اشعار ولادت حضرت زهرا(سلام الله علیها)

      هی میکِشم گل مینویسم مادر من
      وقت توسل می نویسم مادر من

      من قصه های باورم را دوست دارم
      من عاشقانه مادرم را دوست دارم

      ای رحمت للعالمین خوانده تو را اُم
      خورشیدی و دور سرت دریای انجم

      ترکیب عشق و نور و احساس و حیایی
      تو چلّه ی پیغمبر اهل حرایی

      اول که عطر خاک و باران زد تو بودی
      وقتی نسیم سیب می آمد تو بودی

      آثار تو در جاده ی افلاک باقی ست
      یک جلوه ات در قصه ی لولاک باقی ست

      دست تو در روز قیامت بازِ باز است
      دست تو در امر شفاعت بازِ باز است

      ای ذکر تسبیح تو بعد از هر نمازم
      ایاک نعبد های جاری در نمازم

      ای دختر آیینه های بی تعلق
      هرچه سرودند از تو شعر بی تملق

      معراج اهل آسمان از دامن تو
      عطر خدا می آید از پیراهن تو

      کوثر توئی ما تشنه کامان تو هستیم
      ما مستحق لقمه ی نان تو هستیم

      باران شما و ما همه خاک کویریم
      بر ما ببار از تشنگی اینجا نمیریم

      ای وصف تو در آیه های پاک کوثر
      ای بوسه بر دست شما داده پیمبر

      ای گرد خاک چادرت خورشید تابان
      از چادر تو صد یهودی شد مسلمان

      آئینه ی تقدیس در دنیای پیشین
      ای لیله القدر پیمبرهای پیشین

      ما با تو ترسی از شب محشر نداریم
      خود را فقط در دست لطفت می سپاریم

      ای احترامت واجب بر هر پیمبر
      ای آسمان روشن شب های حیدر

      خورشید بعد از دیدنت در تابش آمد
      عالم پِی دستاس تو در چرخش امد

      بر آسمان عشق حیدر دل که دادی
      پیراهنت را هدیه بر سائل که دادی

      عالم به دستان عطایت آفرین گفت
      بر بخشش بی انتهایت آفرین گفت

      شور نمازت تا خدا بالا گرفته
      اینگونه نامت کنیه ی زهرا گرفته

      ای خادمت آسیه و حوا و مریم
      چشم همه بر دست تو چشمان ما هم

      گاهی گلو از مهر تو تر می نمایم
      بنگر چگونه بی شما سر می نمایم

      امروز جمعه؛ روز آقای غریبی ست
      بانوی من بی صاحبی درد عجیبی ست

      دیگر کسی چشم انتظار آسمان نیست
      چشم انتظار مهدی صاحب زمان نیست

      ندبه گذشت و حضرت دریا نیامد
      گاه سمات آمد ولی آقا نیامد

      بانو قسم بر پهلوی آزرده ی تو
      بر چهره ی در کوچه سیلی خورده ی تو

      امشب بگو مهدی بیاید ما غریبیم
      آقای هم عهدی بیاید ما غریبیم

    شاعر : ?????

      *********************

      ای نفس های حضرت دریا
      باعث بهترین خلقت ها

      لفظ لولاک ما خلقتکما
      کرده تصویب گفته های مرا

      از تو سرشار می شود بانو
      چشمه های زلال فیض خدا

      لحظه های اجابت سبز است
      دست خود را که می بری بالا

      بانوی سایه گستر محشر
       مادر مهربان این دنیا

      یک نخ وصله های تو کافی است
      از برای شفاعت فردا

      علت خلقت علی و رسول
      السلام علیک یا زهرا

      فاطمه روح ربنای علی
      مادر بچه شیعه های علی

      مثل شبنم به رنگ بارانی
      با صلابت شبیه طوفانی

      آیه هایت اگر چه کوتاه است
      جاده خیر توست طولانی

      سفره عرش باز شد وقتی
      که تو مشغول پختن نانی

      آسمان مدینه روشن شد
      هر شبی که نماز می خوانی

      من مسلمان چادرت هستم
      افتخارم همین مسلمانی

      با سه آیه تمامی خیری
      مادر آیه های قرآنی

      چرخ خلقت دگر نمی گردد
      آسیابی اگر نگردانی

      قدر آیینه آب می داند
       شأن تو بوتراب می داند

      جلوه ای از مقام تو کوثر
      دشمنان پیمبرت ابتر

      مادری کرده ای برای رسول
      حضرت عشق بهترین دختر

      نقش یا فاطمه است وقت نبرد
       نقش سربند حضرت حیدر

      پسرانت دو گوشواره تو
      دخترانت ستارگان سحر

      بانویی از اهالی صبحی
      از دل کوچه های شب نگذر

      طبخ نانت چقدر دیدن داشت
      طبخ نان همیشه ات مادر

      راستی نان برای ما داری
      مادر از حال و روزتان چه خبر؟

      سایه ات مستدام بر سر من
        خوش به حالم تویی تو مادرمن

         سفره داری و با کرم هستی
      علت اینکه می پرم هستی

             من خیالم چقدر آسوده ست
      روز محشر تو در برم هستی

      مادرانه کنار من بودی
       نام تو تا که می برم هستی

      من پسر خوانده توام بی بی
      تا ابد سایه سرم هستی

      تو خودت خواستی که شک نکنم
       مهربانی و مادرم هستی

      با وجودی که بی کرانه شدی
      مادرم از چه بی حرم هستی؟

            گوشه سینه ام حرم داری
        خوش به حالم که باورم داری

    شاعر : ?????

      *********************

      در خاطره ماندگار بودن
      همشیره ی ذوالفقار بودن
      حوریه و خانه دار بودن
      اینقدر بزرگوار بودن

      کار چه کسی است غیر زهرا
      ماییم و دعای خیر زهرا

      شأن تو کجا و بال ادراک
      افتاده به زیر پات افلاک
      منظور خدا حدیث لولاک
      ای خواستگارت پدرخاک

      مهریه ی هر که آب باشد
      همدوش ابوتراب باشد

      ای روح برابر پیمبر
      ای سوره ی کوثر پیمبر
      ای حیدر دیگر پیمبر
      ای آمنه مادر پیمبر

      ای سیب بهشت را نتیجه
      سرمایه ی حضرت خدیجه

      هر شـبنمی از سپیده گفتن
      یک عمر تو را قصـیده گفتن
      ایمان به تو را عقیده گفتن
      از شنیده و ندیده گفتن

      باید خودت از خودت بگویی
      از روز تولدت بگویی

      خانه ی تو قبله گاه مردم
      دستاس تو هم نخورده گندم
      ای تعصب امام هشتم
      ما زائرتان شدیم در قم

      در قلب علی مزار داری
      ای صاحب موت اختیاری

      صابر خراسانی

      *********************

      دختر نازنين پيغمبر
      حاصل اربعين پيغمبر

      در صداي تو مرتضي ميديد
      لهجه ي دلنشين پيغمبر

      عرق چهره ي تو بنشسته
      بر روي آستين پيغمبر

      احترام تو و علي بوده
      سخن آخرين پيغمبر

      أينَ زهرا بُود به رستاخيز
      جمله ي اولين پيغمبر

      وصف تو در بيان نميگنجد
      روح تو در زمان نميگنجد

      آمدي اي بهار زيبايي
      تا درآيد علي ز تنهايي

      هر كه شد عاشق غمت بانو
      ميكِشد كار او به رسوايي

      كرده عشقت مرا خيالاتي
      نام تو ميبرم به شيدايي

      دانش ما ز روح تو اندك
      ما همه قطره و تو دريايي

      از كسي كه به مجلست آيد
      مرتضي ميكند پذيرايي

      اي اسير نگاه تو حيدر
      ديده دارد به راه تو حيدر

      اي كه در اوج عشق و عرفاني
      نشدي غافل از خدا آني

      فرصت زندگي تو كوتاه
      قصه هاي غم تو طولاني

      با مدالي كه روي سينه ي توست
      قهرمان تمام دوراني

      در غم آن جمال پُر ابرت
      ديده هايم هميشه باراني

      شأن تو كمتر از علي نبُود
      هرچه داند علي تو ميداني

      اي به درد دلم دوا زهرا
      مدح تو ميكند خدا زهرا

      كوثري تو بدون مانندي
      در به روي گدا نميبندي

      تو چه زيبا دل از همه بردي
      اي بنازم بر اين هنرمندي

      چه كنم اي حبيبه ي طاها
      كه قبولم كني به فرزندي

      تا كه ديدي غريبي حيدر
      دل ز دنياي بي علي كندي

      به خدا كن سفارش ما را
      پيش ايزد تو آبرومندي

      روي سينه پلاك حيدري ام
      اولين مرتبه تو افكندي

      هر كجا نام تو بُود زهرا
      نظر مرتضاست بر آنجا

      اي نگاهت سپيده ي حيدر
      يار از ره رسيده ي حيدر

      هر تپش قلب تو علي گويد
      اي مصيبت كشيده ي حيدر

      علي از ديدن تو دلخوش بود
      روشنيِ دو ديده ي حيدر

      دله مجنون او اسيرت بود
      ليلي قد خميده ي حيدر

      تو به راه علي فدا گشتي
      فاطمه ، اي شهيده ي حيدر

      تو حمايتگر علي بودي
      همه جا در بر علي بودي

      مجتبي روشن روان

      **********************

      و خدا خواست که از هر بشری سر بشود
      در دلش چشمه بجوشاند و کوثر بشود

      سدره ی عشق از این نهر تناور بشود
      عالم از بوی خوش یاس معطر بشود

      روی او آینه ی صورت حیدر بشود
      عشق آیینه در آیینه مکرر بشود

      دست خالی خدیجه پُر گوهر بشود
      مصطفی بار دگر صاحب مادر بشود

      عرش را با قدم فاطمه آراست خدا
      گفت او مادر ما باشد و می خواست خدا…

      ...از لبش آیه ی تطهیر مطهر بشود
      هر که از باده ی او تر نشد ابتر بشود

      وای اگر ساقی ما صاحب ساغر بشود
      چشم بر هم زدنی میکده محشر بشود

      تا به خُم لب بزند مِی دو برابر بشود
      جام تقدیر شب قدر مقدر بشود

      شاعر میکده کم مانده پیمبر بشود
      اگر از باده ی او قافیه هم تر بشود

      عرش را با قدم فاطمه آراست خدا
      گفت او مادر ما باشد و می خواست خدا

      نور سوم برسد مکه منور بشود
      چشم هایش حجرالاسود دیگر بشود

      معبد آسیه و مریم و هاجر بشود
      بعد از این کارِ عرب سجده به دختر بشود

      و خدا خواست برای همه مادر بشود
      تا اگر رهگذری خسته و مضطر بشود

      یا یتیمی برسد زائر این در بشود
      نخی از چادر او رشته ی آخر بشود

      تو دعا کن، پسرت فاطمه، دیگر برسد
      فرج و عهد بخوان تا سحری سر برسد

      قاسم صرافان

      *********************


      یک تکه ابر سوی بیابان بیاورید
      قحطیِ عشق آمده باران بیاورید

      بر روح پر تلاطم انسان عصر جهل
      آرامشی به وسعت طوفان بیاورید

      یک چشمه از بهشت خدا را از آسمان
      تا خانه ی پیمبر دوران بیاورید

      الطاف بی نهایت پروردگار را
      در قالب سه آیه ی قرآن بیاورید

      یک سیب سرخ به پیمبر دهید و بس
      حوریه ای به کسوت انسان بیاورید

      هر سیب سرخ سیبِ پیمبر نمی شود
      هر سوره ای که سوره ی کوثر نمی شود

      زیبا نزول كرده و زیباتر از همه
      این كه نشسته این همه بالاتر از همه

      خوابیده است همره لالایی نسیم
      دریا به روی دامن دریاتر از همه

      از باغ و باغبان گلش دل ربوده است
      این غنچه ای كه گشته شكوفاتر از همه

      او ماهِ خانواده ی خورشید مكه است
      بی خود كه نیست آمده زهراتر از همه

      با این همه لطافتش انصاف را بگو
      انسیه هست این زن حوراتر از همه

      ما را به مدح مادر آئینه ها چه کار؟
      جایی که مدح فاطمه را کرده کردگار

      روشن به نورِ آمدنش آسمان شده است
      این زن كه قبل خلقت خود امتحان شده است

      عطر بهشت آمده همراهِ مقدمش
      دنیای پیر با نفس او جوان شده است

      هان ای زنان زنده به گور زمان جهل!
      هنگام رستخیز حقوق زنان شده است

      وقت نماز شرعی اگر چه نیامده
      برخیز ای بلال زمان اذان شده است

      آخر میان خانه ی آیینه های شهر
      آیینه ی خدای نما میهمان شده است

      زهرا نبود زُهره دگر نُه فلك نداشت
      زهرا نبود سفره ی خلقت نمك نداشت

      خیر كثیر چشمه ی جوشان كوثر است
      بنیان گذار نسل شریف پیمبر است

      حرف خدا و سوره ی كوثر به روشنی ست
      نسلی كه فاطمی نبُوَد نسل ابتر است

      این خانواده را بركت می دهد خدا
      این نسل سبز زنده ترین قوم محشر است

      ما را غم از تلاطم دریای كفر نیست
      تا كشتی نجات ولایت شناور است

      ما كودكان گمشده ی صبح محشریم
      امّیدمان به آمدن از راهِ مادر است

      هر بانویی كه بانوی محشر نمی شود
      هر كس برای شیعه كه مادر نمی شود

      تو چشمه ی زلال حیاتی كه گفته اند
      بالاتر از تمام صفاتی كه گفته اند

      بعد از پدر به روح بلند تو می رسد
      بانو سلامِ حق، صلواتی كه گفته اند

      جز با كلیدِ مِهر شما وا نمی شود
      در روز حشر باب نجاتی كه گفته اند

      وصف تو با كلام زمینی كجا رواست
      شأن كنیز توست رُواتی كه گفته اند

      شیرین تر از شورِ نم اشك هایتان
      از شهد شاخه های نباتی كه گفته اند

      بانو بیا و یك شب جمعه ببر مرا
      همراه خود كنار فراتی كه گفته اند

      بیش از هزار سال بُوَد گریه می كنی
      بر داغ كشته ی عَبَراتی كه گفته اند

      ای مادر شهید دعا كن برای من
      یك شب بمیرم از غم ارباب بی كفن

      محسن عرب خالقی

      *********************


      در سر افتاد تا هواي سحر
      مي نويسيم ماجراي سحر

      فاطمه، وصف مادري تو را
      مي سپاريم به خداي سحر

      چادرت را بکش به روي زمين
      تا ببينيم رد پاي سحر

      با نزول مقام مادريت
      جلوه مي کرد آيه هاي سحر

      با همان عطر دست هاي خودت
      نان بپز باز هم براي سحر

      وصله ميخورد چادرت بانو
      با گل ياس و تکه هاي سحر

      رنگ مهتاب بر الست بکش
      به سرم مادرانه دست بکش

      به لبم باز هم ترانه ي تو
      به دلم باز هم بهانه ي تو

      خوش به حالم که هست روي سرم
      گرمي دست مهربانه ي تو

      سر من روي خاک پاي حسين
      سر ارباب روي شانه ي تو

      از دعاي تو حيدري هستم
      از همان لطف بي کرانه ي تو

      چقدر خوب آشنا شده اند
      سر جبريل و آستانه ي تو

      جابجا شد فضاي عرش و زمين
      تا بنا شد مدينه خانه ي تو

      مرتضي و تو هر دو يک نفريد
      عقل من را به درکتان ببريد

       مسعود اصلانی

      ********************


      و زمین مثل خیمه گاهی بود
      که تمامش پر از سیاهی بود

      تو رسیدی و این رسیدن تو
      شکلی از رحمت الهی بود

      ماه حالا تویی وَ یا خود ماه؟
      که خودش هم سر دو راهی بود

      ماه؟ زهرا؟ چه می نویسم من
      کار من کار اشتباهی بود

      تو ببخشم که وصف تو دریا
      کاغذ طبع شعر کاهی بود

      کاغذم از تلاطمت خیسم
      کاش باشم قلم که بنویسم

      تا نبودی جهان خیالی بود
      سال ها از بهار خالی بود

      بی تو حتی وجود هر انسان
      مبهم و گنگ و احتمالی بود

      همه ی سفره قناعتتان
      چند تا کاسه ی سفالی بود

      نه بهاری که با علی بودی
      همه اش پر ز بی سوالی بود

      هر کجایی که می رسیدی تو
      برکت از آنٍ آن اهالی بود

      عشق را سمت خویش می خواندی
      هر زمان آسیاب گرداندی

      تویی آنکس که کس نفهمیدش
      چشم دنیاییان نمی دیدش

      تو نبودی ولی خیالت را
      داشت آدم زمان تبعیدش

      و تو آن سیب نوبری بودی
      که برتی خودش خدا چیدش

      ونهالی رسیده بودی که
      خشکسالی رسید و خشکیدش

      روزگاری ستاره ها دیدند
      ماه افتاد پیش خورشیدش

      ماه بودی برای خورشیدی
      خوب شد بیش از این نتابیدی

      خطبه ات کار نص قرآن کرد
      چهره ی شهر را نمایان کرد

      خطبه ات جای خود، یهودی را
      یک شبه چادرت مسلمان کرد

      چه قدر دست های مادریت
      گندم آسیاب را نان کرد

      چه قدر ظرف آب نیمه شبت
      عطش عشق را دو چندان کرد

      عشق را پیچ و تاب می دادی
      به حسینت که آب می دادی

      آنکه با او پر از صفا بودی
      تشنه هرگز نبود تا بودی

      ساقی ظرف آب نیمه ی شب
      راستی کربلا کجا بودی؟

      نکند لا به لای آن صحرا
      فکر یک تکه بوریا بودی

      با همان چادری که خاکی شد
      آمدی دست بر عصا بودی

      آسمان غرق بیقراری شد
      پیکر ماه نیزه کاری شد

      علی زمانیان