آموزش مداحی و اشعار مذهبی

  
    وحید قاسمی

      قسمت این بود بال و پر نزنی
      مرد بیمار خیمه ها باشی
      حکمت این بود روی نی نروی
      راوی رنج نینوا باشی

      **

      چقدر گریه کردی آقاجان
      مژه هایت به زحمت افتادند
      قمری قطعه قطعه را دیدی
      ناله هایت به لکنت افتادند

      **

      سربریدند پیش چشمانت
      دشتی از لاله و اقاقی را
      پس گرفتید از یزید آخر
      علم با شکوه ساقی را !؟

      **

      کربلا خاطرات تلخی داشت
      ساربان را نمی بری از یاد
      تا قیام ِ قیامت آقاجان
      خیزران را نمی بری از یاد

      **

      خون این باغ، گردن ِ پاییز
      یاس همرنگ ارغوان می شد
      چه خبر بود دور ِ طشت طلا
      عمه ات داشت نصف ِ جان می شد

      **

       کاش مادر تو را نمی زایید!
      گله از دست ِ زندگی داری
      دیدن آب ، آتشت می زد
      دل خونی ز تشنگی داری

      **
      تا نگاهت به دشنه ای می خورد
      جگرت درد می گرفت آقا
      تا جوانی رشید می دیدی
      کمرت درد می گرفت آقا

      ** 

      جمل شام پیش ِ رویت بود
      خطبه ات تیغ ذوالفقارت بود
      «السلام علیک یا عطشان»
      ذکر لبهای روضه دارت بود

      **

      پدرت خواند از سر نیزه
      تا ببینند اهل قرآنی اید
      عاقبت کاخ شام ثابت کرد
      که شما مردمی مسلمانی اید

      **

      سوخت عمامه ات، بمیرم من
      سوختن ارث ِ مادری شماست
      گرچه در بندی از تو می ترسند
      علتش خوی ِ حیدری شماست

      **

      خون خورشید در رگت جاری
      از بنی هاشمی، یلی هستی
      دستهای تو را به هم بستند
      هرچه باشد توهم علی هستی

      **

      کاش می مُردم و نمی خواندم
      سر بازارها تو را بردند
      نیزه داران عبای دوشت را
      جای سوغات کربلا بردند

***********************
      
      علی اکبر لطیفیان

      كوچه هاي مدينه و بوي
      زخمهاي تني كه مي آيد
      چشم هاي سپيد يعقوب و
      بوي پيراهني كه مي آيد

      **
      مرد سجاده اي كه درك نكرد
      هيچ كس آيه ي مقامش را
      در هياهوي شهر كوفه نداد
      هيچ كس پاسخ سلامش را

      **
      تا عزاداريش شروع شود
      ديدن شيرخواره اي كافيست
      تا صدايش به گوش ما برسد
      ديدن گوشواره اي كافيست

      **
      وقت افطار كردنش هر شب
      تا كه چشمش به آب مي افتاد
      تشنگي ضريح لبهايش
      ياد طفل رباب مي افتاد

      **
      من نميدانم اينكه خاكستر
      چه به روز سر امام آورد
      زير زنجير پيكر زردش
      معجزه بود اگر دوام آورد

      **
      گيرم از دست كوفه راحت شد
      سنگ طفلان شام را چه كند؟
      گيرم از دست كوچه سنگ نخورد
      مردم پشت بام را چه كند؟

      **
      تا كه اين مرد قافله زنده ست
      حرفي از طفل كاروان نزنيد
      پيش اين مرد گريه ، جانِ حسين
      حرفي از چوب خيزران نزنيد

***********************
      
         
      دلسوخته،شبيه دل خيمه ها شده
      مانند پاره پيروهني نخ نما شده
      
      دارم هنوز بر سرم عمامه اي که سوخت
      بغض گلوي سوخته ام بي صدا شده
      
      دارم به روي گردن خود دست مي کشم
      ديدم که زخم کهنه ي سر بسته وا شده
      
      با ياد شام سينه ي من تير مي کشد
      اين سينه زخم خورده ي آن کوچه ها شده
      
      واي از کمان و حرمله و نيش خند او
      واي از رباب و اصغر از ني رها شده
      
      ديدم طناب دور گلوي رقيه را
      زنجير داغ مرحم يک زخم پا شده
      
      مانند خواهرم کمرم درد مي کند
      گويي که مهره ي کمرم جابه جا شده

***********************

      
      مسعود یوسف پور
 
      روزی که بسته در غل و زنجیر می شدی
      زخمی ترین تراوش تقدیر می شدی
      
      هفت آسمان کنار تو در حال گریه بود
      وقتی درون خیمه زمین گیر می شدی
      
      مأمور صبر بودی و در ظهر کربلا
      انگار از وجود خودت سیر می شدی
      
      دشمن خیال کرد که تنها شدی ولی
      در چشم خیس قافله تکثیر می شدی
      
      حالا سوار ناقه ی عریان، قدم، قدم
      با هر نگاه سمت حرم پیر می شدی

***********************
      
       محمد رضا رضایی

      داغی نشانده بر جگرت ،  یاد کربلا
      خون میرود ز چشم ترت ، یاد کربلا
      
      زینب ، سکینه ، گریه و طفل رباب و آب
      می آورند در نظرت ، یاد کربلا
      
      با زخمی از تسلَی ِ زنجیر ِ سلسله
      مانده به روی بال و پرت ، یاد کربلا
      
      با خطبه های بی بدلت زنده کرده ای
      در لحظه لحظـۀ  سفرت ، یاد کربلا
      
      از قتل صبر روضه بخوان ای امام صبر
      با سوز ِ آه شعله ورت ، یاد کربلا
      
      از سجده های لشکر شمشیر و نیزه ها
      از خنجر و سر پدرت ، یاد کربلا
      
      از لحظه ای که غارت خیمه شروع شد
      آتش گرفت دور و برت ، یاد کربلا
      
      تا صبح حشر ضامن این دین و پرچم است
      یاد محرم و صفرت ، یاد کربلا
      
      این جلوه های اشک ِ عزا در صحیفه است
      یاد خدا ، شب و سحرت ، یاد کربلا

***********************

      نجمه پور ملکی
    
       بیمار دشت کرب و بلا با اجازه ات
      رفتم سراغ شعر شما با اجاز ه ات
      
      حالا که تو جزء بکائین عالمی
      من هم شدم ز اهل بکا با اجازه ات
      
      گفتم کمی حال و هوایم عوض شود
      رفتم سراغ طشت طلا با اجازه ات
      
      رفتم میان خیمه ارباب و با سلام
      گفتم که ای خون خدا... با اجازه ات
      
      دست تو هم بسته به زنجیر و خوانده ام
      امشب تو را شیر خدا با اجازه ات
      
      دیدم چه قدر کرب و بلایی عجیب بود
      چون فاطمه بستر آقا غریب بود
      
      چه بستری که بوی عبادت گرفته بود
      بیمار ما درد شهادت گرفته بود
      
      در خیمه دیده بود که اکبر شهید شد
      با گریه سر به زانوی حسرت گرفته بود
      
      می خواست تا یاری خون خدا کند
      بیماری اش دو مرتبه قوت گرفته بود
      
      آمد کشان کشان ز حرم سمت قتلگاه
      آخر دلش هوای تلاوت گرفته بود
      
      بر روی نیزه ها سر ببریده را که دید
      روح از تنش اراده رحلت گرفته بود
      
      زینب رسید و جان دوباره به سینه داد
      با آیه های صبر، دلش را سکینه داد  
      
      باید شما بمانی و راوی غم شوی
      از غربت امام زمانِ تو خم شوی
      
      باید شما بمانی و در کوچه های شام
      با خواهران کوچکتان هم قدم شوی
      
      باید شما بعد ابالفضلِ این حرم
      یک اربعین صاحب مشک و علم شوی
      
      وقت هجوم خیمه، تو سینه سپر کنی
      اذن فرار داده و مدد حرم شوی
      
      با خطبه های شام خودت هم چو فاطمه
      طوفان ویران گر کاخ ستم شوی
      
      در قالب دعا امامت به پا کنی
      با روضه های آب ، قیامت به پا کنی
      
      کارم به شعر شام تو افتاده وای من
      از جمله ام سلام تو افتاده وای من
      
      رفتی رکاب عمه بگیری ولی نشد
      از ناقه اش؟ زمام تو افتاده وای من
      
      ماندم چگونه چشم تو بیرون خیمه گاه
      بر پیکر امام تو افتاده وای من
      
      در بین خطبه های تو با خندهٔ یزید
      گر وقفه در کلام تو افتاده وای من
      
      چیزی ز انقلاب عظیم تو کم نکرد
      جز خیزران، قامت سرو تو خم نکرد
      
      وقتش شده که خطبه بخوانی برای ما
      آقا بگو منم پسر زمزم و صفا
      
      بر منبر رسول خدا بین اهل شام
      روضه بخوان ز کشته عطشان کربلا
      
      یک اربعین شانه و بازوی خسته ات
      خاکم به سر بسته به بازوی عمه ها
      
      از نیزه دار رأس بریده برو بخواه
      بازی نکن برابر چشم زنان ما
       
      قلبم اگر گرفت، فقط کار امشب است
      امشب دوباره گریهٔ من مال زینب است

***********************

      
      باز گریان غم هم نفسی باید شد
      زائر مرغ غریب قفسی باید شد
      باز یک عده جفا ، زخم روی زخم زدند
      از قضا باز عزادار کسی باید شد

      **
      باید امشب همه از شوق پر و بال شویم
      تا عزادار عزادار چهل سال شویم
      کاسه ای اشک بگیریم روی دست وَ بعد
      راهی روضه ی پیغمبر گودال شویم

      **
      آن کسی که همه اش گریه ی عاشورا بود
      آب می دید به یاد جگر سقا بود
      چشمایش همه شب هیأت واویلا داشت
      تا نفس داشت فقط گریه کن بابا بود

      **
      زهر نوشید وَ تب کرد محیط جگرش
      گُر گرفت از عطش و سوخت همه بال و پرش
      خشک شد جُلگه ی لبهاش و با خشکی لب
      روضه می خواند به یاد لب خشک پدرش

      **
      آن کسی که خود خورشید به پایش افتاد
      ناگهان رعشه بر اندام رسایش افتاد
      ضعف شد چیره و زیر بغلش خالی شد
      از روی شانه ی افتاده عبایش افتاد

      **
      واي از ريش سپيدش كه حنايي شده بود
      ناله اش گفتن اسمي سه هجايي شده بود
      دم مغرب افق شهر مدينه اما
      جهت قبله ي او كرب و بلايي شده بود

      **
      اين هم از ماهيت نفس نفيس خاك است
      سر آقا به روي دامن خيس خاك است
      همه اش سجده شده مثل پدر در گودال
      خاك سجاده و سجاد انيس خاك است

      **
      گاه آهسته فقط واي برادر مي خواند
      لب تشنه «قتلوا» بود كه از بَر مي خواند
      اشك مي ريخت وَ هر آينه مي گفت حسين
      تا دم مرگ فقط روضه ي حنجر مي خواند

      **
      تلخي زهر به كامش عسل و قند آمد
      بر لب پر تركش مطلع لبخند آمد
      جلوي چشم ترش كرببلا ظاهر شد
      يا اَبِ يا اَبِ گفت و نفسش بند آمد
      
      سعيد توفيقي
      
      ******************
      
    
      
      یعقوب کربلا چه قدر گریه میکنی
      از صبح زود تا به سحر گریه میکنی
      
      یعقوب را که غصه ی یوسف شکسته کرد
      داری برای چند نفر گریه میکنی
      
      وقتی که چشمهات می افتد به معجری
      حق داری ای عزیز اگر گریه میکنی
      
      این طفل را به جان خودت اب داده اند
      دیگر چرا میان گذر گریه میکنی
      
      از صبح تا غروب فقط نیزه میزدند
      داری به قتل صبر پدر گریه میکنی
      
      چشمت چرا ضعیف شده بی رمق شده
      یعقوب کربلا چقدر گریه میکنی
      
      بادیدن اسیر کجا میرود دلت
      بادیدن فقیر کجا میرود دلت
      
      علی اکبر لطیفیان
      
      *******************
      
     
      
      ای جلوه ی آیات خدا  حضرت سجاد
      وی قافله سالار سخن خانه ات آباد
      
      شمشیر دعای تو بریده ست سر شرک
      تا بوده چنان بوده و تا هست چنین باد
      
      انگار نسیمی تو، رها در نفس شهر
      «قد قامت»ِ تو شوکت صد قامت شمشاد
      
      در بغضِ تو صد مرثیه ی تلخ و جگرسوز
      در نطق دلاویز تو صد پنجره فریاد
      
      با اینهمه ای مرد چه تنها و غریبی
      بی گنبد و بی بقعه و بی پنجره فولاد
      
      ابراهیم قبله آرباطان
      
      ******************
      
     
      
       كاش ما هم كبوترت بوديم
       آستان بوس محضرت بوديم
      
       كاش با بال هاي خاكي مان
       لااقل سايه گسترت بوديم
      
       كاش ما هم به درد مي خورديم
       فرش قبر مطهرت بوديم
      
       كاش مي سوختيم از اين غربت
       شمع بالاي بسترت بوديم
      
       كاش مي شد كه مَحرمت بوديم
       عاشقانه ابوذرت بوديم
      
       كاش در كوچه ي بني هاشم
       پيش مرگان مادرت بوديم
      
       كاش ماه محرمي آقا
       يك دهه پاي منبرت بوديم
      
       كاش مي شد كه گريه كن هاي ...
      .... روضه ي تيغ وحنجرت بوديم
      
       كاش مي شد كه سينه زنهاي
       نوحه ي گريه آورت بوديم
      
       كاش در روز تشنگيِ محشر
       باده نوشان ساغرت بوديم
      
       در قيامت به گريه مي گوييم:
       كاش...اي كاش..نوكرت بوديم
      
      وحید قاسمی
      
      ********************
      
     
      
      از روزهاي قافله دلگير مي شوي
      هر روز چند مرتبه تو پير مي شوي ؟
      
      در شام شوم زخم زبانها چه مي كشي ؟
      كز روشناي عمر خودت سير مي شوي
      
      زخمي ست لحظه هاي تو مانند پيكرت
      از بس اسير طعنة زنجير مي شوي
      
      آيات صبح از لب قرآن شنيدني ست
      در كوچه هاي شام كه تكفير مي شوي
      
      خون جگر كه مي خوري از دستِ درد و داغ
      بي تاب بغضهاي گلوگير مي شوي
      
      با آه آهِ روضة ما اي امام اشك
      در هر نگاه آينه تكثير مي شوي
      
      خون گريه مي شوي تو و تا آخر الزمان
      از چشمها هميشه سرازير مي شوي
      
      یوسف رحیمی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: