اشعار ولادت امام حسن مجتبی(ع)

      این حرف ها حرف دل یک یا کریم است
      غصه نخور ای دل خدای ما کریم است

      از مشکلات اقتصادی بیم مان نیست
      تا ذکر لب ها لا اله الّا کریم است

      هرکس پی رزقش به هر در میزند لیک
      روزی ما از روز اول با کریم است

      آن که خدا ما را گدای او نوشته
      یک چشمه یک دریا نه یک دنیا کریم است

      امشب شب تغییر در ضرب المثل هاست
      هر چه گدا کاهل بود آقا کریم است

      آن کس که رزق عشق من را مینویسد
      بر سینه ام نام حسن را مینویسد

      چشم انتظار این سحر چشم سحر ها
      در جستجوی این قمر چشم قمرها

      کوه نمک آمد بگو هرجا که رفتی
      شیرین تر از قند است اینگونه خبرها

      مولا پدر شد مصطفی صاحب پسر شد
      پس خوش به حال این پسر با این پدر ها

      کوری چشم شور آن بیوه زنی که
      میترسد از فردای سبز این پسرها

      باید عقیقه کرد باید حرز انداخت
      باید بپوشانی رخش را از نظرها

      مولای ما اسپند میسوزاند امشب
      زهرا برایش چار قل میخواند امشب

      آن حضرتی که عالمی در محضرش بود
      از کودکی عیسا مرید منبرش بود

      زهرا از او نوبر نمود آیات حق را
      پیغمبری کوچک برای مادرش بود

      العزةُ لله این ذکر شریف
      نقش نگین حلقه ی انگشترش بود

      پیش جذامی ها به رحمت می نشست و
      هم سفره با هر مستمند کشورش بود

      هر روز میلرزید اگر بین وضویش
      از ترس قبر و خوف روز محشرش بود

      با اینکه رفته حج پیاده بیست باری
      گوید چه گویم پیش حق از شرمساری

      فرمایشاتت چون چراغ بین راه است
      در پای درست هرکه ننشیند تباه است

      فرموده ای که دستگیری ار فقیران
      محبوب تر از اعتکاف چند ماه است

      فرموده ای که غفلت از یاد خداوند
      از ریشه های اصلی نخل گناه است

      فرموده ای هرکس که حسن خلق دارد
      چون روزه دار دائم الذکر و صلاح است

      هرکس که با نامحرمی خلوت نماید
      مثل کسی باشد که پیش پرتگاه است

      امشب به نام یاکریم العفو گوئیم
      با یاعلی و یاعظیم العفو گوئیم
      **
      اجرا شده توسط حاج محمد رضا طاهری در شب پانزدهم ماه رمضان ۹۱

      *********************


      وقتی که خدا هم گرفتار حسن شد
      خلقت همه یکباره خریدار حسن شد

      جایی که شود خالق ما عاشق مخلوق
      اینجاست که دل عاشق و بیمار حسن شد

      دانی که مجنونی مجنون ز کجا بود
      آن روز که او لایق دیدار حسن شد

      پرسند کجا یوسف کنعان شده عاشق
      آن روز که خود راهی بازار حسن شد

      موسای نبی هر چه به کف داشت به اعجاز
      خود زنده ز یک غمزه ی دلبار حسن شد

      آتش به خلیل است اگر بَرد و سلامت
      یک دم متوسل سوی انوار حسن شد

       از بس که هلال رمضان زلف شکن بود
      کامل شد و آئینه ی رخسار حسن شد

      عباس اگر هست علمدار برادر
      دیده ست که ارباب علمدار حسن شد

      انگار دوباره متجلّا شده حیدر
      زهراست که مادر شده ،بابا شده حیدر
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب پانزدهم ماه رمضان۹۱

      *********************

      کریم های دو عالم به نام زاده شدند
      زبانزد همه ی خاص و عام زاده شدند

      اگر که ظرف نباشد توقع مِی نیست
      شراب ها همه از فیض جام زاده شدند

      چقدر خام شدم تا مرا کمی بپزند
      پیاله ها همه از خشت خام زاده شدند

      تو امر کردی و تکوینا استجابت شد
      و عاشقان تو با یک کلام زاده شدند

      جواب دادن تو اشتیاق می آرد
      سلام ها ز علیک السلام زاده شدند

      چه خوب شد که محبان حلال زاده ی عشق
      و دشمنان حسن هم حرام زاده شدند

      حسن حسین و یقینا حسین هم حسن است
      نشسته ام که ببینم کدام زاده شدند

      همین دو تا پسر فاطمه همان اول
       امامزاده شدند و امام زاده شدند

      چقدر دور و بر تو فرشته ریخته است
      بزرگ ها همه با احترام زاده شدند

      بساط نوکری ما کنار تو پهن است
      از اول ایل و تبارم غلام زاده شدند

      عجیب نیست به دنبال گنبدت هستیم
      کبوتران همه بالای بام زاده شدند

      چه بهتر است که بشینی و سکوت کنی
      که از قعود تو صدها قیام زاده شدند
      **
      اجرا شده توسط حاج منصور ارضی در شب پانزدهم ماه رمضان 91

      *********************

      با نیت نگاه تو آغاز می کنم
      احساس خویش را به تو ابراز می کنم

      شوقی درون سینه من جا گرفته است
      حسی غریب در دل من پا گرفته است

      حسی میان غربت و شادی و شوق و غم
      حسی که گاه می چکد از چشم در حرم

      ماه مبارک رمضان روی ماه توست
      باید سرود شعر که مضمون نگاه توست

      من زائر نگاه توام از دیار دور
      آن ذره ام که آمده تا پیشگاه نور

      در نام تو چه حس غریبی نهفته است
      در نام تو چه خاطره ها می شود مرور

      آقا غریب هستی و وقت سرودنت
      حسی غریب در دل من می کند ظهور

      من هم غریب مثل تو یا ایهالغریب
      من کی صبور مثل تو یا ایهالصبور

      با تو چقدر ماهیتم فرق می کند
      مانند ایستادن شب در حضور نور

      در پیشگاه آینه مرد مقربی
      تو بضعة الرسولی و ریحانة النبی

      ای نور روشنای دل و خانه نبی
      ای جایگاه عرشی تو شانه نبی

      روح تو آسمان نه که هفت آسمان کم است
      نور تو ابتدای جهان روح عالم است

      از قلب تو ندیده ام آقا رحیم تر
      از بخشش و کرامت دستت کریم تر

      حاتم به دست بخشش تو بوسه ها زده است
      نزد فقیر بر لب تو نه نیامده است

      مضمون بی بدیل غزل ها تبسمت
      می آورد به وجد غزل را تبسمت

      غمگین ترین روایت دنیاست اشک تو
      شیرین ترین حکایت دنیا تبسمت

      در هر نگاه تو چقدر غم نشسته است
      غم می چکد ز چشم تو اما تبسمت...

      یک شهر پیش روی تو دشنام هم دهد
      پاسخ نمی دهی تو مگر با تبسمت

      شیرین تر است نزد فقیران کدامیک
      خرمای دست بخشش تو یا تبسمت؟

      سنگ صبور مامن غم ها و درد ها
      ای خانه ات پناه همه کوچه گرد ها

      صلحت حماسه ای ست که با روضه توام است
      صلحت چقدر آینه دار محرم است

      باید شناخت صبر و شکیبایی تو را
      باید گریست یک دهه تنهایی تو را

      در لحظه لحظه زندگی تو غم است آه
      غربت همیشه با دل تو توام است آه

      هرلحظه ی تو بوده نشان از غریبیت
      وای از غم دل تو امان از غریبیت

      هر روز شهر بر غمت افزود وای من
      دشنام بود و نام علی بود وای من

      عمری غریب بوده ولی صبر کرده ای
      مانند لحظه های علی صبر کرده ای

      شیعه همیشه داشته داغی وسیع را
      داغ وسیع غربت تلخ بقیع را

      یک قطعه خاک وسعت یک غربت مدام
      یک قطعه خاک مدفن چار آسمان امام

      یک قطعه که شنیدن آن گریه آور است
      آن قطعه ای که مدفن مخفی مادر است

      شیعه همیشه داشته داغی وسیع را
      داغ وسیع غربت تلخ بقیع را

      در این هجوم درد و غم و داغ بی امان
      صبری دهد خدا به دل صاحب الزمان

      سید محمد رضا شرافت

       *********************

      چه سفره اي ، چه كرم خانه اي ، چه مهماني
      چه ميزباني و چه روزي ِ فراواني

      چه ازدحام عجيبي يقينا آقا نيست…
      …گدايي درِ اين خانه كار آساني

      دخيل دست كريمت شده ست ميكائيل
      فقط نه اينكه تو روزي دهِ هر انساني

      به رازقيّت تو ميخورم قسم كه تورا
      رها نمي كنم آني و كمتر از آني

      هر آينه دل من چون كوير مي خشكد
      بدون لطف تويي كه جناب باراني

      بيا و بر دلم امروز يك دقيقه ببار
      بيا و با نَفَست بويي از بهشت بيار

      من و هواي تو و شوق نوكري كردن
      تو و حوالي دنيا و سروري كردن

      دلم اسير تو شد ، چشم هاي معصومت
      چه خوب ياد گرفته است دلبري كردن

      من عادتي شده ام ، عادتي اين اطراف
      من و فراز بقيعت كبوتري كردن

      هميشه روزي من را تو داده اي ؛ننگ ست...
      ....كنار سفره ي تو ميل ديگري كردن

      كريم شهر مدينه چقدر مي آيد
      به دست هاي شما ذره پروري كردن

      مرا كه ذره ي ناچيزتر ز ناچيزم
      بيا و پرورشم ده كه دست آويزم

      به غير وصله ي نعلين يا عباي تو نيست
      و جز گليم پر از نور زير پاي تو نيست

      كرم نما ، به من سائلت هم احسان كن
      كه تكيه گاه دلم غير دست هاي تو نيست

      شروع مي شوي از انتهاي آقايي
      تويي كه نوكري شيعه جز براي تو نيست

      كسي كه از همه در آخرت فقير تر است
      همان كسي ست كه در اين سرا گداي تو نيست

      چقدر بي كس و تنهاست آنكه در دنيا
      هميشه با تو غريبه ست و آشناي تو نيست

      مرا گداي خودت كرده اي خدا را شكر
      و آشناي خودت كرده اي خدا را شكر

      مسعود يوسف پور

*********************

      ای دل از این نداری خود دست برندار
       از چشم نو بهاری خود دست برندار
       یعنی ز وضع جاری خود دست برندار
       از حسن هم جواری خود دست برندار

       هر لحظه فرصت نفحاتی دوباره هست
       وقتی کریم هست یقین کن که چاره هست

       گفتم بیایم از نفست زیر و رو شوم
       دنبال نان سفرۀ تو کو به کو شوم
       مثل نسیم با کرمت روبرو شوم
       من هم به لطف عام تو با آبرو شوم

       دیدم ته صفوفِ گداها نشسته ام
       یک کوچه مانده آخر دنیا نشسته ام

       پر می کشند با پر و بالت نسیم ها
       تا آن سوی بلندی قد حریم ها
       خواهش بهانه ای ست که از آن قدیم ها
       افتاده در نگاه همه یا کریم ها

       دست مرا بگیر مرا یک ستاره نیست
       «در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست»

      «یک» خواستم، عطای تو چندین برابر است
       لطف کم تو از سر دنیا فراتر است
       اصلا کلید باغ بهشتی بر این در است
       «از هر زبان که می شنوم نامکرر است»

       یک قصه بیش نیست که ما سر سپرده ایم
       هر نان تازه را سر این سفره خورده ایم

       تو می رسی و غنچهٔ لبخند می رسد
       اردیبهشت در تب اسفند می رسد
       در خانۀ ولیّ خدا قند می رسد
       زیباترین نتیجۀ پیوند می رسد

       قدری بخند دور و بر تو حبیب هست
       «در غنچه ای هنوز و صدت عندلیب هست»

       تو نور پر فروغ محلات خوب ها
       آیینۀ بهاری آیات خوب ها
       یعنی شروع سلسله سادات خوب ها
       ماهی میان ماه مناجات خوب ها

       وقت نماز آمده در انتظار تو
       ای ما فدای آن بدن لرزه دار تو!

      تو بر فراز کوه کرم ایستاده ای
       شاهی به روی خاک ولی سر نهاده ای
       با این همه شبیه نفس صاف و ساده ای
       حاجی عشق می شوی اما پیاده ای

        چشم عنایت از همه سو دوختی به ما
        راهِ چگونه زیستن آموختی به ما

       جولان تیغ دست تو بیداد می کند
       یک لشگر از قیام تو فریاد می کند
       کشته کنار داغ جمل باد می کند
       دل را طنین «یا حسن» آباد می کند

       طوفان تیغ را به تماشا گذاشتی
       بر عرشِ افتخار و شرف پا گذاشتی

        بغض کبود یاس خدا در گلو شکست
       حق در سکوت بود و صدا در گلو شکست
       آن گریه های عقده گشا در گلو شکست
       تصویر تلخ خاطره ها در گلو شکست

       آری عصای مادر آیینه ها شدی
       پاره جگر! تو هم جگر داغ ما شدی

      از ناله های پر غم مادر که بگذریم
       از کوچه و شقایق پرپر که بگذریم
       از لحظه های پشت همان در که بگذریم
       از غربت شبانۀ حیدر که بگذریم

       از تو غروب کرب و بلا می توان شنید
       «لا یوم کَیومَکَ» را می توان شنید

      علیرضا لک


      *********************


      نیمه ماه رسید و قمری می آید
      خبر آمد که مبارک سحری می آید

      ماه در لاک خودش رفت و نیامد بیرون
      تا شنید از خود او ماه تری می آید

      رفت خورشید پی کار خودش تا گفتند:
      صبح خورشید ز سمت دگری می آید

      حاتم از فرط نداری به گدایی افتاد
      تا شنید از همه بخشنده تری می آید

      ای کرم زاده ، کرم پیشه ، کریم بن کریم
      ای علی زاده ی از ریشه کریم بن کریم

      ای حسن نام و حسن خلق و حسن جلوه حسن
      کرده الطاف تو یک عمر به من جلوه حسن

      همه را با کرم ات مست گدایی کردی
      عبد بودی و خدا خواست خدایی کردی

      لطف تو آمد و دلهای ولایی را برد
      کرم ات آبروی حاتم طایی را برد

      آنقدر جود نمودی که دلم بی تاب است
      هر کجا اسم شما هست گدایی باب است

      دو سه باری همه زندگی ات بخشیدی
      دشمن ات را تو به بخشندگی ات بخشیدی

      تو در اوجی و به پایین نظرها داری
      تو عزیزی و به مسکین نظرها داری

      به همه از کرم و لطف شما خیر رسید
      کرم ات هم به محبان تو هم غیر رسید

      سفره انداختی و اینهمه مهمان داری
      تو خودت معجزه ای ، آیه قرآن داری

      یک جهان عبد و گداهای پریشان داری
      فکر کردم نکند ملک سلیمان داری!

      مثل موسایی و اعجاز عصایت جاری است
      نه نگفتی به کسی ، دست عطایت جاری است

      چه کسی مثل تو اعجاز مسیحا دارد؟
      چه کسی مثل تو یک مادر زهرا دارد؟

      چه کسی مثل تو باباش ولی الله است؟
      هر که شد منکر آقاییِ تو گمراه است

      ای کریمان همه در پیش عطایت بی چیز
      ای کرامت ز وجود حسناتت لبریز

      به جهانی همه دم لطف و عطای تو رسید
      چه کسی در کرم و جود به پای تو رسید؟

      اسم تان آمد و گلهای زمین وا شده اند
      پیش پاهای شما جن و ملک پا شده اند

      ای که در طایفه جود کریم ات خواندند
      مثل بسم الله رحمن رحیم ات خواندند

      پای این سفره نشاندید و بفرما گفتید
      باز انعام رساندید و بفرما گفتید

      سر این سفره به والله نشستن دارد
      روی ارباب خداییش که دیدن دارد

      پسر شاه شدن شاه شدن هم دارد
      پسر ماه شدن ماه شدن هم دارد

      ای کریم از تو ما به هر چه بگویید رسید
      دل من از تو به سر منشاءتوحید رسید

      مهدی صفی یاری

    *********************


      ما را نشانده اند سر سفره ی کریم
      یکباره خوانده اند سر سفره ی کریم

      از عرش هم تمام ملائک یکی یکی
      گیسو فشانده اند سر سفره ی کریم

      از بس کریم بود که انگشت بر دهن
      یک عده مانده اند سر سفره ی کریم

      حاتم که هیچ، طایفه ی حاتمان همه
      خود را رسانده اند سر سفره ی کریم

      مهمان ِ خوانده هست ولی باز بیشتر
      خیل نخوانده اند سر سفره ی کریم

      اصلا بهشت را به پشیزی نمی خرند
      آنها که مانده اند سر سفره ی کریم

      مهدی صفی یاری

  *********************


      گفتم غزلی در خور نامت بنویسم
      اندازه ی وسعم ز مقامت بنویسم

      ای محشر امروز چه تشبیه بیارم
      از قد تو فردای قیامت بنویسم

      من قطره ام از عهده ی من بر نمی آید
      از حضرت دریای کرامت بنویسم

      لطف تو مرا پشت در خانه ات آورد
      تا اینکه علیکم به سلامت بنویسم

      شان تو نگنجید و از این قاب در آمد
      دیدم که غزل مثنوی از آب در آمد

      من ایل و تبارم سر این سفره نشستند
      جمع کس و کارم سر این سفره نشستند

      در باغ نگاه تو من کال رسیدم
      پر سوخته بودم به پر و بال رسیدم

      هم رنگ نگاه تو شده دامن دریا
       آئینه زده ریسه به پیراهن دریا

      اول نوه ی دختری خلق عظیمی
      تو جلوه ی پیغمبری خلق عظیمی

      مدیون تو هستند همه مردم عالم
      نان عمل توست سر سفره ی آدم

      مضمون سخاوت ز تو الهام گرفته
      از صندوق قرض الحسنت وام گرفته

      حرف کرَم تو همه جا ورد زبان است
      چیزی که عیان است چه حاجت به بیان است

      صابر خراسانی

    *********************


      وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
      باید که تو را فاطمه مادر شده باشد

      جد تو نبی بود نه اینطور بگویم
      شک نیست که جد تو پیمبر شده باشد

      جز بر در این خانه ندیدیم امامت
      تقسیم میان دو برادر شده باشد

      خورشید سفالی است که در سیر جمالی
      از بوسه بر این گونه منور شده باشد

      بو میکشم ایام تو را- باید از اخلاق
      یک تکه تاریخ معطر شده باشد

      ای حوصله محض چه تشبیه سخیفی است
      با حلمت اگرکوه برابر شده باشد

      با اینکه قضا دست تو را بست ندیدیم
      جز آنچه بخواهی تو مقدر شده باشد

      از عمر تو یک روز جمل آیه فتح است
      با صلح اگر مابقی اش سر شده باشد

      فریاد سکوت تو چه آهنگ رسایی است
      شاید پس از آن گوش جهان کر شده باشد

      دق داد محبان تو را گرچه سکوتت
      غوغای تو روزی است که محشر شده باشد

      روزی که به اعجاز تو مبهوت بمانند
      شک ها همه تبدیل به باور شده باشد

      خون جگرت ریخت نه در تشت که در دشت
      داغ گل سرخیست که پرپر شده باشد

      در مکتب تو رشد سریع است عجب نیست
      فرزند تو هم قامت اکبر شده باشد

      آن چشم که گریان نشود روز قیامت
      چشمیست که از غصه تو تر شده باشد

      باور نتوان کرد که خاکیست مزارت
      جز آنکه ضریح تو کبوتر شده باشد

      ای جان علی ریشه غم را بکن از دل
      هرچند که اندازه خیبر شده باشد

      هادی جانفدا

      *********************

      چه میشود که دوباره مجالمان بدهی
      و وسعتی به فضای خیالمان بدهی

      برای آنکه بیاییم در بقیع شما
      برای آنکه بیاییم بالمان بدهی

      چه میشود که برای گرفتن حاجت
      برای اینهمه پاسخ سوالمان بدهی

      کنار حج که دعای مدام این ماه است
      سفر به شهر مدینه به فالمان بدهی

      و چند ساعت دیگر از این ضیافت را
      قنوت و اشک و دعا، حس و حالمان بدهی

      برای آنکه ضریحت به قم بنا گردد
      چه میشود که شما هم مدالمان بدهی

      شما ترنم زیبای شعر بارانی
      تو آن دلی که ربودی دگر نمی رانی

      رطب بده به گدایت برای افطارش
      شفا بده به دل و سینه ی گرفتارش

      کمک کنید نیفتد درون این دنیا
      دعا کنید نیفتد به دوزخ آمارش

      نوشته اند غلامت بهشت می آید
      بهشت می برد او را خودش به اصرارش

      هر آنکه وقف تو شد با نگاه مادرتان
      عجیب رونق خوبی گرفت بازارش

      خرابه های دل و فکر و ذهن را آقا
      سپرده ام به نگاهت به دست معمارش

      شمیم یاس مدینه ز سمت خانه ی توست
      برای آنکه بیابد تو را طرفدارش

      شفاعت است برایم قنوت سبز شما
      حماسه است همیشه سکوت سبز شما

      کریم این دل ما باز یاکریم شماست
      و تحت لطف و عنایات مستقیم شماست

      شما که خانه یتان این دل است حرفی نیست !!
      دل رمیده ی من نیز در حریم شماست

      و تا اجازه ندادی به غایتت برسد
      نشسته گریه کنان در حرم مقیم شماست

      نشسته گوشه ای از کوچه ی بنی هاشم
      گدایتان که همان سائل قدیم شماست

      نشسته تا که بیایی عنایتی بکنی
      نشسته منتظر رحمت نسیم شماست

      مدد نما که محرم به قله ات برسم
      تمام قیمت من گریه بر یتیم شماست

      پدر و مادرم آقا فدای قاسمتان
      چه بی حد است برای زمین مکارمتان

      از این سیاهی دنیا حجاب میگیریم
      جواب ادعیه را مستجاب میگیریم

      برای آنکه همیشه حوالیت باشیم
      سه شب بروی سر خود کتاب میگیریم

      کتاب را که به حق شما قسم دادیم
      از این تلولو سبز آفتاب میگیریم

      و بعد از آن دو سه بیت از بقیع می خوانیم
      برای شستن قبرت گلاب میگیریم

      برای پنجره ها یک دخیل از احساس
      و ذکر نام تو را بی حساب میگیریم

      برای آنکه بسازیم بارگاه تو را
      برای دیدن مهدی شتاب میگیریم

      چه خوب با همه ی شهر عاشقت باشیم
      چه خوب تا ابد الدهر عاشقت باشیم

      مجتبی کرمی