آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      وحید قاسمی
      
      مانند مادرت شده ای، قد خمیده ای!
      آقا چرا عبا به سر خود کشیده ای !؟

       با درد کهنه ای به نظر راه می روی!؟
       مانند مادرت چقدر راه می روی!

       خونِ جگر به سینه به اجبار می دهی
       راهی نرفته! تکیه به دیوار می دهی

      داغ غریبی تو، نمک بر جگر زند
       خواهر نداشتی که برایت به سر زند

       این جا مدینه نیست، چرا دل خوری شما!؟
       در کوچه های طوس زمین می خوری چرا؟

       با «یاعلی» به زانوی خسته توان بده
       خاک لباس های خودت را تکان بده

       مقداری از عبای شما پاره شد، ولی...
       نیزه نزد کسی به تو از کینه ی علی

       این جا کسی به پیرهن تو نظر نداشت
       فکر و خیال گندم ری را به سر نداشت

       این جا کسی به غارت انگشترت نرفت
      چشمی به سمت مقنعه ی خواهرت نرفت

*****************************

      محمد سهرابی
      
      انگور می دهند که قربانی ات کنند
      لازم نکرده دعوت مهمانی ات کنند

      صدها رواق در جگرت زهر باز کرد
      می خواستند آینه بندانی ات کنند

      هر شب تو بر غریبی خود گریه می کنی
      مردم اگر چه سجده ی سلطانی ات کنند

      تو نو به نو برای خودت گریه می کنی
      در صحن کهنه گر چه چراغانی ات کنند

      وقتی خدا غریبی ما را نگاه کرد
      فرمود تا حسین خراسانی ات کنند

      زن های طوس مثل زنان بنی اسد
      جمعند تا عزای پریشانی ات کنند

      معصومه را به همرهی خود کشانده ای
      تا قبله گاه زینب ایرانی ات کنند
     

*****************************

      محمد امین سبکبار
      
      شب هم به قدر دیدۀ تو، پر ستاره نیست
      دریای غصه های دلت را، کناره نیست

      گفتی به خادمت که درِ حجره را ببند
      یعنی برای تشنگیت، راه چاره نیست

       آقا شبیه مار گزیده، به خود مپیچ
      آهسته تر، مگر جگرت، پاره پاره نیست؟

       بهتر که خواهرت دم آخر نیامده
      این صحنه ها که قابل درک و نظاره نیست

       داری به یاد جدّ خودت گریه می کنی
      روضه بخوان که جای گریز و اشاره نیست

      تو روی خاکِ حجره ای و خاک بر سرم
      اما تنت اسیر هجوم سواره نیست

*****************************

      محمد امین سبکبار
      
      خادمت پشت در قصر خبر می خواهد
      از شب مبهم این فتنه سحر می خواهد

      کاش آن خوشه ی مسموم زبانش می گفت :
      لب شیرین تو انگور مگر می خواهد؟

      تو عبا روی سرت می کشی و پا به زمین
      رفتنت تا به در حجره هنر می خواهد

      ای جگر گوشه که در حجره ی غم تنهایی
      زهر از جان تو انگار جگر می خواهد

      جگرت سوخته از درد به خود می پیچی
      لب خشکیده ی تو دیده ی تر می خواهد

      خوب شد این که جوادت به کنارت آمد
      پدر از نفس افتاده پسر می خواهد

      لحظه ی رفتن خود در نظرت می آمد
      روضه ی مرد غریبی که نفر می خواهد

      یاد آن حرف تو با ابن شبیب افتادم
      یاد آن دشنه که از جد تو سر می خواهد

*****************************

      علی پور زمان
      
      نگاه خیس قلم روی دفترم افتاد
      كنار حجره امامی رئوف جان می داد

      تمام حجره پر از التهاب بود و سكوت
      نوای تشنۀ آب آب بود و سكوت

      جواد از سوی باب الجواد می آید
      و مادری شده محزون كنار او شاید

      نَفَس نَفَس زده در كوچه های بارانی
      و همنوا شده با نالۀ خراسانی

      خدا نكرده اگر ناگهان زمین می خورد
      تمام كوچه پر از گرد وخاكِ طوفانی

      نگاه و صورت او سرخ، من نمی دانم
      كه جام زهر، و یا دست سنگی ثانی؟

      عبا به روی سرش آسمانی از اندوه
      و حجره محفل روضه مكانی از اندوه

      چه قدر لحظۀ آخر گریزی از تب بود
      به فكر مقتل و خَدُّ التریب و زینب بود

      دوباره بی تب و تاب حضور دعبل شد
      دوباره روضۀ گودال مَحرم دل شد

      دلش به خاكِ كف حجره یادی از غم كرد
      تمام صحن حسینیه را محرَّم كرد

      رئوف عشق و محبت حدیث سلسله را
      به نقل از خود جبریل، وقف عالم كرد

      دلم نشسته به پای نماز بارانت
      تمام شهر دلم را شبیه زمزم كرد

      غروب چشم پُر ابرش، غروب عاشورا
      حسین بر كفِ گودال خسته و تنها

      به روی پیكر او جایِ تیر و سر نیزه
      سلام قاری قرآن، سر تو بر نیزه!؟

*****************************

      غلامرضا سازگار
      
      مه برج ایمان، علی ابن موسی
      دُر دُرج امکان، علی ابن موسی

      سپهر امامت، محیط کرامت
      یم جود و احسان، علی ابن موسی

      به آدم دهی دَم، به موسی دهی یَد
      به عیسی دهی جان، علی ابن موسی

      ولای تو باشد کمال ولایت
      میان امامان، علی ابن موسی

      تویی قدر و کوثر، تویی نور و فرقان
      تویی آل عمران، علی ابن موسی

      وجود تو ای جانِ جان، جانِ جان است
      در آغوش ایران علی ابن موسی

      به چشم تو نازم کز آن شیرِ پرده
      شود شیرِ غرّان، علی ابن موسی

      عجب نیست ناز ار کند مور راهت
      به تخت سلیمان، علی ابن موسی

      سُم آهویی را که ضامن شدی تو
      زند بوسه رضوان، علی ابن موسی

      بُوَد شیعه را در کمالِ تشیّع
      ولای تو میزان علی ابن موسی

      سزد جن و انس و ملک بر تو گرید
      چو دعبل ثنا خوان، علی ابن موسی

      عجب نیست کز رأفت و رحمت تو
      بَرَد بهره شیطان، علی ابن موسی

      دل مرده گردد به خاک تو زنده
      چو باغ از بهاران، علی ابن موسی  

      غباری که روی ضریحت نشیند
      شفا خیزد از آن، علی ابن موسی

      شود با نسیم بهشتِ حریمت
      جهنم گلستان، علی ابن موسی

      سزد انبیا در طواف مزارت
      بخوانند قرآن، علی ابن موسی

      دهد قبّه ات نور بر چشم گردون
      چو مهر درخشان، علی ابن موسی

      بَرد در حریم تو دست توسّل
      دو صد پور عمران، علی ابن موسی

      تو نوحیّ و ایران چو کشتی، چه بیمش
      ز امواج طوفان، علی ابن موسی

      کند جن و انس و ملک درد خود را
      به خاک تو درمان، علی ابن موسی

      همه آفرینش بود سفره ی تو
      همه خلق، مهمان، علی ابن موسی

      تو شاه جهانی خوانند خَلقت
      غریب خراسان، علی ابن موسی

      تو در قصر مأمون شب و روز بودی
      چو یوسف به زندان، علی ابن موسی

      لبت بود خندان، دلت بود گریان
      غمت بود پنهان، علی ابن موسی

      به غم های ناگفته ات باد جاری
      سرشکم به دامان، علی ابن موسی

      تو را بارها، بارها کُشت مامون
      به رنج فراوان، علی ابن موسی

      نباید که با هیفده خواهر آخر
      تو تنها دهی جان، علی ابن موسی

      تو مسموم گشتی، دگر جسم پاکت
      نشد سنگ باران، علی ابن موسی

      تو دیگر جوادت نشد اِرباً اِربا
      ز شمشیرِ بُرّان، علی ابن موسی

      تو دستِ جدا گشته از تن ندیدی
      به خاک بیابان، علی ابن موسی

      تو شش ماهه طفلت در آغوش گرمت
      نشد تشنه قربان، علی ابن موسی

      دریغا، دریغا که با آل عصمت
      شکستند پیمان، علی ابن موسی

      به میثم نگاهی، که با خود ندارد
      به جز کوه عصیان، علی ابن موسی

*****************************

     علی اکبر لطیفیان

      نام تو را بردم زمستانم بهاری شد
      در خشکسالی دلم صد چشمه جاری شد

      بعد از زمانی که گدایی تو را کردم
      دار و ندار من عجب دار و نداری شد

      گفتند جای توست دل را شست و شو کردم
      پس می شود از خادمان افتخاری شد

      می خواستند از هر طرف تو جلوه گر باشی
      این گونه شد دور حرم آیینه کاری شد

      گاهی اسیری لذت آهو شدن دارد
      بیچاره آن که از نگاه تو فراری شد

      گرد ضریحت با من و گرد دلم با تو
      بی تو دوباره این دلم گرد و غباری شد

      من سائل بی چیز اطراف حرم هستم
      من سال های سال دنبال کرم هستم

      انگور سرخی سبز کرده دست و پایت را
      تغییر داده حالت حال و هوایت را

        ای خاک عالم بر سرم، حالا که می آیی
      از چه کشیدی بر سر و رویت عبایت را

      تو سعی خود را می کنی و باز می افتی
      این زهر خیلی ناتوان کرده است پایت را

      وقت زمین خوردن صدا در کوچه می پیچد
      آری شنیدند آسمانی ها صدایت را

      وقتی لبت خشکید و چشمت ناتوان تر شد
      در حجره ی در بسته دیدی کربلایت را

      در حجره ای افتاده ای و تشنگی داری
      تو کربلای دیگر در حال تکراری

      قسمت نشد خواهر کنار پیکرت باشد
      بد شد، نشد امروز بالای سرت باشد

      بد جو داری روی خاک از درد می پیچی
      ای وای اگر امروز روز آخرت باشد

      حیف از سر تو نیست روی خاک افتاده؟!
      باید سرت الآن به دست خواهرت باشد

      وقتی شروع روضه های ما بیان توست
      خوب است پایانش بیان دیگرت باشد

      یابن شیب آیا شهید بی کفن دیدی؟
      در لا به لای نیزه ، پاره پاره تن دیدی؟

*****************************

      علی اکبر لطیفیان
      
      دل همیشه غریبم هوایتان کرده است
      هواى گریه پایین پایتان کرده است

      وَ گیوه‏هاى مرا رد پاى غمگینت
      مسافر سحر کوچه هایتان کرده است

      خداش خیر دهد آن کسى که بال مرا
      کبوتر حرم باصفایتان کرده است

      چگونه لطف ندارى به این دو چشمى که
      کنار پنجره هایت صدایتان کرده است ؟

      چگونه از تو نگیرم نجات فردا را؟
      خدا براى همین‏ها سوایتان کرده است

      چرا امید ندارى مدینه برگردى؟
      مگر نه آنکه خدا هم دعایتان کرده است ؟

      میان شهر مدینه یگانه خواهرتان
      چه نذرهاى بزرگى برایتان کرده است

      تو آن نماز غریب همیشه‏ها هستى
      که کوچه‏هاى خراسان قضایتان کرده است

      سپیده‏اى و به رنگ شفق در آمده‏اى
      کدام زهر ستم جابجایتان کرده است

*****************************

      علی اکبر لطیفیان
      
      نیلی ترین رنگ ها بر پیکرش بود
      معلوم بود امروز روز آخرش بود

      معلوم بود آقای ما را زهر دادند
      وقتی که می آمد عبایش بر سرش بود

      دستی به پهلوی پر از درد خویش داشت
      بر شانه دیوار دست دیگرش بود

      دختر ندارد تا که دستش را بگیرد
      پس لااقل ای کاش آنجا خواهرش بود

      پا شد خودش را جمع کرد اما زمین خورد
      این ضعف خیلی مایه درد سرش بود

      اصلاً زمین خوردن برای او طبیعی است
      از بس که دنبال صدای مادرش بود

      در حجره بی فرش خود افتاده بود و
      تصویری از گودال در چشم ترش بود

      می گفت یا جدا "چرا خاکت نکردند "
      حتی "کفن بر جسم صد چاکت نکردند "

*****************************

      محمدجوادغفورزاده(شفق)
      
      مدینه! بی تو شب من سحر نمی گردد
      شب فراق از این تیره تر نمی گردد

      مدینه! شب همه شب با ستاره های صبور
      بگو که شام غریبان سحر نمی گردد

      مدینه! تشنه وصل توأم، ولی چه کنم
      نهال آرزویم، بارور نمی گردد

      مدینه! از همه نخل های تشنه بپرس
      مگر کسی که سفر رفت برنمی گردد؟

      مدینه! سکه به نامم زدند و نیست شبی
      که دست و دامنم از اشک تر نمی گردد

      مدینه! سینه من تنگ شد در این غربت
      چرا مدار فلک تند تر نمی گردد؟

      مدینه! گوشه غربت چه عالمی دارد
      کسی ز راز دلم با خبر نمی گردد

      مدینه! در عجبم من که خوشه انگور
      چرا ز سوز دلم شعله ور نمی گردد؟

*****************************

      جواد محمد زمانی
        
      گل می کند بهار تو در باغ سینه ها
      پر می شود ز باده ی تو آبگینه ها

      نقاره می زنند به بامت فرشتگان
      حتما شفا گرفته ز دست تو سینه ها

      دیگر غریب نیستی ای آشنا ترین
      تایید می کند سخنم را قرینه ها

      اول همین که سمت حریم تو آمدند
      صدها هزار مرد غریب از مدینه ها

      دیگر هم آن که از نفس تو غریب ماند
      در سینه های عاشق وصل تو کینه ها

      تجدید کن حکومت خود را به قلبها
      اینجا فراهم است برایت زمینه ها

      گرم فضا نوردی خوف و رجا شدیم
      آیا به ما نمی رسد آخر سفینه ها

      دارد حکایت ازدل عشاق گنبدت
      یعنی که زرد باد رخ از عشق بی حدت 
 
      هر سر که از خیال تو پر شور می شود
      دریای بر کرانه ای از نور می شود

      در شعله ی محبت تو سینه تا گداخت
      غرق تجلی است وشب طور می شود

      با هر “وان یکاد” لبان فرشته ها
      صد چشم زخم از حرمت دور می شود

      فردا که موج خیز هراس است زائرت
      در ساحل نجات تو محشور می شود

      با پلک بسته آمده دشمن به جنگ تو
      از بس حریم قدس تو پر نور می شود

      چون حوض کوثر است گوارا عقیق تو
      فوق بهشت آمده صحن عتیق تو

      ما را به گوشه حرم خود مقیم کن
      مهمان مهربانی دست کریم کن

      تا شعله زار شوق تو بالی بگسترد
      ای صبح، دشت عاطفه را پر نسیم کن

      دربانی حریم تو در آرزوی ماست
      ما را عصا به دست بخواه و کلیم کن

      مژگان ما که سمت شکوه تو وا شده است
      وقف غبار روبی فرش و گلیم کن

      بی اطلاع از اول و از آخر خودیم
      ما را که حادثیم، رهین قدیم کن

      این دل ز جنس پنجره فولاد تو نبود
      یعنی که زود می شکند از فراق، زود

      خورشید گرم چیدن بوسه زماه توست
      گلدسته ها منادی شوق پگاه توست

      آری شگفت نیست که بی سایه می روی
      خورشید هم زسایه نشینان ماه توست

      از چشم آهوان حرم می توان شنید
      این دشتها به شوق شکار نگاه توست

      بالای کاشی حرم تو نوشته است
      هرجا دلی شکست همان بارگاه توست

      با این که سال هاست سوی طوس رفته ای
      اما هنوز چشم مدینه به راه توست

      یعنی که کاش فصل غریبی گذشته بود
      دیگر مسافرم زسفر بازگشته بود

      هرچند سبز مانده گلستان باورت
      آیینه ای جز آه نداری برابرت
      راه از مدینه تا به خراسان مگر کم است
      با شوق دیدنت شده آواره خواهرت
      دیگر دلی به یاد دل تو نمی طپد
      بالی نمانده است برای کبوترت
      …
      مثل نسیم می رسد از ره جواد تو
      یعنی نمی نهی به روی خاکها سرت

      تنها به خاک کرب و بلا سرنهاده بود
      مردی که داشت نوحه گری مثل مادرت

      اشک تو هست تا به ابد روضه خوانمان
      تا کربلاست همسفر کاروانمان

  
*****************************

     غلامرضا سازگار
      
      کار تو همه مهر و وفا بود رضا جان
      پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

      آن لحظه که پرپر زدی و آه کشیدی
      معصومه ی مظلومه، کجا بود رضا جان
 
      بر دیدنت آمد چو جوادت ز مدینه
      سوز جگرش، یا ابتا بود رضا جان

      تنها نه جگر، شمع‌صفت شد بدنت آب
      کی قتل تو اینگونه روا بود، رضا جان

      تو ناله زدی، در وسط حجره و زهرا
      بالای سرت نوحه‌سرا بود رضا جان

      یک چشم تو در راه، به دیدار جوادت
      چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان

      جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها
      این زهر، برای تو شفا بود رضا جان

      از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت
      اما به لبت، ذکر خدا بود رضا جان

      روزی که نبودیم در این عالم خاکی
      در سینه ی ما، سوز شما بود رضا جان

      از خویش مران «میثم» افتاده ز پا را
      عمری درِ این خانه گدا بود رضا جان

*****************************

      محمد علی بیابانی
      
      شنیده ام که خودت در زمان پر زدنت
      بروی خاک رها گشت پیکر و بدنت

      هزار لاله روان شد ز گوشه دهنت
      غریب بودی و خون شد تمام پیرهنت

      ز سوز زهر اگرچه به خویش پیچیدی
      ولی زمان غروبت جواد را دیدی

      اگرچه جز پسرت کس نبود در بر تو؟
      ولی ندید تنت را به خاک خواهر تو

      به زیر سم ستوران نرفت پیکر تو
      اسیر پنجه سرنیزه ها نشد سرتو

      حسین گفتم و قلبت شکست آقا جان
      به دل غبار محرم نشست آقا جان

*****************************

      محمد علی بیابانی
      
      دوباره پای من و آستان حضرت تو
      سر ارادت و خاک سرای جنت تو

      وباز سفره لطف تو و عنایت تو
      کویر دست من و بارش کرامت تو

      امـــــــــام مشـــــــرقی عالم وجود رضا
      سحاب رحمت حق آسمان جود رضا

      دوباره مثل همیشه رساندیم آقا
      میان این همه دلداده خواندیم آقا

      خودم نیامده ام . . . تو کشاندیم آفا
      سلام داده نداده . . . تکاندیم آفا

      شکستم و به نگاه تو سلسبیل شدم
      و پشت پنجره فولادتان دخیل شدم

      میان صحن تو برگ برات می دادند
      مداد عفو گنه را دوات می دادند

      به زائران شکسته ثبات می دادند
      شراب کوثر و آب حیات می دادند

      من آمدم که مریض مرا شفا بدهی
      من آمدم که به من اذن کربلا بدهی

      همینکه میرسم . . . از چشم های بارانی
      هزار حاجت ناگفته را تو میخوانی

      در انتظار تو هستم . . . خودت که میدانی
      درست مثل همان پیرمرد سلمانی

      نشسته ام به تمنای چشم هایت من
      بیا که سربگذارم به زیر پایت من

      شنیده ام که خودت در زمان پر زدنت
      بروی خاک رها گشت پیکر و بدنت

      هزار لاله روان شد ز گوشه دهنت
      غریب بودی و خون شد تمام پیرهنت

      ز سوز زهر اگرچه به خویش پیچیدی
      ولی زمان غــــــــروبت جواد را دیدی

      اگرچه جز پسرت کس نبود در بر تو
      ولی ندید تنت را به خاک خواهر تو

      به زیر سم ستوران نرفت پیکر تو
      اسیر پنجه سرنیزه ها نشد سر تو

      حسین گفتم و قلبت شکست آفا جان
      به دل غبار محرم نشست آقا جان

*****************************

      محمود ژولیده
      
      دلم برای تو پر می کشد امام غریب
      غمت ز سینه شرر می کشد امام غریب

      زیارت تو که فوق همه زیارت هاست
      دل مرا به سفر می کشد امام غریب

      نگاه حسرت زائر به دیده منت
      ز خاک پات اثر می کشد امام غریب

      غبار جلوه نورانی قدمگاهت
      چه سرمه ای به بصر می کشد امام غریب

      چه نعمتی است که شوق زیارت حرمت
      مرا به دیده تر می کشد امام غریب

      چه با صفاست که آغوش مهربانی تو
      مرا همیشه به بر می کشد امام غریب

      فدای خوی رئوف تو ای گل زهرا
      که دست مهر به سر می کشد امام غریب 
 
      چه باغبان نجیبی که با نوازش خود
      ز خار خسته ثمر می کشد امام غریب

      همین که خسته ز باب الجواد می آیم
      شب دلم به سحر می کشد امام غریب

      لبم ز بوسه خاک قدوم بی بهره است
      که نقش بوسه به در می کشد امام غریب

      دل رمیده شبیه کبوتری خسته
      ز صحن قدس تو پر می کشد امام غریب

      تو آن رئوف تر از مادر و پدرهایی
      که ناز را به نظر می کشد امام غریب

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: