آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       
      چه شده بعد صفر ماه محرم شده بود
      کوچه بن بست، نفس تنگ، هوا سم شده بود
      
      گرگ و میش است هوا کوچه پر از گرگ شده
      روز با شب بنویسید که توأم شده بود
      
      مادری با پسر خویش نمیشد تسلیم
      پشت یک پرده علی باز مجسم شده بود
      
      خاطری در وسط کوچه مشوّش میشد
      پنجه ای بین هوا بود و مصمّم شده بود
      
      پنجه ای بین هوا بود که یک سیلی شد
      فرصتی بود که اینگونه فراهم شده بود
      
      مادر هرکه زمین خورده فقط میداند
      که چرا قوت زانوی حسن کم شده بود
      
      من از آن گیسوی خاکی شده اش دانستم
      چقدر زود یتیمی ش مسلم شده بود
      
      وا نشد پلک گره خورده ی یک چشم کبود
      سیلی سر زده ای وای چه محکم شده بود
      
      تا چهل روز نشد سیر علی را بیند
      تا چهل روز علی بود که مبهم شده بود
      
      شیشه ای با تن دیوار ترک هایی خورد
      ریشه ی خونی یک مقنعه درهم شده بود
      
      سال ها بود سوال همه ی مردم شهر
      پسر ارشد این خانه چرا خم شده بود؟
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
      
      *******************
      
      
      کاش کوچه ای نبود، کاش خانه در نداشت
      کاش غربت مرا هیچ کس خبر نداشت
      
      کاشکی فدک نبود، حرمت نمک نبود
      کاش این زمین شوم از فدک اثر نداشت
      
      کاش هیچ مادری وقت راه رفتنش
      دست روی شانه ی خسته ی پسر نداشت
      
      قبل از اینکه کوچه ها راه مادر مرا
      سد کنند، مادرم، دست بر کمر نداشت
      
      هرچه ناله می زدم مادر مرا نزن
      بی مروّتِ زبون، باز دست بر نداشت
      
      ریشه ی مرا زدند ساقه ام شکسته شد
      دشمن پلید ما کاشکی تبر نداشت
      
      وای مادرم شبی سر نهاد بر زمین
      چادری به سر کشید سر ز خواب بر نداشت
      
      محسن ناصحی

      
      **********************
      
      
      تمام اهل عالم دم گرفتند
      به حال خانه ی ما غم گرفتند
      که روزی روزگاری خانه ی ما
      صفایی داشت آن را هم گرفتند
      **
      کنون افتاده ناله در دل باد
      و حتی آسمان هم ناله سر داد
      نمی دانی چه شد در آن سیاهی
      خودم دیدم که بین کوچه افتاد
      **
      ز چشمش سیلی کین سو گرفته
      که حتی از علی هم رو گرفته
      خودم دیدم که مادر زیر چادر
      دو دستی دست بر پهلو گرفته
      **
      به قلب مادرم زخم فدک خورد
      دل ریش پدر جانم نمک خورد
      خرابم شد به سر انگار دنیا
      که پیش چشم من مادر کتک خورد
       **
      کمی با درد و شبنم راه می رفت
      و با دنیایی از غم راه می رفت
      اگر چه دست بر دیوار می زد
      ولی با قامتی خم راه می رفت
       **
      شدم این روزها غمخوار زهرا
      و مدیون سوال چشم بابا
      همین الان حدود چند روز است
      که می ترسم ببوسم صورتش را
       **
      و دارد می رود از خانه کم کم
      و چشمان پدر با اشک نم نم
      و در زانوی او دیگر رمق نیست
      به روی شانه اش دنیای ماتم
      
      وحید محمدی
      
      **********************
      
      
      من آمدم برا ی یاری علی
      فقط برای ماندگاری علی
      بساز با همه نداری علی
      منم کنیز خانه داری علی
      
      علی شناسی  است راه فاطمه
      علی سـت بهترین گناه فاطمه
      
      علی فقط غم مرا به سینه داشت
      علی مرا فقط در این مدینه داشت
      ولی همان که از غدیر کینه داشت
      برای بی هوا  زدن زمینه داشت
      
      نبی که رفت ناله اش به من رسید
      و پاره ی قباله اش به من رسید
      
      رسیده ام سر قرار گم شده
      رسید دست روزگار گم شده
      به ضرب دور از انتظار گم شده
      حسن بگرد گوشواره گم شده
      
      به هیچ کس نگو که خورده ام زمین
      به هیچ کس نگو عزیزم آفرین
      
      امان من بریده شد امان بده
      حسن، تو چادر مرا تکان بده
      عصا به دست مادر جوان بده
      جلو بیفت خانه را نشان بده
      
      پس از نبی بلا فقط همین نبود
      تمام ماجرا فقط همین نبود
      
      صابر خراسانی
      
      **********************
      
      
      تا خانه بجز راه کم و مختصری نیست
      آهسته برو صبر کن اینجا خطری نیست
      
      بعد از پر وبالی که زدم دور وبرم را
      گشتی که ببینی اثر از بال وپری نیست؟
      
      رفتیم به خانه نکند گریه کنی خب
      قربان تو که خوبتر از تو پسری نیست
      
      وقتی که رسیدیم تنت اینبار نلرزد
      یک طور نشان میدهی اصلا خبری نیست
      
      حالا به رخم خیره شو تا خوب ببینی
      از ضربه ی آن حادثه دیگر اثری نیست؟
      
      از روسری وگوش من این منظره پیداست
      بر شاخه خونی شده دیگر ثمری نیست
      
      حسین رستمی
      
      *******************

      
      در پیچ کوچه بود، که ولگردِ لعنتی...
      با سنگ زد به آینه، بی دردِ لعنتی
      
      دیدم به جنگ مادر رنجورم آمده !
      فریاد می زدم : برو نامردِ لعنتی
      
      خونت حلال خشم حسن می شود، برو
      خونم به جوش آمده ، خون سردِ لعنتی
      
      خط ونشان برای زنی خسته می کشی !؟
      لعنت به هرکه گفته به تو مرد، لعنتی!
      
      دیوارهای سنگی آن کوچه شاهدند
      با مادرم چه کرد، کمردردِ لعنتی
      
      وحید قاسمی
      
      *********************
      
      
      بگذار تا که روضه بخوانم از آن غروب
      از آن غروب تلخ که شام عزا رسید
      
      یادم نمیرود چه در آن کوچه ها گذشت
      من غرق خنده حیف غمی جان فزا رسید
      
      با مادرم که یاس تر از هر فرشته بود
      رد میشدیم تا که به ما بی حیا رسید
      
      دیوار سنگ و سطح زمین سنگ و کوچه سنگ
      نامرد سنگ و با دل سنگش به ما رسید
      
      دست سیاه از سر من بی هوا گذشت
      دستی به روی مادرمان بی هوا رسید
      
      دیوار سنگ و سطح زمین سنگ و دست سنگ
      از هر سه خورد از همه زخمی جدا رسید
      
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید

      
      ********************
      
     
      مرغ دل تـــاب مانــدن ندارد
      میکشد هر دل مبــتلا را
      میزند پـر به شهر  مدینه
      تا بگوید غم مجتبی را
      **
      سینه در آتـش بی قراری
      با هزارن شرار از غم و درد
      بر دلش زخم کهنه عیان است
      این نشان مانده از  دست  نامرد
      **
      در همان کوچــه ی تنگ و بن بست
      زد بـه زخم حسن این  نمک را
      طاق عرش خدا هم به هم ریخت
      تا دریــد او  برات فـدک را...
      
      صابر خراسانی
      
      ********************
      
      
      غم بود و داغ بود و وداع سپیده بود
      خورشید هم زشهر به مغرب خزیده بود
      
      رد می شدند مادر و طفلی سیاه موی
      از کوچه ای که وقت غروبش رسیده بود
      
      حتی فرشته بال نمی زند به گردشان
      حتی نسیم هم رخشان را ندیده بود
      
      مثل همیشه بر سر این راه جبرئیل
      از رد پای خاکی شان بوسه چیده بود
      
      آئینه ای که طاقت آهی نداشت آه
      این چند روز زخم ترک را چشیده بود
      
      حالا غریبه ای سر راه عبور او
      یک دست را برای کشیده، کشیده بود
      
      نامحرمی که کینه این خانواده داشت
      حالا دوباره نام علی را شنیده بود
      
      کودک دوید تا نگذارد ولی نشد
      دستی حرام بر رخ محرم رسیده بود
      
      دیوارهای خاکی این کوچه شاهدند
      افتاده بود مادر و طفلی بریده بود
      
      ضربی ز روی و ضربه ای از پشت دست خورد
      در هر دو گونه جای کبودی کشیده بود
      
      رد می شدند مادر و طفلی سپید موی
      از کوچه ای که قامتشان را خمیده بود
      
      حسن لطفی
      
      ********************
      
      
      ...و دست مادر و طفلش بـه دست یکدیگر
      درست مـعـنی یک روح در دو تا پیکر
      
      به سوی خانه روان توی کوچه ای خلوت
      رسیــد فـاجـعه از روبرو ... ولی بدتر
      
      نـگاه کـرد به جز طفل و مادری تنها
      کـسی نـبـود، خـدا را نـدید بـالاسر
      
      جـلـوتــر آمـد و دستـی پلید بالا رفت
      چـه شـد که کودک او داد زد: خدا ! مادر
      
      مـیـان کـوچه و پـیـش نگاه فرزندش
      همینکه سخت زمین خورد گفت: یا حیدر
      
      سـیـــاه شـد همه جا، راه خانه را گم کرد
      صـدای غم زده ای گفت : مادر! از این وَر
      
      رسیــد خـسته و خاکی به خانه، اما شاد
      کـه تـوی کـوچـه نیفتاد چادرش از سر
      
      علی اصغر ذاکری
      
      *******************
      
      
      مي‌رفت سوي خانه و در دل شراره داشت
      زين اتفاقِ تلخ غمي بي‌شماره داشت
      
      ميرفت روي پنجه ی پا راه كوچه را
      از حال مادرش جگري پاره‌پاره داشت
      
      از زير پاي ابرهه ی كوچه زنده ماند
      اين بار چندمي است كه عمري دوباره داشت
      
      يك دست را به چادر مادر گرفته بود
      در دست ديگرش نكند گوشواره داشت ؟
      
      **
      اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفاً اطلاع دهید
      
      *********************
      
      
      غروب بود و غمی می وزید در کوچه
      و پلک فاجعه ای می پرید در کوچه
      
      هوا گرفته زمین تیره آسمان ها تار
      غروب بود و شب امّا رسید در کوچه
      
      در امتداد دو دیوار سنگی نزدیک
      فرشته ای پر خود می کشید در کوچه
      
      و کودکی که پر چادری به دستش بود
      کنار مادر خود می دوید در کوچه
      
      مسیر خانه همین بود و چشم او می دید
      چگونه راه به پایان رسید در کوچه
      
      در امتداد دو دیوار سنگی نزدیک
      چهل نفر همه از سنگ دید در کوچه
      
      به خشم پنجه ی خود می فشرد نامردی
      همانکه لب ز غضب می گزید در کوچه
      
      کشید چادر مادر، بیا که برگردیم
      کبوترانه دلش می تپید در کوچه
      
      چه شد که زد، چه به روزش رسید با سیلی
      صدای مادر خود می شنید در کوچه
      
      چه شد که زد، که ز دیوار هم صدا آمد
      به ضربه ای نفسی را برید در کوچه
      
      غروب بود و دلی مثل گوشواره شکست
      و کودکی شده مویش سپید در کوچه
      
      حسن لطفی
      
      *********************
      

       طفلي حسن كه شاهد رازي مگو شده
       رازي كه باعث غم و بغض گلو شده
      
       زانو بغل گرفته و خون گريه مي كند
       از بعد ماجراي فدك زيرو رو شده
      
       در خانه مي نشيند و بيرون نمي رود
       در كوچه با چه حادثه اي روبرو شده؟
      
       آتشفشان غيرت او شعله مي كشد
       شايد كسي مزاحم ناموس او شده؟
      
       حس مي كنم كه باز زمين خورده مادرم
       ديدم كه چادرش دو سه جايش رفو شده
      
      وحید قاسمی
      
      ******************
      
      
       شكسته تر شده و دست بركمر دارد
       چه پيش آمده ! آيا حسن خبر دارد؟
      
       به گريه گفت كه زينب مواظب خود باش
       عبور كردن از اين كوچه ها خطر دارد
      
       شبيه روز برايم نرفته روشن بود
       فدك گرفتن از اين قوم  دردسر دارد
      
       گرفت دست مرا مادرم... نشد...نگذاشت...
       تمام شهر بفهمد حسن جگر دارد
      
       شهود خواسته از دختر نبي خدا
       اگرچه ديده سندهاي معتبر دارد
      
       سكوت و صبر و رضاي خدا به جاي خودش
       ولي اگر پدرم ذوالفقار بردارد...
      
       كسي نبود به معمار اين محل گويد
       عريض ساختن كوچه كي ضرر دارد!؟
      
      وحید قاسمی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: