آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      پا شدم آبله پیدا کردم
      از خودم فاصله پیدا کردم
      
      سعی کردم به تو مشغول شوم
      حیف شد مشغله پیدا کردم
      
      من، سر اینکه به تو دل دادم
      با همه مسأله پیدا کردم
      
      در نمازم خم ابروی تو را
      در قنوتم، گله پیدا کردم
      
      انتظار این همه انصاف نیست
      مردم فیصله پیدا کردم
      
      از خودم دور شدم کاری کن
      گم شدم، گور شدم کاری کن
      
      آفتاب شب یلدای همه
      گریه ی پشت تمنای همه
      
      هیچ کس فکر تنهایی تو نیست
      گریه کن جای خودت، جای همه
      
      بی تو دارند همه می میرند
      زود برگرد مسیحای همه
      
      همه شهر به چاه افتادند
      مددی یوسف زهرای همه
      
      بنشین تا بنشانی همه را
      دربیار از نگرانی همه را
      
      کاش می شد ز سفر برگردی
      با همان چند نفر برگردی
      
      چله ی اشک گرفتیم برات
      به امیدی که سحر برگردی
      
      مادرم گفت همین جا بشین
      بنشینم دم در برگردی
      
      سیزده قرن نشستند نشد
      بنشینم چقدر برگردی
      
      نور چشمان همه می رفتی
      قول دادی به نظر برگردی
      
      خشکسالیم کویریم بیا
      قبل از آنی که بمیریم بیا
      
      صابر خراسانی

*********************

      ما را در این شبها تمنا می نویسند
      مجذوب وصف و وصل لیلا می نویسند
      
      من قطره ای ناچیزم اما مطمئنم
      آخر مرا هم پای دریا می نویسند
      
      اصلا چه بهتر که مرا هم چند سالی
      کلب نگهبان همین جا می نویسند
      
      ایل و تبارم را که نوکر می نویسند
      ایل و تبارت را که آقا می نویسند
      
      امشب برای ما کمی باران بخواهید
      هر آنچه می گویی همان را می نویسند
      
      این طاق نصرت ها که بالا رفته ما را
      پروازهای رو به بالا می نویسند
      
      جمعی شما را رب ماها می نویسند
      جمعی شما را جای بابا می نویسند
      
      چشم من و دست کریمت مهربانا
      امشب صدایت می زنم من یا ابانا
      
      موجم که دارم میل طوفانی شدن را
      حین شعف پاره گریبانی شدن را
      
      با سائلت بودن دگر از یاد بردم
      من آرزوهای سلیمانی شدن را
      
      مثل تمام کوچه ها این قلب ما هم
      دارد تمنای چراغانی شدن را
      
      اصلا مرا هم پای این ریسه ببندید
      دارم سرِ آیینه بندانی شدن را
      
      آقا به جان خاک پایت قصد کردم
      از نو بنا سازم مسلمانی شدن را
      
      از نیمه ی شعبان و مهمانت گرفتیم
      اذن دخول ماه مهمانی شدن را
      
      حتی به شوق لیله القدرش ندادیم
      این حال خوبِ نیمه شعبانی شدن را
      
      تو لیله القدری و خورشید زمینی
      تو آخرین تیر امیرالمومنینی
      
      وقتی تو اینجایی بیا معنا ندارد
      آقا کجا هستی کجا معنا ندارد
      
      بیماری ما غفلت از یاد نگار است
      دور از طبیبان هم دوا معنا ندارد
      
      من که گناهم را کمی هم کم نکردم ...
      در معصیت این حرفها معنا ندارد
      
      تو وعده صدق خدا هستی و اینقدر
      آقا بیا ... آقا نیا ... معنا ندارد
      
      ای مهربانتر از پدر مادر چه گویم
      بی تو رسیدن به خدا معنا ندارد
      
      باید که نوکر سوی اربابش بیاید
      از ما به تو لفظ بیا معنا ندارد
      
      وقتی تو از دست دلم راضی نباشی
      یا ربنا یا ربنا معنا ندارد
      
      نگذار بین غفلت کبری بمانیم
      باید میان غیبت کبری بمانیم
      
      باید فراق و سوختن باشد همیشه
      در به دری از مرد و زن باشد همیشه
      
      پیغمبرانه دلبری کن مثل اینکه
      باید اویسی در قرن باشد همیشه ...
      
      آواره ی صحرا نماییدم چه باک است
      مجنون اگر دور از وطن باشد همیشه
      
      ای کاش نامم عبد تو باشد همیشه
      ای کاش نامت رب من باشد همیشه
      
      بی یوسفش تا کی دمادم چشم یعقوب
      دلخوش به بوی پیرهن باشد همیشه
      
      من خواستم ذکر نمازم تادم مرگ ...
      یا بن الحسن یا بن الحسن باشد همیشه
      
      اصلا میان ما دو تا باید همیشه
      حرف حسینِ بی کفن باشد همیشه
      
      امشب سخن از جمکران جایی ندارد
      جز کربلا این دل تمنایی ندارد
      
      جواد پرچمی

*********************

      این هفته زهر کجا مسیرم افتاد
      دیدم که چراغ و ریسه بستیم همه
      
      با گریه سلامی به تو داده گفتم:
      در راه عبور تو نشستیم همه
      
      شرمنده نکردیم برایت کاری
      یک عمر فقط دعا به دستیم همه
      
      حالا خوشمان یا بدمان می آید
      در پای عمل نفس پرستیم همه
      
      سرمایه عمر ما همین باشد و بس
      ما گریه کن حسین هستیم همه
      
      با روضه کوچه به خدا پیر شدیم
      چون حرمت مادرت شکستیم همه
      
      قاسم نعمتی

*********************

      تا دست کردگار تو را بی نشان نوشت
      گفتم مگر که می شود از آسمان نوشت؟
      حالا دگر که می شود و می توان نوشت
      باید تو را همیشه امام زمان نوشت
      
      هم کنیه ی عموی رشیدت به ابجدی
      گویی که غرق نام و نشان محمدی
      
      هر روز و شب سلام تو زهرای اطهر است
      بعد از سلام کلام تو زهرای اطهر است
      آماده ی قیام تو زهرای اطهر است
      پر واضح است امام تو زهرای اطهر است
      
      او منتظر نشسته که از تو خبر رسد
      آن غایبی که هست دمی در نظر رسد
      
      در صبح جمعه ای که نوشتند می رسی
      با آن لب شکر شکن قند می رسی
      کنج حیاطِ بیت خداوند می رسی
      می بینمت که با گل لبخند می رسی
      
      دستی به زلف یاری و دستی به ذوالفقار
      چون خیبر و علی و دم تیغ آبدار
      
      امشب برای ما ز امام حسن بگو
      کمتر شنیده ایم تو نام حسن بگو
      از قدرت نفوذ کلام حسن بگو
      از فتح کربلای قیام حسن بگو
      
      آماده ایم با تو که جشنی به پا کنیم
      صحنی برای حضرت قاسم بنا کنیم
      
      اشکی به رنگ سرخ ز چشمش چکیده است
      گنبد به غیر سرخ به چشمش ندیده است
      گوش فلک صدای کسی را شنیده است
      وقت عوض نمودن پرچم رسیده است
      
      آقا بیا به خاطر باران ظهور کن
      از کربلای تشنه ی دل ها عبور کن
      
      مست زلال باده ی میقات او شدم
      سرخوش به گوشه چشم و علامات او شدم
      وارد به خیمه گاه ملاقات او شدم
      زانو زدم و گرم مناجات او شدم
      
      دیدم صحیفه را که به اشکش روان بود
      باران خاطرات علی بر زبان بود
      
      سر منشاء تمام علوم خدا تویی
       اول تویی و آخر این کبریا تویی
      اوصاف ناشمرده و بی انتها تویی
      منظور حق ز آیه ی قالو بلی تویی
      
      از نسل باقری و خدا داده عزتت
      علم و وقار و عصمت و ایثار و شوکتت
      
      سنگم که زیر بار بلا کم تحمل است
      عمرم شبیه بوسه ای از صورت گل است
      فرشم به زیر پای شما از گلایل است
      ذکر و دعای حضرت صادق توسل است
      
      او انتظار روی شما را کشیده است
      شب را به یاد روی شما آرمیده است
      
      زندان اگر بلاست بلا را خریده ام
      زیباتر از جمال تو دلبر ندیده ام
      هر شب تو را کنار رخ مه کشیده ام
      من مزه ی ندیدن رویت چشیده ام
      
      با شور و اشتیاق بیا و نظاره کن
      درد فراق و دوری ما را تو چاره کن
      
      تو عابدی و عبدی و معبود و معبدی
      یعنی شهید و شاهد و مشهود و مشهدی
      از زائران عالم آل محمدی
      ما بین کربلا و طوس تو در رفت و آمدی
      
      سائل شدن به خاطر منت کشیدن است
      آهو شدن بهانه ی اکرام دیدن است
      
      دارد گواه می دهد این دل زیادی ام
      هر چند عاشق تو و حیدر نژادی ام
      باب المرادی ام من و باب المرادی ام
      من زنده از بلاد شمایم جوادی ام
      
      یا ایها العزیز تصدق به جود خود
      ما را ببر به صحن دو چشم وجود خود
      
      نذر نگاه دلبرتان جامعه به دست
      راهی شدم به سمت حرم یک رواق و بست
      یک گوشه ای نشستم و ایوان دل شکست
      گفتم که السلام و دلم مست مست مست
      
      با هر فراز جامعه جانم به در رود
      نوکر به پای نوکری اش جان و سر دهد
      
      این جا مجال دلبری از دلبری کم است
      چون اشک گل به صبح همه چشم ها نم است
      این خانواده هر دمشان عیسوی دم است
      خشمش هزار زلزله دارد یکی بم است
      
      در کنج صحن سامره سردابی ام کنید
      نوکر مرا صدا زده اربابی ام کنید
      
      یا ایها العزیز بیا وقت دیدن است
      دیگر زمان زمانه ی منت کشیدن است
      دیگر زمان حرکت و سویت دویدن است
      وقت سرودن از تو و جامه دریدن است
      
      ای آخرین بهار چرا دیر کرده ای؟
      معنای انتظار چرا دیر کرده ای؟
      
      محمدرضا ناصری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: