویل امانات امامت
      دادی به پسر خاتم انگشترت آقا

      صد شکر سر تو به روی دامن او بود
      وقتی که کشیدی نفس آخرت آقا

      چشم تو به ره ماند و نیامد به کنارت

      در موقع جان دادن تو خواهرت آقا

      تشییع شدی لیک نه در زیر سم اسب
      گل بود که می ریخت روی پیکرت آقا

      کِی با لب تشته سرت از پشت بریدند؟
      آیا پی انگشترت ، انگشت بریدند؟

      سعید توفیقی

      ******************


      با سینه ای که آتش از آن شعله می کشید
      ناله برای کشته دیوار و در کشید

      او بود و خاک حجره و یک ناله ضعیف
      آری نفس نفس زدنش تا سحر کشید

      یک روزه زهر بر دل زارش اثر نمود
      گاه سحر به جانب جانانه پر کشید

      در انتظار آمدن میوه دلش
      پا را به سوی قبله چنان محتضر کشید

      سینه زنان دریده گریبان پسر رسید
      دستی به روی ماه کبود پدر کشید

      شمس الشموس روی زمین اوفتاده و
      فریاد ای پدر ز دل خود قمر کشید

      آه از دمی که زینب کبرای غم نصیب
      آمد تن امام زمانش به بر کشید

      با دست زخم خورده خود دختر علی
      تیر شکسته از تن ارباب در کشید

      گل مانده بود در وسط تیغ و نیزه ها
      آمد ز پای ساقه یاسش تبر کشید

      حسن لطفی

      ******************


      آخرین پاره سرخ جگرم را سوزاند
      زهر وقتی که من و بال و پرم را سوزاند

      نیست آبی که نفس بین گلو بند آمد
      جرعه آبی که عطش تشنه تنم را سوزاند

      گریه دارند به حالم در و دیوار و جواد....
      ....ناله بی کسی ام دور و برم را سوزاند

      کاش میریخت به بیرون جگرم حیف نشد
      مانده در سینه و پا تا به سرم را سوزاند

      خوب پیداست از این پا به زمین کوبیدن
      آتش و داغ تن محتضرم را سوزاند

      داغ آن طفل زبان بسته که حتی حالا
      داغ لب هاش دل شعله ورم را سوزاند

      مادرش پشت حرم بر سر خاکش میگفت :
      این چه تیری ست که حلق پسرم را سوزاند

      مادرش گرم سخن با لب او بود هنوز
      که حرامی پِی گهواره حرم را سوزاند

      خیمه ای شعله ور افتاد به روی طفلی
      دخترک گفت که ای عمه سرم را سوزاند

      کعب نی ،سیلی و زنجیر تبانی کردند
      نیزه ها آمده و فاتحه خوانی کردند

      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید

      ******************


      به خاک حُجره رُخش را چو آشنا می کرد
      گرفته بود دلش... یاد کربلا می کرد

      اگر غریب نبود پس چرا چنان مادر
       برای آمدن مرگ خود دعا می کرد

      به یاد کوچه زمین می نشست و بر می خواست
      درون خویش یقین یاد مرتضی می کرد

      نبود خواهرش آنجا وگرنه در حُجره
       ز روی چهره او خاک را جدا می کرد

      میان حُجره غریبانه دست و پا میزد
      جواد را ز نوای جگر صدا می کرد

      پس رسید و به دامن گرفت رأس پدر
      و سِرّ روضه ی سر بسته برملا می کرد

      نهاد چهره خود را به چهره بابا
      اشاره ای به علی اکبرش رضا می کرد

      ******************


      آمد از راه و کشید آرام عبا رویِ سرش
      یعنی امروز ست روزِ ناله هایِ آخرش

      هر قدم رفت و نشست و دست بر پهلو گرفت
      میکشد خود را به سویِ خانه مثلِ مادرش

      رویِ خاکِ کوچه دنبالش اگر دقت کنی
      بنگری آثاری از خاکی ترین بال و پرش

      او زمین می خورد و میخندید بر حالش عدو
      این هم ارثی بود که برده ز جدِّ اطهرش

      صحنۀ جان دادن او روضۀ مستوره شد
      حجره در بسته میداند چه آمد بر سرش

      بار دیگر صورت خاکی و دست و پا زدن
      خادمش دید و ولی هرگز نمیشد باورش

      یک بُنَیّ گفت و از کام پسر بوسه گرفت
      از مدینه بهر یاری زود آمد دلبرش

      کربلا بابا رسید امّا پسر افتاده بود
      قلبِ شاعر آب شد در این سه بیت آخرش

      هر چه قدر آغوش خود واکرد اکبر جا نشد
      تا که آخر در عبا پیچید جسم اکبرش

      تا قیامت هم نمیفهمند اهل معرفت
      از چه آمد دست بر سر بین لشگر خواهرش

      آنکه حتّی تارِ مویش را ندیده جبرئیل
      دست بُرده بر سرِ نعش علی بر معجرش

      قاسم نعتمی

      ******************


      بوي باران و بوي دلتنگي
      مي وزد از حوالي چشمت
      چه شده که شقايق و لاله
      مي چکد از زلالي چشمت
      **
      آسمان هم به گريه افتاده
      هم نفس با نگاه بارانيت
      ناله ناله فرات مي ريزد
      زمزم اشک هاي پنهانيت
      **
      بغض هاي دلت ترک مي خورد
      در همان شام بيقراي که ...
      لاله لاله دل پريشانت
      خون شد از خون آن اناري که ...
      **
      در غروب نگاه محزونت
      آرزويي به جز شهادت نيست
      چه غريبانه اشک مي ريزي
      و به بالين تو جوادت نيست
      **
      خوب شد که نديد فرزندت
      بين آن کوچه دست بر پهلو
      روضه خوان شد نگاه خونبارت
      کوچه، ديوار، لاله، در، پهلو
      **
      سر سپردي به خاک دلتنگي
      گوشه حجره قتلگاهت بود
      گريه گريه مصيبتي اعظم
      جاري از گوشه نگاهت بود
      **
      چه به روز دل تو آوردند
      که عطش شعله مي کشيد از جان
      ذکر لب هاي تشنه ات هر دم
      السلام عليک يا عطشان
      **
      آه با چشم غرق خون ديدي
      کربلا کربلا مصيبت بود
      هم نوا شد دل شکسته تو
      با سري که پر از جراحت بود:
      **
      بر سر نيزه هاي نامحرم
      لحظه لحظه چه بر سرت آمد
      واي از دست هاي سنگيني
      که به تکريم دخترت آمد
      **
      سنگ ها گرم بوسه از لب هات
      در همان کوچه در عبوري که ...
      چه شد اي سر بريده زينب
      سر در آوردي از تنوري که ...

      یوسف رحیمی

      *******************


      طرحی زده تبسم تلخش را از منتهی الیه دو چشم شور
      بغض است در غریبی این لبخند، زهر است در تبسم این انگور

      می بوسد و برای چه می لرزد پیشانی ملیح ستایش ها
      ماه کنشت و دیر! مساء الخیر ، یا ثامن البدور صباح النور

      در هم شکسته سکر خراسان را رقصی که لهجه ی عربی دارد
      کل می کشد برای تو ملک طوس، نی می زند برای تو نیشابور

      اینک تویی که آن سوی این ایوان لب بسته ای و رنگ نمی ریزی
      طرحی بزن که گوش شیاطین کر، پلکی بزن که چشم خدایان کور

      پلکی بزن، بریز ملاحت را... آهوی سرمه زار نگاهت را
      دارد غروب می کند این لبخند، انگار گریه می کند این انگور

      سید سلمان علوی

      *******************


      با زمین خوردنت امروز زمین خورد زمین
      آسمان خورد زمین عرش برین خورد زمین

      وسط کوچه همینکه بدنت لرزه گرفت
      ناگهان بال و پر روح الامین خورد زمین

      این چه زهری است که داری به خودت می پیچی
      گاه پشت کمرت گاه جبین خورد زمین

      از سر تو چه بگوییم؟ روی خاک افتاد
      از تن تو چه بگوییم؟ همین ... خورد زمین

      دگرت نیست توان تا که ز جا برخیزی
      ای که با تو همه ی دین مبین خورد زمین

      داشت می مرد اباصلت که چندین دفعه
      دید مولاش چه بی یار و معین خورد زمین

      زهر اول اثرش بر جگر مسموم است
      پهلویت سوخت که زانوت چنین خورد زمین

      پسرت تا ز مدینه به کنار تو رسید
      طاقتش کم شد و گریان و حزین خورد زمین

      به زمین خوردن و خاکی شدنت موروثی است
      جد تشنه لبت از عرشه ی زین خورد زمین


      جواد حیدری

       *******************


      شنیده ام که خودت در زمان پر زدنت
      بروی خاک رها گشت پیکر و بدنت

      هزار لاله روان شد ز گوشه دهنت
      غریب بودی و خون شد تمام پیرهنت

      ز سوز زهر اگرچه به خویش پیچیدی
      ولی زمان غــــــــروبت جواد را دیدی

      اگرچه جز پسرت کس نبود در بر تو?
      ولی ندید تنت را به خاک خواهر تو

      به زیر سم ستوران نرفت پیکر تو
      اسیر پنجه سرنیزه ها نشد سرتو

      حسین گفتم و قلبت شکست آفا جان
      به دل غبار محرم نشست آقا جان

      محمد علی بیابانی

      ********************

      در خاک می پیچد تنش را مرد غربت
      دارد در این حالت تماشا مرد غربت

      باید تماشا کرد و خون از چشم بارید
      دریا به دریا همنوا با مرد غربت

      هرم نفس هایش پر از تاثیر زهر ، است
      در آتش افتاده ست گویا مرد غربت

      او آب را پس میزند ای وای، ای وای
      در فکر عاشوراست آیا مرد غربت ؟

      یک شهر عاشق داردو سرگشته اما
      تنها تر از تنهاست اینجا مرد غربت

      دردانه ای بوی مدینه با خود آورد
      خوبست دیگر نیست تنها مرد غربت

      یک کهکشان راه است تا فهمیدن او
      هفت آسمان شد فاصله تا مرد غربت

      سید محمد بابامیری

      ********************

      انگور می خرند پذیرایی ات کنند
      مهمان جشن شوم یهودایی ات کنند

      شکر خدا که بر بدنت دشنه ای نخورد
      قسمت نبود حضرت یحیایی ات کنند

      این اشک شوق ماست که شکر خدا نشد
      نیزه سوار زخمی صحرایی ات کنند

      گل ریختند روی تنت ای غریب طوس
      تا در نگاه شهر تماشایی ات کنند

      بخشیده اند مهریه شان را زنان شهر
      تا گریه بر غریبی و تنهایی ات کنند

      وحید قاسمی

      ********************

      نگاه خيس قلم روي دفترم افتاد
      كنار حجره امامي رئوف جان مي داد

      تمام حجره پر از التهاب بود و سكوت
      نواي تشنه ي آب آب بود و سكوت

      جواد از سوي باب الجواد مي آيد
      و مادري شده محزون كنار او شايد

      نَفَس نَفَس زده در كوچه هاي باراني
      و همنوا شده با ناله ي خراساني

      خدا نكرده اگر ناگهان زمين مي خورد
      تمام كوچه پر از گرد وخاكِ طوفاني

      نگاه و صورت او سرخ، من نمي دانم
      كه جام زهر ، و يا دست سنگي ثاني ؟

      عبا به روي سرش آسماني از اندوه
      و حجره محفل روضه مكاني از اندوه

      چه قدر لحظه ي آخر گريزي از تب بود
      به فكر مقتل و خَدُّالتريب و زينب بود

      دوباره بي تب و تاب حضور دعبل شد
      دوباره روضه ي گودال مَحرم دل شد

      دلش به خاكِ كف حجره يادي ازغم كرد
      تمام صحن حسينيه را محرَّم كرد

      رئوف عشق و محبت حديث سلسله را
      به نقل از خود جبريل،وقف عالم كرد

      دلم نشسته به پاي نماز بارانت
      تمام شهر دلم را شبيه زمزم كرد

      غروب چشم پُرابرش،غروب عاشورا
      حسين بركفِ گودال خسته و تنها

      به روي پيكر او جايِ تير و سرنيزه
      سلام قاري قرآن،سرتو بر نيزه!

      علی پور زمان

      *******************

      شب هم به قدر دیدۀ تو، پر ستاره نیست
      دریای غصه های دلت را، کناره نیست

      گفتی به خادمت که درِ حجره را ببند
      یعنی برای تشنگیت، راه چاره نیست

       آقا شبیه مار گزیده، به خود مپیچ
      آهسته تر، مگر جگرت، پاره پاره نیست؟

       بهتر که خواهرت دم آخر نیامده
      این صحنه ها که قابل درک و نظاره نیست

       داری به یاد جدّ خودت گریه می کنی
      روضه بخوان که جای گریز و اشاره نیست

      تو روی خاکِ حجره ای و خاک بر سرم
      اما تنت اسیر هجوم سواره نیست

      محمد امین سبکبار

      *******************


      خادمت پشت در قصر خبر می خواهد
      از شب مبهم این فتنه خبر می خواهد

      کاش آن خوشه مسموم زبانش می گفت:
      لب شیرین تو انگور مگر می خواهد؟

      تو عبا روی سرت می کشی و پا به زمین
      رفتنت تا به در خانه هنر می خواهد

      ای جگر گوشه که در حجره ی غم تنهایی
      زهر از جان تو انگار جگر می خواهد

      دل تو سوخته از درد به خود می پیچی
      لب خشکیده تو دیده تر می خواهد

      خوب شد اینکه جوادت به کنارت آمد
      پدرِ از نفس افتاده پسر می خواهد

      لحظه رفتن خود در نظرت می آمد
      روضه مرد غریبی که نفر می خواهد

      یاد آن حرف تو با ابن شبیب افتادم
      یاد آن دشنه که از جدّ تو سر می خواهد

      محمد امین سبکبار